De Amerikaanse zanger (en soms ook wel acteur) Art Garfunkel viert morgen zijn tachtigste verjaardag…
In navolging van The Everly Brothers namen de 15-jarige Paul Simon en zijn een maand jongere buurjongen uit Queens (New York) Art Garfunkel onder de nogal zielige benaming Tom & Jerry in de zogenaamde “Bobbies“-periode een single op, “Hey schoolgirl”, die eigenlijk niet liet vermoeden dat dit duo tijdens de jaren zestig tot een groot succes zou uitgroeien (onder hun familienamen dan wel).
Ook Carole King waarmee het duo in die tijd een onwaarschijnlijk trio vormde (Carole, Paul & Artie) groeide slechts jaren later uit tot de songschrijfster zoals we ze nu kennen. Hun gezamenlijke productie werd overigens pas veel later op een CD uitgebracht en kan het ook zijn dat het eigenlijk maar een allegaartje was van individuele prestaties (of ook soms als duo). Hoe dan ook, enkel “Private world” is eigenlijk al een vroege voorafspiegeling van wat Simon & Garfunkel zouden worden (alhoewel op de single enkel Art Garfunkel als zanger wordt vermeld), zelfs al klinken ze eerder als The Brothers Four of Peter, Paul & Mary. De andere nummers die op de elpee van het “trio” werden samengebracht, vallen echter eerder onder de genante noemer van het “Tom & Jerry”-verleden.
De eerste echte elpee als Simon & Garfunkel, “Wednesday morning, 3 a.m.”, kreeg wel gunstige kritieken, maar flopte. Terwijl Paul Simon echter de Brill Building had geruild voor het Engelse folkcircuit, had zijn platenfirma (CBS) zijn solo-elpee nog eens onder handen genomen. Art Garfunkel werd er opnieuw bijgehaald en in navolging van The Byrds kregen de folkarrangementen een stevige rockbegeleiding. “The sounds of silence” uit 1966 werd een wereldhit en Paul Simon vestigde zijn naam als één van de grootste talenten in de songschrijvend milieu.
Tegen de tijd van “Bridge over troubled waters” (1970) lagen Simon en Garfunkel echter fameus met elkaar overhoop. Simon verzette zich tegen de opname van een chorale van Bach door Garfunkel, waardoor die zich op zijn beurt verzette tegen een nummer van Paul Simon, dat “Cuba si, Nixon no” heette. Dat zou trouwens ook naar het schijnt strijdig zijn met de politieke opvattingen van Garfunkel. Ze gingen uit elkaar en Paul Simon trok voor de opname van zijn “Mother and Child Reunion” naar Kingston.
Toen Garfunkel echter geen filmcarrière kon uitbouwen, zoals hij had verwacht (“Carnal knowledge” is een voorbeeld van een notoire flop ondanks een regisseur als Mike Nichols en de aanwezigheid van Jack Nicholson en Candice Bergen), keerde hij met hangende pootjes naar Simon terug, die een samenwerking wel zag zitten. Ook de filmavonturen van Paul Simon verliepen immers niet van een leien dakje: “One trick pony” uit 1980, door hemzelf geregisseerd en geacteerd, flopte evenzeer.
Anderzijds dient gezegd: de close harmony van Garfunkel is een surplus voor de nummers van Simon. “Hearts and bones” (1983) moest opnieuw een Simon & Garfunkel-elpee worden, maar buiten de nostalgie van “My little town” wilde het niet meer lukken. Simon maakte van “Hearts and bones” dan toch maar een solo-elpee met de medewerking van Philip Glass en Georges Delerue en mét “My little town” dat ook op de eerstvolgende solo-elpee van Art Garfunkel kwam te staan. Wel deden ze samen nog een wereldtoernee, waarvan de dubbelelpee “The concert in Central Park” een mooie neerslag is.
Een piekervaring. Je hoeft er niet altijd de Mount Evenest voor te beklimmen of een partijcongres bij te wonen. Zo gewoon, een avondje televisie en hop, weg waren we. We hebben het over donderdag 25 maart 1982 om 21.40 u toen op Antenne 2 in de reeks « Les enfants du rock » de video-opname van het concert in Central Park (New York) van Simon and Garfunkel werd uitgezonden.
