Hebjetgezien? (158): Blind gekocht

Het is komkommertijd en dat zullen we geweten hebben. Het is doods op het televisiescherm. Hoewel, niet voor dat handvol voetballiefhebbers dat met zwart-geel-rode oortjes naar de bokkensprongen van tweeëntwintig kortgebroekte knapen wil staren. Zij komen nog wel aan hun trekken. Maar wie dat ongetwijfeld boeiend en frivool spel aan zich laat voorbijgaan als Christus de befaamde beker, voor hem is het huilen met de pet op. Of vertwijfeld zappen. Dan kom je al eens terecht bij een raar fenomeen als ‘Blind gekocht’ bij een of andere VTMxtot de zoveelste macht.

Wat behelst dit programma, tot mijn verbijstering? Een echtpaar, het mag ook een gezin zijn, dat al jaren vruchteloos op zoek is naar een geschikte woonst om aan te kopen, dat besluit hun budget in handen te geven van wildvreemden om voor hen tot een aankoop over te gaan. Het kunnen Sophie en Jelle zijn die in Westrem een optrekje zoeken, of Floortje en Nadia die naar Duffel willen verhuizen. Wat zijn de bescheiden wensen van het koppel dat tot nu, niet zo veeleisend, na vier jaren, nog niks naar hun smaak op de huizenmarkt aantrof? Een open of halfopen woonst, vier slaapkamers, badkamer met bad en inloopdouche, apart toilet, ruime living, open moderne keuken, garage, zuidgerichte tuin. En vermits één van beide kinesist is nog een aparte praktijkruimte. Dit alles in een rustige buurt maar graag niet te ver van openbaar vervoer en snelweg. Wat het mag kosten? Ze stellen graag, nu ja graag, 400.000€ ter beschikking. 
Mij, me nog de oertijden herinnerend, duizelt het bij zo’n bedrag. Ik bezit de hebbelijkheid nog steeds vlug om te rekenen naar de munt waarvan de Neanderthalers zich reeds bedienden, die oude trouwe Belgische frank. Ik stam uit de tijd toen de bakker nog slechts twee soorten brood in de aanbieding had, wit en grijs, aan de som van 2 frank. Nu word ik gedwongen te kiezen tussen zestien broden, een expert in zaden te zijn, me te laten verlokken met Mega Mindy-pistolets, en kost één sneetje meer dan vroeger een gans brood inclusief beleg. Dit terzijde.

Met dit lijstje van wensen gaat ene Béa Vandendael, makelaar van beroep, in de gevraagde regio aan de slag. Hoe zij niet in een diepe depressie verzandt, mij een raadsel. Hoe dan ook, telkenmale slaagt zij er in een stulp te vinden waarbij zij min of meer al die noden kan afvinken. Min of meer. Zodat de presentator Kobe Ilsen, eertijds was het Dina Tersago maar die ging liever op zoek naar levend erfgoed binnen de boerenstiel, tenslotte fier kan gaan melden: jullie zijn huiseigenaar! Zodat hij Jelle en Sophie geblinddoekt in zijn wagen meesleept voor een eerste, allicht ontgoochelende kennismaking met wat in hun van de doek bevrijde ogen een krot lijkt. De badkamer heeft WO1 nauwelijks overleefd. In de keuken moet Sophie na het afwassen plaats ruimen voor Jelle indien hij die vaat wil afdrogen, samen kunnen ze er niet in. Ja de master bedroom (het woord slaapkamer is volledig verbannen uit dergelijke programma’s heb ik gemerkt, wellicht omdat de ruimte multifunctioneel is?) is ruim maar die twee andere kamers, kruipholen. De tuin, zuiders dat wel, maar een woestenij. Praktijkruimte? Er is een ruim washok dat mits wat verbouwing misschien… 
Daar staat meester-tovenaar Bart Appeltans, interieurarchitect, al te springen. Van vreugde, opwinding, nervositeit? Ellende? Ik verneem dat hij het vroeger in zijn eentje moest rooien maar dit seizoen assistentie kreeg van een collega, Kelly Claessens. Begrijpelijk. Wanhopig cijfert hij hoeveel budget er na aankoop van deze stapel bakstenen nog rest om de nodige verbouwingen en verfraaiingen te verrichten om dit pand bewoonbaar en acceptabel te maken. Want dat het koppel uiteindelijk ten aanschouwe van verenigd Vlaanderen, of tenminste van dat bescheiden deel dat naar dit programma zal willen kijken, kirrend vreugdekreetjes moet slaken staat vast. En ja hoor. Eerst wordt de kijker nog een intieme blik gegund op het ‘en hedde gij huisgerief en hedde gij meubelen’ van Floortje en Nadia – we betrappen hen terwijl ze alles in dozen stapelen. Met trillende stem verklaren ze aan Kobe dat de verhuiswagen over een uur voor de deur staat. De volgende dag verrast Ilsen (en wij) hen in het huis van hun (schoon)ouders waar ze de nacht doorbrachten wegens het andere huis reeds ontmanteld. Dat is goed voor enkele minuten extra emotie met het ouderpaar dat zijn enthousiasme over de aankoop mag uitspreken terwijl de nieuwbakken eigenaars stervend van nervositeit ter slachtbank gevoerd worden: op naar hun kasteel. Bea en Bart staan glunderend op de stoep, breed glimlachend maar ook zij drukken in de camera hun bezorgdheid uit: zal hun inspanning (die we af en toe konden volgen, er kwamen heel wat werklui aan te pas, er doken vaak spannende moeilijkheden op – een ware thriller zoals onvoorziene vochtinsijpeling, asbest) beloond worden met een voldane glimlach? Hitchcock kon het niet beter: de sleutel wordt overhandigd, in hun eentje betreedt het koppel hun villa (in hun zog de cameraploeg natuurlijk anders konden we hun verrukking niet zien). Oh en Ah, dit hadden ze niet verwacht. De badkamer vernieuwd, een open vernieuwde keuken naar de living, de tuin aangelegd, hier waren tovenaars aan het werk. En al hun spullen mooi geïntegreerd terwijl er ook veel fraais werd aangekocht, enfin bedankt sponsors…
Onvoorstelbaar dat mensen hun lot, en hun geld toevertrouwen aan wildvreemden. Je moet wel ten einde raad zijn. En dat zijn ze blijkbaar. Wat ik nu weet: ik moet me in ongeveer dezelfde gemoedstoestand bevinden eer ik nog eens naar dergelijk programma kijk. Maar voor liefhebbers: op één der andere zenders (PLAY hoeveeldanook) is de RTL-versie ‘Kopen zonder kijken’ te zien, ook in Nederland zijn er zulke wanhopigen! En binnen het genre, voor wie er niet genoeg van krijgt, beveel ik ‘Huizenjagers’ aan, waar drie makelaars op zoek gaan naar een geschikt pand voor een klant. Of ‘Costa Belgica’, op zoek naar woonruimte in Spanje… En anders: er is nog altijd voetbal! 

Johan de Belie        …