De omstreden dirigent van het BRT-orkest Frank Shipway was opnieuw van de partij als op 18 juni 1999 in de Gentse concertzaal De Bijloke drie laureaten van het voorbije pianoconcours werden voorgesteld. Het ging hier om de tweede, derde en vijfde laureaat van de wedstrijd, d.w.z. Alexander Ghindin (foto YouTube), Ning An en Roberto Cominati.
En opnieuw deed zich hetzelfde voor: Shipway drukte zijn eigen visie door (b.v. in Rachmaninov), wat op een “normaal” concert natuurlijk zijn goed recht is, maar hier zou hij toch ten dienste moeten staan van de laureaten? Soustrot kan dat, Shipway niet. De meesten zullen zeggen dat Shipway de betere dirigent is, ik ben het daarmee niet noodzakelijk eens, al moet ik toegeven dat ik natuurlijk anders zou praten als het over Jos Van Immerseel zou gaan, die uiteraard even koppig is als Shipway.
De meest opvallende laureaten waren er dus niet bij, namelijk de drie overigen: de winnaar de Oekraïner Vitaly Samoshko (omdat hij nu eenmaal de winnaar is, want naar verluidt is het een geweldenaar, zodanig zelfs dat bij de prijsuitreiking iemand met slagroom naar de jury gooide), de vierde, de Israëliet Shai Wosner, de enige die muzikaal klaar is voor een carrière zoals iemand het formuleerde, en de zesde, de Rus Vladimir Sverdlov, die verongelijkt was over de hem toebedeelde plaats, een ontevredenheid die door de meeste waarnemers als terecht werd bestempeld, maar door zijn kinderachtig gedrag (hij weigerde de andere laureaten te feliciteren) zijn krediet verspeelde. Voor de volledigheid, de overige finalisten waren Esther Budiardjo, Roland Krüger, Hideki Nagano, Norie Takahashi, Gottlieb Wallisch en Jakob Katznelson (een “vergissing” dat zo iemand in de finale kon geraken, aldus Robert Groslot). Opvallend was dat niet minder dan twee van de twaalf finalisten ook een Mozart-concerto vertolkten en dat voor het eerst sedert veertig jaar. Het is natuurlijk positief dat deze trend naar meer muzikaliteit dan virtuositeit zich verder doorzet (ongetwijfeld onder invloed van het succes van de “authentieken”), maar als ik dan op het laureatenconcert Ghindin dezelfde Beethoven hoorde vertolken als ik nog maar pas van Jos Van Immerseel had gehoord, dan was dit toch het verschil tussen masturberen en vrijen. Ghindin masturbeert zich (wat uiteraard ook niet onprettig is), maar Jos vrijt met de muziek.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 