Chris uit de omgeving van Gent was niet op de Vrouwendag. Om praktische redenen evenwel. Want ze hoort er wél thuis. Zeker nu de langdurige werkloosheid van haar man haar bestaan grondig dreigt te veranderen….
Chris : Ik ben gehuwd en we hebben twee kinderen, twee jongens, de oudste is tien en de jongste zeven, in volle groei dus. Wij wonen op een buitengemeente van Gent namelijk Assenede. Ik denk dat dit voor de crisis goedkoper uitkomt, omdat je in de stad rapper geneigd bent om naar de winkel of de bioscoop te gaan. Bij ons is er slechts een beperkt aantal grootwarenhuizen en daar ga je dan natuurlijk nog het goedkoopste uitzoeken. Mijn man is sedert twee jaar werkloos, eigenlijk wegens medische redenen. Hij was werkzaam in de bouwnijverheid en na een rugoperatie mocht hij zijn job niet meer uitoefenen van de dokters.
— Moet dan eigenlijk de ziekteverzekering niet voor een uitkering zorgen ?
Chris : Neen. hij verdiende daarvoor teveel.
— Blijft de werkloosheidsuitkering constant of is die na twee jaar gedaald ?
Chris : Als ik een inkomen zou hebben, of dat nu 100 fr of 100.000 fr is per maand, dan zakt hij naar veertig procent.
— Maar je hébt geen inkomen. Is dat altijd zo geweest ?
Chris : Als we in het begin getrouwd waren, voor we kinderen hadden, heb ik wel meegewerkt. Ook vorig jaar heb ik gedurende drie maanden een interim gedaan in een grootwarenhuis in Assenede. Omdat hij toen echter nog maar het eerste jaar werkloos was, is hij gedurende die drie maanden slechts zes procent afgehouden.
— Welk beroep oefende je vroeger dan uit ?
Chris : Ik werkte als bediende voor een firma in Zelzate. ’t Was een « schoon » werk, een goede verdienste, gemakkelijke verbinding, al wat je maar wil, en eigenlijk is het dus wel spijtig dat ik het heb opgezegd, maar ja, je kan niet in de toekomst kijken, hé ? En dan kinderen… We waren er in feite alle twee niet voor te vinden om ze « buitenhuis » te doen, noch bij onze ouders, noch in een crèche, die er overigens in die tijd nog niet eens was.
— Kun je bij sollicitaties nog met uw ervaring uitpakken ?
Chris : Neen, daarvoor is het te lang geleden. Als het b.v. een bedrijf is met veel computers, dan heb ik zelfs hoegenaamd géén ervaring. Ondertussen heb ik me echter wel als dactylo bekwaamd. Mijn diploma van steno daarentegen durf ik niet meer uit de kast halen. Vandaar dat ik eigenlijk niet speciaal in die richting werk zoek. Het blijft mij om het even, als het maar volle dagen zijn, want ook bij part-time werk verlaagt de uitkering van mijn man zoveel dat het in feite niet meer de moeite loont.
STOFZUIGEN
— Hebben jullie omwille van die werkloosheid bepaalde levensgewoonten moeten veranderen ?
Chris : Wij hebben altijd op Assenede gewoond en zelf ben ik ook afkomstig van een andere gemeente. Ertvelde, zodanig dat wij eigenlijk nooit veel uitgeweest zijn. We voelen het verschil eerder aan via de kinderen, die af en toe vragen om dit of dat te kopen omdat hun vriendjes dat ook hebben. Ik moet echter wel zeggen dat we nog niet tot de « slechtsten » kunnen worden gerekend. We hebben b.v. geen auto, daardoor kunnen we veel besparen.
— De kinderen zitten op de lagere school. Brengt dat reeds speciale kosten met zich mee ?
Chris : Ze gaan naar een gemeenteschool in onze nabijheid en op die manier kunnen ze elke middag naar huis komen eten, zodanig dat de enige bijkomende kost het geld voor het zwemmen is, maar dat is een te verwaarlozen klein bedrag. De schriften en boeken worden gratis ter beschikking gesteld en bos- en skiklassen en zo dat bestaat daar nog niet.
