Tien jaar geleden reeds las ik dat er na de heropening van het onderzoek naar de doodsoorzaak van Natalie Wood, vandaag precies veertig jaar geleden, een paar nieuwe elementen boven water (zeg dat wel!) zouden zijn gekomen. Zo heeft een nieuwe autopsie uitgewezen dat het lichaam van de actrice kneuzingen vertoonde “die kunnen dateren van vóór de verdrinkingsdood.” Voor insiders geen spectaculair nieuws, zoals u zal kunnen vernemen als u de rest van dit artikel leest. (*)
De Amerikaanse actrice Natalie Wood (San Francisco, 20 juli 1938 — Santa Catalina Island, 29 november 1981) was de dochter van een Russische immigrant. Eigenlijk heette ze Natalia Nikolaiewna Zakharenko (Russisch: Наталья Николаевна Захаренко).
Bij haar eerste film was ze nog maar vier jaar oud. De jongste rol waarin ikzelf haar heb gezien, was als dochter van Bette Davis in “The star” van Stuart Heisler in 1952. Toen was het al duidelijk dat ze een van de grote tieneridolen van de jaren vijftig zou worden, maar toch moet ze hier nog een “kind” spelen. Daardoor is het zeker geen memorabele vertolking geworden. Haar bekendste film uit die tijd is “Rebel without a cause” (1955), die haar als zeventienjarige een Oscar-nominatie opleverde. Nochtans werd zij door vele van haar collega’s niet ernstig genomen. Zodanig zelfs dat er, lang voor de Raspberries, een Natalie Wood-prijs voor de slechtste vrouwelijke vertolking bestond (ze heeft hem zelf tweemaal gewonnen, mijn bron zegt er helaas niet bij voor welke films).
Misschien was het wel voor haar bijrol in de beroemde western “The Searchers” (1956) van John Ford. In deze film is John Wayne de hele film door op zoek naar een meisje dat door Comanches is ontvoerd. Als hij ze eindelijk vindt, is ze niet alleen uitgegroeid tot Natalie Wood, maar ze is ook een volbloed Comanche geworden. Daarom wil Wayne haar koelbloedig neerschieten. “The only good indian is a dead indian“, nietwaar?
In “Splendor in the Grass” (1961) van Elia Kazan speelde zij één van haar beste rollen, maar haar grootste succes verkreeg ze in 1961 met de rol Maria in de verfilming van de musical van Leonard Bernstein “West Side Story”. Dat niet zij, maar Marni Dixon de rol inzingt, wordt echter zelfs op de soundtrack doodleuk verzwegen! (Mevrouw Dixon onderging nog eens diezelfde belediging bij het uitbrengen van “My fair Lady” met Audrey Hepburn.)
In 1962 was ze al oud genoeg om stripper Gypsy Rose Lee te spelen in “Gypsy” van Mervyn LeRoy (zie foto). Let wel op: de echte hoofdrol wordt door Rosalind Russell gespeeld als de hoogst irritante moeder Mama Rose. Hierin mag Natalie wél zelf zingen, want het kwam er namelijk net op aan om aan te geven dat Gypsy zelf ook niet kon zingen. En bovendien valt het in de film niet uit de toon want Rosalind Russell schreeuwt ook een aantal songs bij elkaar…
Enkele jaren later is Natalie Wood op haar mooist als Carol in “Bob and Carol and Ted and Alice”. In deze film uit 1969 schetst Paul Mazursky een uitstekend tijdsbeeld van de problemen die seksuele vrijheid kan meebrengen voor het huwelijk. Carol moet de avontuurtjes van haar man Bob (Robert Culp) slikken, tot ze zelf eens zo’n slippertje maakt. Uiteindelijk wordt het bijgelegd dankzij de “medewerking” van een bevriend koppel, Ted (Elliot Gould) en Alice (Dyan Cannon). In 1979 is Natalie Wood te zien in een TV-remake van “From here to eternity”.
Privé vormde ze in de jaren 50 en 60 een berucht echtpaar met de acteur Robert Wagner. Net als dat met Elizabeth Taylor en Richard Burton het geval was, had het paar vele crises en een echtscheiding nodig voor ze elkaar op het laatst toch nog vonden (alhoewel… zie verder!). In die periode werd Natalie Wood ook gesignaleerd aan de zijde van Elvis Presley.
