Caroline Grimaldi wordt 65…

Prinses Caroline van Monaco viert vandaag haar 65ste verjaardag. Het is geweten: ik ben geen monarchist en op haar 65ste is Caroline ook niet meer het lievelingetje van de gekleurde pers, zoals ze dat op haar achttiende verjaardag (zie bovenstaande foto) wel was, dus normaal gezien zou ik hier uiteraard geen aandacht aan besteden. Mijn eerste opdracht voor Steps Magazine (in 1990) was echter een artikel over dit ministaatje en vandaar…

Als in België de monarch reeds in gewetensnood moet verkeren, vooraleer we ons ervan bewust zijn dat we überhaupt een koning hebben, dan is de koninklijke familie van het ministaatje Monaco zowat het uithangbord van dit belastingparadijs. Monaco lijkt wel een letterwoord voor “Monarch & Co”.
DE FAMILIE GRIMALDI
Ik zou de huismoeders, die de avonturen van Caroline en Stéphanie beter kennen dan die van hun eigen achternichtjes de kost niet willen geven. Populaire bladen als Story en Privé berichten over iedere flirt en iedere nieuwgeborene met een gretigheid een betere zaak waardig, maar daar staat tegenover dat deze nieuwsjes door de verbruikers worden verslonden, van buiten geleerd en becommentarieerd met een eruditie die velen tot onvermoede professoren zou maken indien er in deze materie een leerstoel was voorzien.

