Schrijven – in communicatieve zin – betekent het overbrengen van conventionele, gestandardiseerde tekens zodat het mogelijk wordt ideeën te vertolken die de grenzen van tijd en ruimte overschrijden. De schrijftaal speelt bijgevolg een enorme rol in ons dagelijks leven.
Waar en wanneer het schrift is ontstaan is moeilijk te zeggen. Het staat wel vast dat omstreeks 4.000 vóór Chr. de bewoners van het Tweestromenland en van Egypte pogingen ondernamen een schrijftaal te ontwikkelen.
De groei van de nederzettingen en de steeds ingewikkelder menselijke betrekkingen (de zgn. stedelijke revolutie) maken het registreren van cijfers en van allerlei andere gegevens noodzakelijk door middel van lijnen, inkervingen en eenvoudige afbeeldingen waaruit het begrip schrift of het ideografisch schrift ontstond. De grootste stap voorwaarts was het fonetiseren of het verbinden van een klank met een bepaald teken.
De evolutie van het schrift in de verschillende beschavingen verloopt ongeveer volgens dezelfde stadia : woordklankschrift, lettergreepschrift, letterschrift.
Vandaag, de dag zijn wij ons nog nauwelijks bewust van de uiterst moeizame weg naar de laatste fase: het letterschrift.
De vulgarisatie van dit letterschrift lijkt in onze huidige beschaving een gewone zaak. Aanvankelijk was de kunst van het schrijven het voorrecht van een beperkt aantal mensen [priesters, hoge ambtenaren enz…].
Dit “voorrecht” werd op alle mogelijke manieren in stand gehouden. Hoe belangrijk een schrijver toen was blijkt uit de volgende aantekening over een Egyptisch schrijver: “Al zijn verwanten zijn tot stof vergaan, maar door het schrift blijft hij leven in de herinnering”.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 