Vandaag is het twintig jaar geleden dat ik mijn laptop inleverde op de Gentse redactie van Het Laatste Nieuws. Daarmee kwam er een einde aan mijn bijna tienjarige medewerking aan het blad. Ik ben de mensen van Het Laatste Nieuws nog altijd dankbaar dat zij mij een kans gaven na mijn eveneens tienjarig verblijf op De Rode Vaan. Want ik geef het toe, de populaire krant was niet mijn eerste keuze. Maar met de kranten en tijdschriften die me (om welke reden dan ook) afgewezen hebben, kan ik een heel artikel vullen.
Toch heb ik niet met tegenzin voor HLN gewerkt. Integendeel zelfs, ik heb er aangename collega’s leren kennen en zelfs met mijn opeenvolgende “bazen” (aan het hoofd van de gewestelijke redactie) kon ik goed opschieten. Slechts heel zelden probeerden zij mijn artikel in een richting te sturen die ikzelf liever niet zo gezien had. Toegegeven, op het einde gebeurde dat al eens meer en samen met privé-redenen was dat dan de oorzaak om mijn laptop binnen te dragen.
Ik heb op HLN geleerd om begrijpelijker en vooral korter te schrijven. Ik kan dan eigenaardig genoeg ook beter leven met de artikels die ik destijds voor de krant heb geschreven, dan met die ellenlange stukken waarmee ik De Rode Vaan heb gevuld. Op mijn blog vind je de twee terug. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat een kort stuk beter aanslaat bij de lezer, maar soms vind ik het toch nodig om eens wat uitgebreider op een onderwerp in te gaan.
Enfin, het is hoe dan ook vandaag alweer een dag die aanspoort tot reflectie over hoe vlug het leven voorbijgaat en of we op die tijd al dan niet “een steen hebben verlegd in de rivier” om het met Bram Vermeulen te zeggen…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 