Alles is natuurlijk begonnen back in 1956 toen de koele Amerikaanse schoonheid Grace Kelly door Prins Rainier van het witte doek naar zijn witte lakens werd gehaald. Zeven jaar eerder was de bijna 26-jarige Rainier Louis Henri Maxence Bertrand Grimaldi zijn grootvader Louis II opgevolgd als hoofd van het prinsdom. Waarom zijn vader Pierre deze beker aan zich heeft laten voorbijgaan, is mij niet helemaal duidelijk. Misschien had het wel iets te maken met het turbulente leven van vader Grimaldi die reeds in 1933 gescheiden was van prinses Charlotte. Dit was overigens eigenlijk een natuurlijke dochter van Louis II, verwekt tijdens een jachtpartij in Algerije.
Rainier zelf ging echter niet op jacht in Algerije, maar in Hollywood. De blonde Hitchcock-godin Grace Kelly speelde de hoofdrol in het grootste sprookje van de twintigste eeuw, alleen liep het niet zo sprookjesachtig af. Grace verongelukte immers op amper 53-jarige leeftijd in 1982 op de in het wielermilieu goed gekende Col de Turbie. In populariteit was ze dan al voorbijgestreefd door haar oudste dochter Caroline (°1957), maar nog schrijnender was dat in de verongelukte wagen ook haar jongste dochter Stéphanie (°1965) zat die het nog bonter zou maken dan haar zus. De ruzies tussen moeder en dochter waren op dat moment reeds zo legendarisch dat de roddelpers zich als razend op het ongeluk gooide. Versies als zou Grace de controle over het stuur verloren hebben na een ruzie of omgekeerd dat de minderjarige Stéphanie aan het stuur zou hebben gezeten, mogen evenwel naar het rijk der fabeltjes worden verwezen, evenals de zelfmoordthesis die dan weer meer te maken had met de slippertjes die prins Rainier zich in die tijd naar het schijnt veroorloofde. Een hersenbloeding zou uiteindelijk toch de juiste oorzaak van het ongeluk zijn.
CAROLINE
Na de dood van haar moeder legde Caroline haar onstuimige leven af om, een beetje
willens nillens, nu de “first lady” van Monaco te worden. Deze ommekeer van Caroline doet mij onvermijdelijk denken aan het beruchte boek “Lolita” van de Amerikaanse Rus Vladimir Nabokov. Ondertussen is de naam van het hoofdpersonage zelf in de plaats gaan staan van het begrip dat Nabokov eigenlijk wilde lanceren, namelijk de “nimfijn”, zijnde een zelfbewuste, vroegrijpe, katachtige schoonheid van zo’n vijftien jaar die vooral op oudere mannen een blijkbaar onverbiddelijke aantrekkingskracht uitoefent. Het was inderdaad reeds op die jeugdige leeftijd dat Caroline de voorpagina’s haalde van de boulevardbladen, liefst met oogverblindende décolletées of piepkleine badpakjes, waaraan vader Rainier zich mateloos ergerde.
Maar net als in het boek bleek deze ergernis totaal voorbarig en onterecht, want eens Caroline de volwassen leeftijd had bereikt, nam ze toe in gewicht, “settelde” zich en wou zo vlug mogelijk aan gezinsuitbreiding doen. Met haar eerste echtgenoot Philippe Junot wilde dat zo niet lukken (ironisch genoeg was hij nu teveel een losbol) en de pogingen om de echtscheiding ook langs kerkelijke weg gedaan te krijgen hielden haar nog een tijdje in de schandaalpers, maar sedert haar huwelijk met Stefano Casiraghi heeft ze zich volop in de rol van Opperste Moeder ingeleefd. Deze speedboat-racer heeft trouwens in een blitstempo voor een stel nazaten gezorgd (twee jongetjes, Andrea en Pierre, en tussenin ook een meisje, Charlotte), zodat ook op dit vlak alles snor zit.
STEPHANIE
Zoals gezegd heeft Stéphanie de reputatie van haar zus als wildebras honderdvoudig overtroffen. Alles begon reeds op de middelbare school. De Grimaldi’s hebben er steeds zorg voor gedragen hun kinderen zelf op te voeden en dit niet over te laten aan strenge “nanny’s”, maar wat de school betreft, opteerden zij toch steeds voor wat dan heet “oerdegelijke” katholieke instellingen. Stéphanie, die volgens ooggetuigen in hoge mate verwend was, kon zich in zo’n regime niet stellen en werd nu eens van school weggestuurd, dan weer trok ze er zelf vandoor.
In haar wilde jaren weigerde Stéphanie lid te zijn van de adellijke jet-set, maar ze liet zich des te meer zien met rock- en filmvedetten. Paul Belmondo, Anthony Delon, Stefan Johansson, Rob Lowe en andere zware jongens deelden voor korte of langere tijd haar leven en toen ze in de lente van 1985 werd opgenomen in een kliniek die gespecialiseerd is in gynaecologische problemen, had de boulevardpers hieraan ook alweer een ferme kluif. De officiële versie (influenza) werd opzij geschoven en allerlei geruchten deden de ronde, tot en met een behandeling om af te kicken van druggebruik. Op dat moment was Stéphanie aan het werk als één van de best betaalde fotomodellen ter wereld. Naar verluidt zou haar vader zich hiertegen hebben verzet en haar ten einde raad de remedie die haar moeder haar reeds had voorgeschreven hebben aangepraat, namelijk het mode-ontwerpen. Stéphanie droeg dus nu geen minieme badpakken meer, zij ontwierp ze. Tussendoor had ze zich ook tot een zangavontuur laten verleiden, waarvoor nochtans ieder weldenkend mens haar op voorhand zou hebben gewaarschuwd. “Comme un ouragan” was niet eens een slecht nummer, alleen de zangeres was slecht. Toch zal er binnenkort een nieuwe plaat verschijnen, deze keer zelfs door haarzelf gecomponeerd…
De jongste tijd doen allerlei geruchten de ronde dat ook Stéphanie nu “de ware Jacob” zou hebben gevonden (zijnde een zekere Jean-Yves Le Fur, er zou voor eind juni zelfs reeds een trouwdatum vaststaan), maar sta me toe nog een beetje de kat uit de boom te kijken, want voor een oppervlakkige beschouwer mag de levensloop van de twee zusjes dan nog enigzins gelijklopend lijken, kenners zullen onmiddellijk een aantal essentiële verschillen opmerken.
Zo is Stéphanie nooit een Lolita geweest. Zij is van de ene dag op de andere schijnbaar ineens van kind tot vrouw geworden, zonder dat mistige tussenstadium te moeten doorlopen. Zelfs de eerste foto’s van Stéphanie als jonge vrouw tonen een krachtig personage, figuurlijk natuurlijk, maar dit werd toch ook in de hand gewerkt door haar rijzige Birgit Nielsen-look. Charme-foto’s van Stéphanie leggen ook altijd meer de nadruk op haar ellenlange benen, waar zoals gezegd bij Caroline haar décolletés steeds centraal stonden. En ook hier valt weer op dat dit accent wordt verlegd omdat Stéphanie door haar brede schouders een wat mannelijke indruk maakt. En op die kracht zou ze nog wel een tijdje kunnen doorgaan.
ALBERT
Wie echter totaal tussen de plooien valt, is het arme broertje dat letterlijk door de twee spetterende zusjes in de tang wordt genomen (hij is geboren in 1958), de troonsopvolger Albert. Alhoewel Monaco, in tegenstelling tot ons land geen exclusieve troonsopvolging in mannelijke lijn kent, is het toch zo dat mannelijke erfgenamen over de vrouwelijke springen. Maar uitgerekend de dauphin wordt dus helemaal naar de achtergrond verdrongen door de vrouwelijke tak.
Bovendien is Rainier tot nu toe zijn belofte nog niet nagekomen om troonsafstand te doen ten voordele van zijn zoon. Oorspronkelijk dacht men dat dit naar aanleiding van zijn dertigste verjaardag zou gebeuren, maar die ligt ondertussen ook reeds twee jaar achter de rug. Anderzijds zal het Albert zelf een zorg zijn, want hij heeft naar eigen zeggen een gloeiende hekel aan het hele politieke wereldje.
Zoals we nu in de sfeer van de roddelblaadjes vertoeven, zou men uit wat voorafgaat kunnen afleiden dat Albert euh… “anders” is. Niets is minder waar. Hij heeft wel al een aantal vriendinnetjes gehad maar noch in zijn eigen ogen, noch in die van zijn vader en zelfs niet in die van de “paparazzi” hadden ze ook maar iets te betekenen. Toen men aan Rainier de vraag stelde of hij er rekening mee hield dat zijn zoon misschien wel nooit zou trouwen, antwoordde hij bevestigend. “Maar er is geen enkel probleem,” voegde hij er onmiddellijk aan toe, “Andrea kan dan voor de opvolging instaan.”

Referentie
Ronny De Schepper, Monaco: monarch & c°, Steps magazine mei 1990