19 september 1981. Het is elf jaar geleden dat Paul Simon en Art Garfunkel, die in 1957 reeds als Tom & Jerry (jawel, het verstand komt niet voor de jaren) een hitje hadden met « Hey Schoolgirl » nog eens samen waren opgetreden. Oorspronkelijk zou Paul Simon trouwens alleen (nou, dan wel met een schare uitgelezen muzikanten als pianist Richard Tee en drummer Steve Gadd) dat openluchtconcert in het anders uiterst onveilige Central Park hebben gegeven. Het was tenslotte zijn idee om hiermee geld in het bakje te brengen om deze New Yorkse groenzone beter te kunnen onderhouden. Maar hij had Art wel gevraagd om een paar bisnummers te komen doen…
Eens weer samen om hiervoor te repeteren bleek echter dat zij buiten een boel depressies op het persoonlijke (twee stuk gelopen huwelijken) en het artistieke vlak (vooral Art Garfunkel zat aan de grond met een film- en platencarrière die zo goed als strop zat, maar ook Pauls film « One trick poney » liep niet zoals gewenst), toch nog heel wat gemeen hadden. En ze waren ondertussen beiden al veertig geworden en dat puberachtige gekibbel moest dus maar eens gedaan zijn. Vandaar.
Natuurlijk gaat een en ander niet zonder spanningen. Dat voel je ook in de loop van het concert. (« Pas na het concert konden we ontspannen met mekaar praten » zegt Paul in Humo). Muzikaal heeft dit minder belang. Beiden willen er het beste van maken en ze staan dan ook scherp, want arbeid adelt. Maar menselijk, jongens ! En hier komt die piekervaring dan. De « andere dimensie » die « een uitstekend concert » tot nog iets meer maakt. Eerst ontwijken de blikken elkaar tijdens de nummers, daarna wordt er af en toe een knipoog gewisseld, een blik van verstandhouding en op het einde de armen over elkaars schouder de vijfhonderd duizend enthousiastelingen komen groeten. Mooi is dat. Zo uit het handboek « Hoe sluit ik weer vriendschap ? »
Akkoord, ze weten dat een half miljoen mensen op hen zitten te gapen. Ze weten dat een half miljard mensen de video-opnamen zullen zien, maar toch… Voor mij kwam het over als echt. En of het dan ook echt is, is in feite bijzaak.
Dat was het dus. Pardon ? U zegt ? Nog niks over de muziek zelf ? Wat dient daarover nog gezegd ? Als we kunnen stellen dat alle grote S&G-hits hierop staan, « I am a rock » jammer genoeg niet meegerekend. Als het beste uit Simons solowerk met de harmony van Garfunkel nog een extra dimensie krijgt. Als Art (die teveel muzak heeft gemaakt) zich gelukkig enkel beperkt tot het hier zeer toepasselijke « A heart in New York » (« Bright eyes » had van mij ook gemogen, maar toegegeven het paste niet). Als de « jongens » een ode brengen aan de twee broertjes die een stevige stempel op hun beginperiode hebben gedrukt (neen, niet Urbi en Orbi maar Don en Phil Everly met « Wake up little Susie »). Als de tekst van « The Boxer » heel subtiel wordt aangepast. Als « Late in the evening » uit de boxen knalt (want het is niet àl zoetekoek). Als Garfunkel heel alleen met Richard Tee een historische versie van « Bridge over troubled waters » brengt…
« Not marble nor the guilded monuments » zullen deze plaat overleven, schrijft de bekende Engelse popcriticus W.Shakespeare en ook al stelt Paul Simon daar zelf tegenover dat hij niet voor de eeuwigheid schrijft maar om de gasrekening te betalen. We hebben de neiging om de mening van onze achtbare confrater bij te treden. Maar dan hebben we het dus wel over het openingsconcert, “de rest was een nachtmerrie“, aldus Simon.
Referenties
Ronny De Schepper, Simon and Garfunkel, De Rode Vaan nr.23 van 1982
Simon and Garfunkel, The Concert in Central Park, Geffen Records 88575
dagelijks iets degelijks 