Zondag in de late namiddag. Een volks café in Zele-Heikant, in de schaduw van de kerktoren. Tegen de muur een twintig à dertig duiven. Tentoonstelling van lokale kampioenen en verkoop van een aantal geschonken exemplaren. Verkoop ten voordele van de plaatselijke maatschappij, om een mosselsouper te financieren. Het laatste avondmaal, de laatste tentoonstelling. De cafébaas is onlangs overleden en zijn weduwe en zoon nemen wel het café en de winkel over, maar niet de duivenmaatschappij. « Je kan niet alles alleen blijven doen, nietwaar mijnheer ? »
Het café loopt langzaam vol. De burgemeester is er. De schepen van de sport ook. En dan, natuurlijk, vooral duivenliefhebbers. Reeds oudere mensen meestal, de jongeren aanwezig zijn eerder lid van de voetbalploeg en de wielertoeristenclub die ook van dit café hun lokaal hebben gemaakt. Er wordt een krop doorgeslikt en hier en daar een zakdoek bovengehaald, als de ontslagnemende voorzitter een laatste huldewoord uitspreekt aan het adres van de overledene. Aan onze tafel wordt een stoel bijgeschoven voor de secretaris, de zoon, Dirk Blancquaert.
Donderwolken boven de duif