Ze was met Wagner getrouwd van 1957 tot 1962; na een kort huwelijk met de Engelse producent en agent Richard Gregson en de geboorte van een dochter, trouwde ze in 1972 opnieuw met Wagner en kreeg ook een kind van hem. Als actrice was ze in die tijd niet zo actief meer; ze trad alleen nog op in televisiefilms. Als typische contract-actrice had ze immers niet veel in de pap te brokken wat de keuze van haar films betreft en doorgaans was ze dan ook zeer ongelukkig met die keuzes.
Natalie Wood overleed op 43-jarige leeftijd na een zeiltochtje met haar man Robert Wagner, de filmacteur Christopher Walken, en een kapitein. Bij de opnames van “Brainstorm” (die pas na haar dood, namelijk in 1983, zou uitkomen) was al gebleken dat Natalie niet kon zwemmen. Terwijl de bevriende acteurs nog wat zaten te praten is Natalie volgens de officiële versie uitgegleden in de regen bij het verplaatsen van een sloep die tegen het verankerde zeiljacht aan stootte, te water geraakt met haar regenjas aan en verdronken. Na drie kwartier maakten de mannen zich ongerust, hopende dat Wood aan wal was gegaan om haar familie te bellen, en schakelden de Coast Guard in. De hieropvolgende Hollywoodroddel dat Wood zelfmoord zou hebben gepleegd uit frustratie over haar (vermeende) onbeantwoorde passie voor Walken was zeer pijnlijk voor alle partijen en is nooit gesubstantieerd, schrijft Wikipedia die – zoals het een encyclopedie betaamt – de officiële versie aankleeft. Ik zou er evenwel nog kunnen aan toevoegen dat er ook een denkpiste is, waarbij Wagner zich van haar zou hebben ontdaan, wellicht omdat die kort daarna al een verhouding had met Jill St.John, waarmee hij acht jaar later ook zou trouwen. Hun dochter Courtney was tegen het huwelijk gekant net als Natasha (de dochter van Natalie Wood en Richard Gregson, o.m. te zien in “Lost highway” van David Lynch) en Kate (zijn eigen dochter uit een vorig huwelijk, namelijk met Marion Marshall).
In 2011 verscheen het boek “Goodbye Natalie, Goodbye Splendour” van Dennis Davern, de kapitein van de boot. Hierin maakt deze melding van een ruzie tussen Wagner en Walken, omdat deze laatste avances zou hebben gemaakt t.o.v. Natalie. Wanneer iedereen zich in zijn respectievelijke kajuit terugtrekt, gaat in de kajuit van het echtpaar Wagner-Wood de ruzie verder. Volgens Davern vallen er klappen. Dan is het stil en pas vier uur later verwittigt Wagner de kustwacht dat Natalie verdwenen is. Davern beweert in een interview op de Amerikaanse TV-zender NBC dat hij zijn versie op vraag van Robert Wagner destijds niét aan de politie heeft verteld.
Men zou kunnen zeggen dat het er dus slecht uitziet voor Wagner, maar de politie van Los Angeles heeft al laten weten dat het onderzoek weliswaar heropend wordt, maar dat Wagner niet in verdenking wordt gesteld. Wagner was officially named a Person of Interest in Natalie Wood’s death. On July 25, 2018, Lana Wood (Natalie’s sister) appeared on “Megyn Kelly Today” and when asked by Kelly if she thought Wagner “murdered” her sister, Lana said, “Yes.” (IMDb)
Het toeval wil dat zowel Lana Wood als Jill St.John als Bond-girls te zien waren in “Diamonds are forever” (1971). Toen was er al ruzie tussen beide meisjes omdat ze allebei verliefd waren op Sean Connery en dat werd er dus niet beter op na de dood van Natalie Wood.
Het levensverhaal van Natalie Wood is verfilmd in 2004 als “The Mystery of Natalie Wood” door Peter Bogdanovich met in de hoofdrol Justine Waddell. Vroeger werd Kari Wuhrer nog voorgedragen voor die rol, maar die film is er blijkbaar nooit gekomen. Wie het liever bij “the real thing” houdt, kan terecht bij de documentaire “Starring: Natalie Wood” van Susan F.Walker uit 1987.
Ronny De Schepper
(*) Maar voor zover ik weet, is er uiteindelijk niet gebeurd met deze “nieuwe elementen”…
dagelijks iets degelijks 