— Dat huis waar jullie in wonen, is dat jullie eigendom ?
Chris : Ook dat nog, ja. Ik moet er wel bij zeggen dat we van huis uit nogal welstellend zijn, ik ben nl. enig kind. Toen we een jaar getrouwd waren hebben we dat huis gebouwd, want toen werkte mijn man nog in het continu-stelsel en zelf werkte ik ook nog, zodat we toen veel konden opzij leggen. Dank zij de hulp van onze ouders hebben we bovendien niet te veel moeten lenen, zodanig dat dit huis vorig jaar is afbetaald.
– En vakanties?
Chris : Ja, dat voelen we wel sterk aan dat die duur zijn. Al moet ik er wel weer aan toevoegen dat we nooit grote reizen hebben gemaakt. Bij ons is het maximum een week aan zee. En dat is wel erg duur geworden, ja. Bovendien hebben we een paar keer tegenslag gehad met het weer, zodat we nu niet meer op voorhand een appartement bespreken. Dit jaar zijn we slechts voor drie dagen geweest en al was het maar een kamer met ontbijt, het is toch enorm duur uitgevallen.
— Maar toch blijft die behoefte bestaan ?
Chris : Het is vooral op aandringen van de kinderen. hé.
— Ja, maar waar ik op aanstuur is het volgende : er wordt wel eens beweerd dat langdurige werkloosheid grote psychologische problemen met zich meebrengt, al was het maar omdat je echtgenoot nu voortdurend in huis rondhangt ?
Chris : Soms gebeurt dat wel, ja. Dan kan het plots zijn dat eenvoudige zaken zoals stofzuigen op z’n zenuwen gaan werken. « Kun je dat niet doen als ik gaan stempelen ben ? » klinkt het dan, maar hij blijft daarvoor nooit lang genoeg weg…
HUISMAN
— Helpt hij nu mee in het huishouden ?
Chris : Ja, dat is geen enkel probleem, ook al deed hij dat vroeger maar zelden. Je mag immers niet vergeten dat bouwvakkers zware arbeid moeten leveren en veel meer dan eten, krant lezen en televisie kijken was er dan niet bij. In tegenstelling met wat je misschien zou verwachten kijkt hij nu juist veel minder. Hij leest nu veel meer, zelfs zo veel dat de dagen soms te kort lijken.
— Is dat dan met het oog op het creëren van nieuwe kansen op werkgelegenheid ?
Chris : Dat komt er wel bij, ja, maar vooral gaat zijn interesse uit naar politieke en sociale werken. Ook de mijne trouwens. Door de crisis zijn we ons meer bewust geworden van het vuile spelletje dat door de mannen aan de top wordt gespeeld en dan wil je daar wel tegenargumenten kunnen tegenover plaatsen. Vandaar ook dat we verscheidene vormingscursussen volgen.
— Eigenlijk praten we wel een beetje teveel over jouw man en te weinig over jezelf, vind je niet ? Of ben jij helemaal niet meer van plan om nog te gaan werken ?
Chris : Veertien dagen geleden zag ik de toekomst nog rooskleurig tegemoet omdat me een goede job beloofd was. Uiteindelijk werd me die door de neus geboord door iemand met een langere arm… Maar het is in feite zo dat ik meer naar werk zoek dan hij, gezien die rugklachten. En bovendien zit hij er helemaal niet mee in om dan het huishouden voor zijn rekening te nemen.
De echtgenoot van Chris zou er met andere woorden geen bezwaar tegen hebben « huisman » te worden. Op die manier maakt zich voor de komende generaties misschien een nieuwe linkse klasse op, die van de huismannen ?
Referentie
Ronny De Schepper, Weinig aanleiding tot feesten, De Rode Vaan nr.47 van 1983
dagelijks iets degelijks 