Twintig jaar geleden besloten Gaby en ik om eens een korte reis naar Normandië te ondernemen.
Op dinsdag 24 juli 2001 om 16 uur arriveren we in Le Pavillon de Gouffern (foto toeristische dienst van Normandië) in het onooglijke dorpje Silly en Gouffern in het uiterste zuiden van Normandië. Om zeker niet te laat toe te komen hebben we de heenreis via de autostrade gemaakt. Gaby had uitgerekend dat we er zonder tegenslagen zes uur voor nodig zouden hebben en aangezien we vertrokken zijn om tien uur is het dus duidelijk dat alles naar wens is verlopen.
Le Pavillon de Gouffern is een vroegere “Manoir de Chasse” uit de achttiende en negentiende eeuw en bevindt zich aan de rand van een domein van tachtig hectaren. Er staan zelfs fietsen ter beschikking (tegen betaling uiteraard, want het is hier wel de regel van “niks voor niks”) om het hele domein te verkennen. Het is in dat geval verboden de “platgetreden paden” te verlaten omwille van het vele wild dat er zou zitten. Sportief als we zijn, hebben we deze trip aan ons laten voorbijgaan en dat wild hebben we dan ook niet gezien. Wel veel paarden.
Want naast de stallen die zijn omgebouwd tot (het dient gezegd: comfortabele) hotelkamers zijn er nog altijd veel “echte” stallen. Merkwaardig daarbij: tussen de vele auto’s met Belgische nummerplaten ook een vrachtwagen voor “horses”.
Anderzijds dient gezegd dat we deze reis geboekt hebben via Freedreams, wat dus wil zeggen dat het verblijf quasi gratis is, maar dat we wel verplicht zijn elke dag een ontbijt en een avondmaal ter plaatse te nuttigen.
Over dat (nochtans redelijk dure) ontbijt kunnen we heel erg kort zijn, maar met het avondeten is er meer aan de hand. Aangezien dit de “kosten” moet dekken, spreekt het vanzelf dat het hier uitgebreide “gourmet diners” betreft. Zo hebben we bijvoorbeeld ook het François I-menu genomen, al wist de “garçon de table” niet waarom het zo heette. Misschien moest dit al een belletje doen rinkelen, evenals het antwoord op de vraag van een tafel naast de onze over de kwaliteit van het struisvogelvlees: “Een goede vraag, mevrouw, ik zou ze normaal aan onze kok voorleggen, maar hij is er niet.” Met andere woorden, blijkbaar “aapte” het “ondergeschikte” personeel maar na wat de kok hen ooit had getoond. Misschien daarom dat de kaart weliswaar soms poëzie leek, zoals Jan Mestdagh zou zeggen, maar dat in werkelijkheid de gerechten nauwelijks van elkaar verschilden. Zo kreeg mevrouw Struisvogel dezelfde broccoli, bietenpuree en schelperwten als uw dienaar bij zijn “pavé de boeuf” of “filet Rossini”. Gaby kreeg ze zelfs bij visgerechten!
Oh ja, en nog iets. Dat men bij een gourmet-diner geen frieten krijgt, dat konden we wel verwachten. Maar ook geen aardappelen, geen rijst, geen pasta…
Of toch nog eentje op de valreep, om het af te leren. Er was ook een dagschotel. Weliswaar elke dag hetzelfde. Iemand van de klanten had halfpension en dat maakte dat hij enkel in aanmerking kwam voor de dagschotel. Toen hij de staf daarop attent maakte, kon er natuurlijk wel iets worden geregeld. Als hij maar extra betaalde, wel te verstaan…
Achteraf blijkt dat zowel Fons & Anneke (via de Freedreams-kadobon die wij hen hadden gegeven dan nog) als Patrick Buggenhout (paarden? kaas?) ook al in het Pavillon hadden gelogeerd. In betere tijden blijkbaar, want zij hebben geen Fawlty Towers-toestanden meegemaakt.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 