Chris Froome (foto Jean-Paul Van der Elst) verloor de controle over zijn stuur toen hij tijdens de parcoursverkenning even aan zijn neus wilde krabben. Net op dat moment blies er een stevige wind, waardoor Froome met 60 km/u tegen een muurtje knalde. In het ziekenhuis werden een dijbeenbreuk, elleboogbreuk en enkele gebroken ribben vastgesteld. Hij zou na een lange revalidatie nog terugkeren in het peloton, maar zou nooit meer de “oude” Froome worden. Integendeel, in bergritten was hij vaak bij de eerste gelosten!
Froome werd geboren in de Keniaanse hoofdstad Nairobi als zoon van Britse ouders. Toen hij 13 jaar oud was, reed hij zijn eerste wielerwedstrijd. Op 14-jarige leeftijd verhuisde hij naar Zuid-Afrika, waar hij naar school ging in Bloemfontein en later in Johannesburg. Daar begon Froome ook fanatiek deel te nemen aan wielerkoersen. Zijn talent bleek vooral te liggen bij het klimmen, maar hij kon ook al redelijk tijdrijden.
In 2006 nam Froome voor Kenia deel aan de Gemenebestspelen, waar hij in de tijdrit de zeventiende plaats behaalde. Later dat jaar reed hij bij de beloften op de wereldkampioenschappen. Hier viel hij vooral op door direct na zijn start in de tijdrit in botsing te komen met een medewerker. Ondanks dit incident behaalde Froome uiteindelijk nog een 36ste plaats.
In 2007 werd Froome op 22-jarige leeftijd professioneel wielrenner bij het kleine Zuid-Afrikaanse Team Konica Minolta. Hiervoor brak hij zijn studie economie aan de Universiteit van Johannesburg af. Hij nam deel aan wedstrijden in de UCI Nations Cup en reed in mei 2007 zijn eerste meerdaagse ronde, de Giro delle Regioni. Hierin won hij meteen een etappe. Ook won hij de koers Mi-Août Bretonne en een etappe in de Ronde van Japan. In de wegwedstrijd van de Afrikaanse Spelen sleepte Froome de bronzen medaille in de wacht.
In 2008 maakte Froome de overstap naar Team Barloworld en reed hij voor het eerst een aantal voorjaarsklassiekers, zoals Gent-Wevelgem en Luik-Bastenaken-Luik. Ook maakte hij, als eerste Keniaan in de geschiedenis, zijn debuut in de Ronde van Frankrijk. Froome reed de ronde uit en behaalde in het eindklassement de 84ste plaats. In het jongerenklassement werd hij elfde.
Vanaf 2009 ging Froome, die zich meer Brit dan Keniaan voelt, officieel rijden onder de vlag van het Verenigd Koninkrijk. Hij won een etappe in de Ronde van de Kaap en nam ook deel aan de Ronde van Italië, waarin hij als 36ste eindigde.
In 2010 werd Froome ingelijfd bij de Britse ploeg Sky. Hij reed voor het tweede jaar op rij de Ronde van Italië, maar werd daarin geplaagd door een knieblessure. In de negentiende etappe werd hij uit de wedstrijd gezet nadat hij zich tijdens de beklimming van de Mortirolo had vastgehouden aan een motor. Later in het seizoen won Froome zilver op het Brits kampioenschap tijdrijden, achter zijn ploegmaat Bradley Wiggins.
In het voorjaar van 2011 presteerde Froome erg wisselvallig. Later in het seizoen beleefde hij echter zijn grote doorbraak, toen hij als knecht van Bradley Wiggins meedeed aan de Ronde van Spanje. In deze ronde veroverde hij in de tiende etappe, een tijdrit, zelfs onverwachts de rode leiderstrui. Hij behield deze trui één dag, maar bleef de gehele Vuelta strijdvaardig. In de vijftiende etappe bewees Froome sterker te zijn dan zijn kopman Wiggins door van hem weg te rijden op de slotklim naar de Angliru. Drie dagen later schreef Froome tevens de zeventiende etappe op zijn naam. Uiteindelijk eindigde hij op de tweede plaats in het algemeen klassement, op slechts 13 seconden van eindwinnaar Juan José Cobo. Wiggins werd derde op 1 minuut en 26 seconden van zijn luitenant.
De snelle opkomst van Froome als ronderenner riep bij sommige critici vraagtekens op. De renner verklaarde dat hij sinds 2010 behandeld is tegen schistosomiasis. Deze ziekte zou hij al enkele jaren hebben gehad en een negatief effect hebben gehad op zijn prestaties gedurende zijn eerste profjaren.
Na een moeizaam voorjaar startte Froome in april 2012 in de Ronde van Romandië, waar hij erin slaagde om kopman Bradley Wiggins naar de eindzege te loodsen. Hierna werd hij geselecteerd om, eveneens in dienst van Wiggins, de Ronde van Frankrijk te rijden. Na een elfde plaats in de proloog kreeg Froome in de eerste etappe te maken met een lekke band, waardoor hij meer dan een minuut verloor op geletruidrager Fabian Cancellara. Meer pech volgde in de derde etappe, waar Froome betrokken was bij een valpartij. Hij bleef echter ongedeerd en het tijdverlies dat hij leed werd uiteindelijk ongedaan gemaakt door de Tourorganisatie.
