Het is al tien jaar geleden dat Alexander Vinokourov in Londen de wegrit van de Olympische Spelen heeft gewonnen. In Het Nieuwsblad van 22 februari 2014 gaf zijn medevluchter Rigoberto Uran aan Michaël Van Damme tekst en uitleg over zijn “lullige” sprint…
“Ik begrijp de commotie, want op de beelden ziet het er inderdaad lullig uit. De beelden zijn echter één zaak, daartegenover staat dat we tien kilometer voluit aan het rijden waren met een voorsprong van nauwelijks 7 à 9 seconden op de achtervolgers. Toen we in de laatste rechte lijn kwamen, was ik aan het eind van mijn krachten (*). Na een wedstrijd van 270 kilometer heeft zo’n sprint meer met kracht dan snelheid te maken. Daardoor was Vinokourov in het voordeel. Toen ik achterom keek om de achtervolgers te zoeken, begon Vinokourov aan de andere kant van de weg te sprinten. Ik had gewoon geen kracht over om daarna zelf nog aan te zetten.”
Ronny De Schepper
(*) “He was at the end of his Latin,” zou Mario Declercq zeggen…
dagelijks iets degelijks 