De RTBf zond zoals in de “goeie ouwe tijd” nog eens een opera rechtstreeks uit. Omdat de eindejaarsfeesten voor de deur staan, werd dat dan “Die Fledermaus” in de Opéra de Wallonie.
Regisseur Olivier Lepelletier-Leeds had de handeling een beetje onnodig overgeplaatst naar Los Angeles in de jaren tachtig (toch niet omwille van die stukjes “Last Christmas” of “I want to break free”, zeker?) en zoals gebruikelijk werd er wat met de geslachten gemorreld (dat was in het origineel al het geval met Prins Orlofsky en met de huidige genderdiscussie is dat uiteraard niet verminderd), maar al bij al bleef men toch nog redelijk dicht bij de oerversie (ik heb al versies gezien met meer bloot, ik geloof zelfs op de BBC!). En dat bracht me nogmaals tot de overtuiging dat deze opera (of is het dan toch een operette?) weliswaar een prachtige partituur heeft, maar dat het verhaal rammelt aan alle kanten.
Maar goed, we doen het vooral voor de muziek dus en dan moet ik vaststellen dat vooral het orkest van de Opéra de Wallonie (geleid door Nikolas Nägele) grote vooruitgang heeft geboekt tegenover de jaren negentig, toen ik een regelmatige bezoeker was van deze instelling.
Maar wat me het meest verbaasde, was dat Helmut Lotti als gast was uitgenodigd (om zijn comeback-tour te promoten, gelukkig niet om zelf te zingen, zoals hijzelf zei). Zo’n veertien dagen geleden heb ik hem nog in een taxi zijn hele leven horen uiteenzetten en nog enige tijd eerder zat hij in een praatprogramma, zoals de “Tafel van Gert” bij ons. Met andere woorden, onze Waalse buren zijn hun nieuwe inwoner (Lotti woont sinds enige tijd in Heyd, in de buurt van Marc Coucke Town Durbuy) nogal in de watten aan het leggen!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 