Jostein Wilmann wordt 65…

De Noorse wielrenner Jostein Wilmann wordt vandaag 65 jaar. Wilmann was een uitstekend amateur en hij kwam dan ook met de allergrootste verwachtingen over naar de profs. Die heeft hij echter nooit waargemaakt, integendeel, zijn verblijf in het profpeloton was van uiterst korte duur (vier seizoenen). Het voorval dat Peter Winnen hieronder verhaalt, viel ongeveer in het midden van die vier jaar, zodat men niet kan zeggen dat dit er iets zou toe hebben bijgedragen…

In zijn allereerste Tour, die van ’81, reed Winnen in het shirt van de Duitse fruitdrankjesfabrikant Capri-Sonne. Ploegleider Walter Godefroot had twee `beschermde’ renners aangewezen die zich in het algemeen klassement moesten onderscheiden: de Noor Jostein Wilmann en Winnen. “Wilmann was een geblokte, blonde vent, een zwijgzaam type waarin het temperament van een terriër verscholen lag,” schrijft Peter Winnen in een column voor NRC-Handelsblad, die later werd gebundeld in “Valse start” (Amsterdam, Thomas Rap, 2002).
“Rond Pau was een individuele tijdrit uitgezet. Die dag hadden Wilmann en ik in de ochtend het parcours van deze tijdrit verkend. Daarna trokken we ons terug in het hotel om te eten, en rustend op het bed ons optreden af te wachten. Een mooi antiek hotelletje was het. Veel Jugendstil-krullen en veel donker hout. Midden in de hal van dat hotel bevond zich een lift. Soms kom je ze nog tegen, die open constructies waarbinnen een getraliede kooi daalt en stijgt. Mijn kamer lag op de begane grond zodat ik die lift niet nodig had. Wilmanns kamer lag op de eerste. Hij gebruikte die lift wel degelijk om van verdieping te veranderen.”
Dit mag vreemd lijken: de lift gebruiken om één verdieping te nemen, zeker als jonge, sportieve kerel. Maar wielrenners die een ronde van langere duur rijden mijden elke inspanning te voet. Denk maar aan het voorval van Paolo Bettini toen die nog maar pas beroepsrenner was en zich nog ten dienste moest stellen van zijn kopman. Hij droeg toen Michele Bartoli zelfs de trappen op!
“Toen de tijd was aangebroken om het bed te verlaten en me te gaan bezighouden met de warming-up stroopte ik het skinsuit om mijn lichaam en verliet de kamer,” gaat Winnen verder. “In de hal was enige commotie. Er werd geschreeuwd en er werd nerveus op de bedieningsknoppen van de lift geslagen. Een paar mannen rammelden krachtig aan het traliewerk. Toen ik naderbij kwam zag ik de reden van de opschudding. De kooi met daarin Jostein hing een meter of drie boven mijn hoofd. Er was geen beweging meer in te krijgen. Tussen de tralies door staken twee hulpeloze armen. Jostein was ten einde raad. Het tijdstip van zijn optreden kwam snel dichterbij. Als er niet snel iets gebeurde dan zat zijn Tour er al op. Nooit zal ik die desperate ogen vergeten waarmee hij me aankeek. Dit leken ze uit te drukken: op klasse geklopt worden is tot daar aan toe, maar door een defecte lift, dat is onverdraaglijk. Tegen de tijd dat iemand met een schroevendraaier aan kwam zetten, een kastje open schroefde en wat tussen de bedrading frunnikte werd het pas echt spannend. Opeens daalde de lift neer, het hek ging open en Wilman speerde naar buiten. Hij heeft het uiteindelijk gehaald, zijn startschot. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit incident aan de basis lag van Wilmans dalende prestatiecurve in het vervolg van die Tour.”
Bernard Hinault won die tijdrit, vóór Gerrie Knetemann en Phil Anderson. Géry Verlinden werd vierde, Freddy Maertens zesde, Fons De Wolf zevende en Daniël Willems (van Capri-Sonne) negende. Wilmann werd 28ste en Winnen pas 44ste. Hij geeft dan ook zelf toe dat tijdrijden zijn zwakste punt was. Wilmann daarentegen was als liefhebber een aantal keren tijdritkampioen van zijn land en van Scandinavië geworden, weliswaar in de 100km ploegentijdrit, maar dat is wel een garantie dat hij ook een goede individuele tijdrijder was.
Wilmann zou uiteindelijk 34ste worden in die Tour, die werd gewonnen door Bernard Hinault, vóór Lucien Van Impe en Robert Alban. Peter Winnen werd vijfde, met twee minuten voorafgegaan door Joop Zoetemelk…