In de zevende etappe, met aankomst op La Planche des Belles Filles, was Froome de voornaamste beschermer van kopman Wiggins. In de laatste kilometer van de slotklim kon Wiggins echter niet reageren op een aanval van Cadel Evans, waarna Froome zelf de tegenaanval inzette en de etappe vervolgens won met twee seconden voorsprong op Evans en Wiggins. Het was voor Froome de eerste etappeoverwinning in de Tour en hij veroverde hiermee tevens (voor één dag) de bolletjestrui. Wiggins nam de leiding in het algemeen klassement.
Hoewel Wiggins in de beide tijdritten domineerde, werd gedurende de Tour toch meermaals duidelijk dat Froome in feite sterker was dan zijn kopman. In de elfde etappe, met aankomst op La Toussuire, reed hij op de slotklim tijdelijk weg van Wiggins, die zijn tempo niet kon volgen. De ploegleiders van Sky gaven Froome de opdracht om zich in te houden en op zijn kopman te wachten. Een zelfde soort scenario deed zich voor in de zeventiende etappe, waar Froome herhaaldelijk op Wiggins moest wachten en daarmee zijn kans op een tweede etappeoverwinning zag vervliegen. Uiteindelijk eindigde Froome als tweede in het eindklassement, op ruim drie minuten van winnaar Wiggins. Samen waren ze de eerste Britten die op het eindpodium van de Tour stonden.
Froome maakte deel uit van de Britse wielerploeg op de Olympische Spelen in Londen. Hij reed zowel de wegwedstrijd, waarbij hij ver in de achterhoede eindigde, als de tijdrit, waarbij hij de bronzen medaille won achter Bradley Wiggins (goud) en Tony Martin (zilver).
Na de Spelen werd Froome voor het eerst als kopman ingezet in een grote ronde, de Ronde van Spanje. Gedurende de eerste week stond Froome geruime tijd op de tweede plaats in het algemeen klassement. Hij verloor af en toe wat tijd op leider Rodríguez, maar de verschillen met zijn concurrenten bleven klein. In de elfde etappe, een individuele tijdrit, pakte Froome 37 seconden terug op Rodríguez maar verloor hij tevens 22 seconden op Contador, die hem daarmee passeerde in het klassement. Een dag later, in de twaalfde etappe, werd Froome door zowel Contador als Rodríguez verder op afstand gezet.
Vier bergritten op rij deden Froome de das om. In de veertiende etappe moest hij op de slotklim als eerste van de topfavorieten lossen. Hij hield het tijdverlies op de finishlijn beperkt tot 38 seconden, maar in de twee volgende etappes kwam hij opnieuw in de problemen en vervloog zijn kans op de zege. De zeventiende etappe betekende voor Froome het definitieve verval, toen hij binnenkwam met meer dan vijf minuten achterstand op zijn rivalen Contador en Valverde. Hij was in het klassement inmiddels naar de vierde plaats gezakt en zou die plaats uiteindelijk ook bekleden in Madrid, op meer dan tien minuten van de rode trui.
Froome kende in 2013 een succesvol voorjaar waarin hij verscheidene etappekoersen op zijn naam schreef. Hij was b.v. de sterkste in de Ronde van Romandië, waarin hij van begin tot eind in de leiderstrui reed. Ook won hij het Internationaal Wegcriterium en het Critérium du Dauphiné.
Met deze overtuigende resultaten op zak startte Froome als topfavoriet in de honderdste Ronde van Frankrijk. Hij kende een nerveuze start en raakte in de eerste etappe direct betrokken bij een valpartij, maar bleef ongedeerd. In de achtste etappe, de eerste bergrit van deze Tour, deelde Froome vervolgens een mokerslag uit aan zijn concurrentie. Met hulp van zijn knechten Richie Porte en Peter Kennaugh wist hij op Ax-3 Domaines het gros van de klassementsrenners te lossen en slaagde hij erin een aanval van de Colombiaan Nairo Quintana ongedaan te maken. Froome won uiteindelijk de etappe. Het leverde hem, voor het eerst in zijn carrière, de gele trui op.
Froome, die gedurende de Tour 19 keer op doping werd gecontroleerd, won ook de zeventiende etappe, een individuele tijdrit met twee beklimmingen. Hij verstevigde hiermee zijn leiding in het algemeen klassement, maar tijdens de resterende Alpenetappes bleek hij te verzwakken. In de achttiende etappe, op weg naar de Alpe d’Huez, kreeg Froome een inzinking wegens een suikertekort. Hij liet zijn ploegmaat Porte eten halen bij de ploegwagen. Beiden kregen hiervoor een tijdstraf van 20 seconden aangezien bevoorrading binnen de laatste 20 kilometer volgens het reglement verboden is. Ondertussen slaagde Quintana erin weg te rijden en ruim een minuut op Froome te heroveren. In de twintigste etappe pakte de Colombiaan nog eens een halve minuut terug, maar dit was niet genoeg om de gele trui van Froome nog te kunnen bedreigen. Op 21 juli won Froome zijn eerste Ronde van Frankrijk. Er zouden er nog verscheidene volgen, telkens volgens hetzelfde scenario: de rijke ploeg Sky hield het peloton in een wurggreep. Dat wekte soms wrevel bij vele wielerliefhebbers.
In 2019 verraste Froome eenieder door mee te sprinten in de laatste rit en op die manier te beletten dat Matteo Trentin het puntenklassement zou winnen. Trentin won deze rit, maar door zijn elfde plaats werd Chris Froome niet enkel eindwinnaar (vóór Nibali en Zakarin) maar ook winnaar op punten (158 tegenover 156 voor Trentin). Davide Villela won het bergklassement. Aangezien Froome eerder ook al de Vuelta had gewonnen, schaarde hij zich hiermee in het rijtje van diegenen die de drie grote rondes hebben gewonnen.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 