Negentig jaar geleden maakten we in “The Wise Little Hen” voor het eerst kennis met Donald Duck (stem: Clarence Nash).
Ook hiervan wordt weer gezegd dat het geen “echte” creatie van Walt Disney was, maar van een andere medewerker, Carl Barks (1901-2000), maar dit klopt niet. Deze aflevering uit de reeks “Silly Symphonies” was animated by Art Babbitt, Dick Huemer, Dick Lundy, and Ward Kimball and directed by Wilfred Jackson, maar het figuurtje werd misschien wel degelijk door Walt Disney gecreëerd. Alleszins kwam Barks maar een jaar later op de proppen: Barks begon inderdaad pas voor Disney Studios te werken in 1935, dus een jaar na het debuut van Donald Duck. Hij werkte samen met anderen aan animatiefilms als Donald’s Nephews (1938), Donald’s Cousin Gus (1939), Timber (1941), The Vanishing Private (1942) en The Plastics Inventor (1944).
Barks nam in 1942 ontslag bij de Disney Studios. Niet alleen was hij ontevreden met het feit dat men alleen nog maar Donald-cartoons als oorlogspropaganda produceerde, maar ook de airconditioning bij Disney had hem bijna de das omgedaan. Barks was van plan een eigen strip rond superhelden te maken, maar al snel kreeg hij bericht van Western Publishing, die in licentie van Disney Donald Duck-strips uitgaf, dat hij hij hen aan de slag kon. Barks was de laagstbetaalde werknemer van Western, maar klaagde daar nooit over. Hij werd liever gewoon met rust gelaten.
Barks zou de daaropvolgende drie decennia verhalen maken, tot ruim na het bereiken van de pensioengerechtige leeftijd. Hij omringde Donald Duck met een bezetting van excentrieke en kleurrijke personages als ’s werelds rijkste eend Dagobert Duck, Donalds fortuinlijke neef Gus, uitvinder Willie Wortel, de volhardende misdadigers de Zware Jongens, enz.
Mensen die voor Disney werkten deden dat in alle anonimiteit: de verhalen waren voorzien van Walt Disneys naam en (soms) een kort identificatienummer. De namen van al die medewerkers kennen we dan ook enkel van het opzoekingswerk door nijvere journalisten, want Disney onthield de credits voor alle namen behalve de zijne. Ter gelegenheid van zijn 35ste verjaardag hadden een aantal van die medewerkers dan ook een tekenfilmpje gemaakt, waarin Minnie Mouse door Mickey werd genomen. Zoals zij door Disney werden genomen was de onderliggende boodschap. Na de vertoning van het filmpje applaudisseerde Disney zeer opvallend en prees het tekenwerk. “Wie heeft het eigenlijk getekend?” vroeg hij langs zijn neus weg. Toen de fiere tekenaars zich bekend maakten, konden ze meteen ook hun biezen pakken…
Lezers begonnen echter door te krijgen dat er verhalen waren die door hun kwaliteit met kop en schouders boven alle andere uitstaken. Ze begonnen te vermoeden dat deze het werk waren van één en dezelfde artiest en noemden deze the good Duck artist of the Duck man. Later kwam men er achter dat deze man Carl Barks heette.
Barks’ verhalen waren grappige avonturen met een donkere, defaitistische ondertoon. Barks toonde een afspiegeling van de harde (Amerikaanse) samenleving, waarin Donald als underdog in statusgevoelig Duckstad constant onder moordende sociale druk staat. Ze werden daardoor niet alleen bij kinderen, maar ook bij volwassenen populair.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 