Danny De Cubber wordt zeventig…

Hoe zou het nog zijn met Danny De Cubber? Ik volg het voetbal niet genoeg om te weten wat er van de vroegere speler van S.K.Beveren geworden is. En het telefonisch interviewtje dat ik met hem had in onze rubriek “Aan het lijntje” is ook alweer veertig jaar geleden…

Jean-Marie Pfaff op non-actief (als iedereen dat grapje maakt, waarom wij dan niet ?), Ludo Coeck in de puree, Erik Gerets en kompanen nog niet terug van weggeweest en Spaanse voetballers die piket staan bij hun piketten, ’t is me wat dat voetbalwereldje. Op kleinere schaal, maar toch niet geheel vergeten, was er vorig jaar ook heel wat te doen om Danny De Cubber die bij FC Brugge door trainer Kessler uit de kern werd gehouden, voornamelijk omdat hij een transfer had aangevraagd. Voetbalroem is echter vergankelijk, want wie spreekt er nu nog over De Cubber ? Wij natuurlijk, want we zijn nog niet vergeten dat hij als één van de weinige profvoetballers openlijk voor zijn overtuiging uitkwam wat de grote anti-rakettenbetoging betreft. Even polsen wat er ondertussen allemaal is gebeurd.
D.D.C. : Ja, ik heb dus een gans seizoen bij de reserven gevoetbald, dat betekende meteen dat ik naar werk moest uitkijken, want met het contract dat ik had kon ik niet rondkomen. Op een bruuske manier werd ik dus ingeschakeld in het gewone leven, laten we zeggen, wat uiteraard een ontnuchterende ervaring was. Dit jaar ben ik getransfereerd naar Racing Doornik en daar heb ik weer met een heel andere situatie te maken. Ik werk nu drie dagen per week in een garage als mecanicien — daar heb ik vroeger nog voor geleerd — en woensdag en vrijdag ga ik trainen en zondag uiteraard spelen. Racing Doornik speelt in derde klasse en dat is natuurlijk een heel verschil met het profvoetbal uit het eerste, al blijft de stress ongeveer wel dezelfde. Ik ben hier immers ingehaald als een soort van Maradona. Van iemand die uit eerste klasse komt verwacht men immers dat die zowel doelpunten maakt, als het spel verdeelt, als verdediger speelt, en nu wil het precies lukken dat ik niet zo goed speel, zodat ik de meeste kritiek te slikken krijg. Voetbal in eerste divisie of in vierde provinciaal, als het niet goed gaat is dat precies hetzelfde. Vandaar dat ik Ludo Coeck zo goed begrijp. Twee jaar geleden werd hij nog omhoog geschreven als de man die in het buitenland veel geld ging verdienen en nu… Dat zal wel hard aankomen.
— Verzacht het financiële bij zo iemand het leed niet ?
D.D.C. : Financieel wordt hij er misschien niet slechter bij, maar op zo’n moment is dat maar een klein stukje van het geheel. Je mag nog zoveel geld trekken als je wil, niet meer mogen voetballen, dat moet dan vreselijk zijn. Vroeger zouden zo’n situaties voor mij nog harder aangekomen zijn dan nu. Toen was het voetbal van opstaan tot slapengaan. Maar sedert zo’n zes jaar heb ik echter een keuze gemaakt. Ik ben me meer bewust geworden van onze situatie in de maatschappij. Vroeger vond ik dat als het voetbal goed ging, dat alles dan goed ging. Er waren een boel dingen die ik gewoon niet zag. Maar nu zijn we hier met een groep mensen, die zich ook bezig houdt met maatschappelijke problemen. Niet dat voetbal me niks meer zegt, want in Doornik word ik nu bijna steeds uitgefloten en dat doet me toch nog iets, al loop ik er niet de hele week door met mijn kop in de grond. Ik kan steeds op iemand steunen. Terwijl in het voetbal… Als het goed gaat, geen probleem natuurlijk, men belooft je dan vanalles, want in beloven is men sterk. Maar op vijf maanden tijd is dat allemaal weer vergeten, als je b.v. uitgeschakeld wordt door een blessure, dan ben je al meteen voor een stuk afgeschreven. En dan spreek ik nog niet eens op de eerste plaats van de pers, maar vooral van de club zelf. ’t Is zoals iemand in een fabriek die te oud wordt en het ritme niet meer aankan, die wordt ook automatisch aan de kant geschoven.
— Zij het dat « oud » in voetbal een relatief begrip is natuurlijk. Hoe « oud » ben jij nu, Danny ?
D.D.C. : Dertig.
— En nu ? ’t Gaat slecht in Doornik, zeg je…
D.D.C. : Met de club zelf niet, hé. We haalden tot nu toe zes op zes, het is eerder een persoonlijke kwestie. Maar op dat gebied is er toch wel wat veranderd. Ik ga nu recht op de man af en bespreek openlijk de problemen. Ik kan nu eenmaal niet alles doen, ik ben ook maar een mens zoals een andere en het is als ploeg dat we naar een oplossing moeten zoeken.
— Heeft het te maken met aanpassingsmoeilijkheden ?
D.D.C. : Niet wat taal of mentaliteit betreft. Maar het is wel zo dat men zes nieuwe spelers heeft aangekocht en dat de ene zich al sneller aanpast dan de andere. Ik twijfel er niet aan dat alles nog in orde komt.

Dat wenst alvast ook…

Jan Draad, Danny De Cubber aan het lijntje, De Rode Vaan nr.40 van 1984