Als men een optreden bijwoont van het Filharmonisch Orkest van Vlaanderen, wordt men (sinds hij in 1985 door Emil Tchakarov werd ontdekt) vaak getroffen door de fluwelen klank van klarinettist Marc Vertessen (°Geel, 1963). Het opmerkelijkst was dit het geval in de dialoog met solist Gurenjan in het 2de pianoconcerto van Rachmaninov. Toen ik Marc Vertessen na afloop daarvoor complimenteerde was hij over deze opmerking zo tevreden was dat hij me prompt zijn nieuwste CD overhandigde, waarin Vertessen samen met pianist Koen Kessels en cellist Didier Poskin in de kijker wordt geplaatst.
De CD kreeg de titel “Lia’s Koan” mee, naar de compositie van Elias Gistelinck, die speciaal voor dit trio werd geschreven. Lia is overigens de naam van de vrouw van Marc Vertessen, terwijl Koan een typisch Japans begrip is dat de weg naar Satori (evenwicht, de basis tot perfectie) betekent. Niet te verwonderen dus dat vooral begin en einde van deze compositie sterk doen terugdenken aan de vredige atmosfeer die men ook b.v. bij Arvo Pärt terugvindt. Het is jammer dat met de opkomst van de CD de kunst van de hoesontwerpen in de verdrukking is gekomen, want het schilderij “Lia’s Koan” van Jenny Spanoghe zou op een ouderwetse elpee veel beter tot z’n recht komen.
Naast deze creatie worden op deze CD nog twee echte “klassiekers” hernomen: het trio op.114 van Brahms en het trio op.11 van Ludwig van Beethoven. De werken geven ook aan een hartverwarmende Didier Poskin en een fijnzinnige Koen Kessels de kans om te schitteren. Maar het is toch vooral omwille van Vertessen dat dit een echte aanrader is.
Vertessen speelt ook op een CD van de harmonie Vooruit uit Harelbeke o.l.v. Geert Verschaeve. Hij is immers opgegroeid in Tessenderlo, waar hij op 9-jarige leeftijd bij Hugo Severy (nu vooral actief als zanger) klarinet begon te studeren op vraag van het plaatselijk harmonieorkest De Eendracht. Eigenlijk was het puur toeval, want hij kwam niet uit een muzikale familie, behalve dan trommelen, waardoor hij uit eigen beweging ook slagwerk begon te studeren. Als drummer begon hij bij een balorkest. Ook nu gaat hij nog altijd naar Rock Werchter, want de liefde voor klassieke muziek is pas heel laat gekomen, maar wel spontaan. “Als het opgedrongen wordt, gaat het niet,” zegt hij. Zijn favorieten daarin zijn Puccini, Verdi en uiteraard Mozart (vóór het KFOVV werkte hij immers bij het Muntorkest en het KVO-orkest).
Via Severy werd hij aan het conservatorium leerling van Walter Boeykens: “Dat was een keuze die in die tijd vanzelfsprekend was.” Hij apprecieerde vooral het feit dat Boeykens erop stond dat andere leerlingen aanwezig waren als hij met iemand bezig was. Daarom maakte hij nadien ook deel uit van het Clarinet Choir, terwijl hij kamermuziek studeerde bij Theo Mertens. Deze visie van een koperblazer verbreedde alweer zijn horizon en op die manier sloot hij zich aan bij I Solisti da Camera, een strijkkwintet gekoppeld aan een blaaskwintet, o.l.v. Eric Baeten.
Hij is ook lid van het klarinetkwartet Arghul, genoemd naar het eerste enkelriet-instrument, gevonden in Egypte, samen met Eddy Chrisostomus, Peter De Ridder en Mark Foets. Ik neem aan dat ze in die volgorde v.l.n.r. staan opgesteld en in dat geval staat Marc uiterst rechts (*).
Bij het KFOVV was Marc een supporter van Tchakarov en Van Immerseel. Net als deze laatste houdt hij ook van jazz, al ligt improviseren hem niet. Op die manier speelde hij o.a. het concerto van Artie Shaw met de concertband van Vlaanderen (die hij ook soms dirigeert), naast werken van Sidney Bechet en Benny Goodman, die hij dan liet bewerken door Eddy House.
Ronny De Schepper
(*) Hoezo, “in dat geval”? Je vertelt dat je met de man hebt gesproken! Jawel, maar dat is dan wel al meer dan twintig jaar geleden, hé!
dagelijks iets degelijks 