Joe Walsh, de gitarist van The Eagles, wordt vandaag 75 jaar. Ik ben een grote fan van The Eagles, maar de enige keer dat ik iets van Joe Walsh zelf mocht (moest?) recenseren, viel dit mij toch zwaar tegen…
Ik doe het echt niet opzettelijk, hoor, ik vind het zelfs vervelend steeds in de contramine te liggen, maar de nieuwe elpee van gitarist Joe Walsh, die elders met zoveel enthousiasme ontvangen is, kan mij niet bekoren. Ik ben nochtans de sound van The Eagles, een country-rockgroep waarbij Walsh verondersteld wordt te spelen de laatste tijd (al geeft hij er ook af en toe de brui aan) en die omgekeerd ook op zijn solo-albums te gast zijn, welgezind. Maar juist daarom valt deze plaat me zo tegen. Met country-rock heeft dit nog weinig te maken (*) en dat is op zichzelf niet zo erg, maar wat we ervoor in de plaats krijgen, vind ik ook al niets. Niemand zal het vakmanschap van Walsh betwisten, maar zeker in deze periode mag je toch na elke productie de vraag naar de noodzakelijkheid ervan stellen. Voor mij is het dus duidelijk : hierop zit niemand te wachten.
Ronny De Schepper
Referentie
Joe Walsh, But seriously folks, WEA Asylum AS 53 031.
(*) Eigenlijk was dit logisch want Walsh was juist bij The Eagles aangetrokken ter vervanging van Bernie Leadon, die wél een echte countrymuzikant was. Met Walsh wilde men echter precies het rock’n’roll-gehalte opkrikken. En muzikaal lukte dit uitstekend. “Hotel California” mag dan nog hoofdzakelijk op rekening van Don Felder komen, toch is het nummer ondenkbaar zonder het gitaarduel dat hij op het einde met Walsh aangaat. Minder aangenaam was dat met Walsh ook één van de grootste hotelvernietigers aller tijden werd aangetrokken. Niet moeilijk, aangezien Walsh van zichzelf vond dat hij het levenswerk van zijn vriend Keith Moon moest verderzetten.
dagelijks iets degelijks 