De bijdrage rond het Temsese dialect heeft zoveel enthousiaste reacties losgeweekt, dat ik Luc De Ryck heb gevraagd er een vervolg aan te breien. Hier komt het. Let wel: deze keer is de hele tekst is in dialectuitspraak geschreven.
In de papschool spilde me katje en katjeverstoppers. Mijne moat kost goe nen tuimelbareg (kunstelenbareg) mouke. Op de karremis trokke me oan de flosj. We ginge der mi pagadders en snotters noartoe: ‘ammel keuteljacht’ zaai den berregemiester. Binst de spiltijd op ’t school spilde me overzee en trapo; sweinst spilde zelder baar en tourla. Tritse was veur de grote meinse. Tijs hatte me twië tefreinte vieloos: nen deurtrapper en nen torpedo. ’k Ben iës gevalle: foers gebarste, guidon verwronge, mij wiel sloog paraplu. Wie nie aan zijne zoual kost, moest botere. Schoën spilgoed vonnekik stareschijters. As er nog giën atto’s reeën op den N16, koste me doar koerse. ‘Uit mijne spiëtlap’ riep’k azzek vertrok. ‘k Hem der nogal buzze gegeven. In de winter holde me onze sledder en ons schofferdijne boven.
Mi de Jan was ’t bots oultettiet: zijnen boktand dee ziër, het iekte vanboven, het piekte vanonder, hij had hier ne wuffel, doar nen boebel, gins nen buts, hij zout mi wurte, zijnen arem was uit de knoot, hij had ziëre knoesels, ne sneuvering, speen, siatiek, ’n flurres, ’n appaundesiet, hij kreeg zijne weirbustel nie omleeg (derom had hij liever ’n bros), z’n ogen zoute vol draddelie (matellie) en den zwijg ik nog van de krekels in zijne kliet, z’n snottebellen en roggebellen. Had ie kiekoest, den baste hij kilometers vaar.
Achter onz’ huis adde z’t nogal mouke-zien, ’t loug er vol bucht (brol): enen annekesnest. D’er loug van alles: ’n beirloet, nen bassing, ’n stramijn, koppejougers, koddes, doddes gras en ne koeffer mi sjartelle, tettelajeurs, plastrons, klakke, neusdoeke, stoeferkes, stosse, sorzies, sletse… De vuilkaar moest om hiel diën battaklan komme. Der wore oek ammel biëstjes: ikketis, Sinksenpeird (vliegend peird, ziëpeird), doonderbiëstje, floeremuis, mottevijver, keismus, geirenaut… En vaneigest oek blomme: pisseblom, jozzemien, janoffel…
Mij moe zurgde oult voor goeien biek. Ik was zot van stoofkarmenaaie met appelentrut en kost lounk knaaize aan ’n been. Mijn broer out geire kop, gekapt en ’t zweird van ’t spek. We mochte nie muzzele, sloebere en zabbere. Boning mocht ik nie goe: da roeide mij op. Nou ’t ete laai ‘k mij op de sjaislong.
Mijn broer moest weeral naar ’t huiske. Hij had ommest te veel kouze, pouze en stekelbeze gete en hij zout mi den dappere: hij moest voor de zesde kier goan bore. Op den dier liep hij in zijn slep rond. En tsoaves moest hij vanheir. En den nog spouwe. Hij keek mi wieteroogskes en viel ost van zijne cies.
Den dweize Jef kon ‘k niet gelein. ’t Was ’n echte bloas, nen toeter, ne koeter, nen bietsjkoemer, ne klipper, nen badde, ne jan-mijn-kloten… En derbij nog nen urk (steeg van afgoun), ne schoefel(eir) en ne vulklaps! Hij antwoordde oult schits, mee ’n snap en ’n beet. Hij gouf mij ‘ns nen dok, moar ik gouf hem ne farmen djoef (toek, totter, lap, mossel) trug in zijne smikkel (toot, moef). Hij liet z’n fasse groeie. Z’n zuster, ’n farme mok, was veel geleilekker. Die had ik wel eens ’n toot (bees, totebees) wille geve. ‘Ik zal ou iës lievekespakke’ zaai ik den, moar ‘k mocht heer alliën moar bollen. ’t Is nou ’n levende weef.
De Jef was ne schabouwelijke. Hij vertelde ammel kwatsch: treut (in pakskes) en hij had veur alles nen boerenuitleg. Z’n broer, ne lange zwiekzwak, was ook ne nette. Die had er ’n smeet van. Nen totetrekker. Hij kwoum sjoere oan de veinsters en hij lutste oult om ’t fijn te wete. Hij zaai dat hij alles kost pladijze, maar hij kost hij juust den bok-zijn-janne.
Voilà, ‘k hem mijn devore gedoan.
Ik ouw van temst en van ’t temsts. Ik zou nie wille mangele.
Luc De Ryck
dagelijks iets degelijks 