Op 29 en 30 oktober 2024 werd de door Cuba voorgestelde resolutie getiteld: “De noodzaak om een einde te maken aan de economische blokkade” voor de 32e keer besproken in de Verenigde Naties (VN). Ze werd met bijna eenparigheid goedgekeurd. Dit, tijdens de gewone zitting van de Algemene Vergadering 2024 van de VN. Het Cubaanse volk lijdt al meer dan zestig jaar ontberingen door de economische wurggreep van de grote loebas in zijn buurt. Gesteund door zijn vazallen in Zuid-Amerika en Europa. (Foto De Wereld Morgen)
In de resolutie vragen de leiders van het Caribische eiland voor de zoveelste keer de opheffing van de moordende blokkade die de imperiale middens van Washington al meer dan 65 jaar hebben opgelegd. Simpelweg omdat Cuba besloot een soevereine, socialistische koers te varen.
De blokkade moet Cuba en zijn tien miljoen inwoners in een moeras vol ontberingen houden en een opstand uitlokken. Een uiterst rechtse regimeverandering zou de gevluchte Cubaanse maffia, die in Miami-Florida samenhokt, terug zijn misdadige rol kunnen doen opnemen.
Cuba onderwerpt zich niet
In tegenstelling tot de klassieke retoriek van Washington heeft Cuba nooit enige internationale regel geschonden. Daarom mogen de ontberingen die door Washington opgelegd worden, alleen gezocht worden in de regeringsvorm en de organisatie van de samenleving die het Caribische eiland heeft gekozen: namelijk een socialistisch land te zijn.
De blokkade waaraan Cuba wordt onderworpen, heeft invloed op alle terreinen van het leven van de Cubaanse burgers. Ze is de oorzaak van problemen in de ziekenhuizen, in de energiesector, in het onderwijs, in de sport, toerisme, …
Volgens de uitleg van het Witte Huis heeft de blokkade geen gevolgen voor het dagelijks leven van de Cubanen. De dwangmaatregelen zouden enkel gevolgen hebben voor de president van de republiek Miguel Diaz Canel, al zijn ministers en de verschillende leden en verantwoordelijken van de Communistische Partij.
Wat zouden dan de oorzaken zijn van de vele problemen van de Cubaanse economie? Volgens Washington zou alles eenvoudig terug te voeren zijn op het gebrek aan ervaring, de nalatigheid, de onbekwaamheid van de politieke klasse die het land bestuurt. Daarom moet het Cubaanse volk, steeds volgens het Witte Huis, opgejut worden om het Cubaanse volk tot een opstand te bewegen en de regering te verdrijven. En deze te vervangen door één of andere marionet uit Florida-Miami, een goede honderd km van het eiland. Miami is het schuiloord van de Cubaanse maffia, grootgrondbezitters en vijanden van Cuba. Ze vluchtten bij de machtsovername door Fidel Castro en zijn strijdmakkers in 1958.
Iberia: Europa voert dictaten uit
De economische oorlog van de VS tegen Cuba is voelbaar tot in Europa. In maart 2024 jl. b.v. verhinderde de Spaanse luchtvaartmaatschappij Iberia de Colombiaanse journalist Hernando Calvo Ospina naar Cuba te vliegen. Iberia verbood de toegang tot de vlucht Madrid-Santiago de Cuba met de Cubaanse vliegmaatschappij Cubana de Aviaçion vanaf de luchthaven Madrid Barajas.
Het verbod is een bevel van de National Transportation Security Administration (TSA) van de Verenigde Staten. Tenminste sinds maart 2012 eisen de Verenigde Staten van Europese luchtvaartmaatschappijen dat ze passagiersgegevens verstrekken voor elke vlucht die door het Amerikaanse luchtruim gaat. Op straffe van verbod om het Amerikaanse luchtruim binnen te komen.
De Europese vliegtuigmaatschappijen en de regering van de Europese landen onderwerpen zich gewillig aan de Amerikaanse bevelen. Het is trouwens niet de eerste keer dat Calvo Ospina, van Colombiaanse afkomst en al jaren in Frankrijk woonachtig, thuis moet blijven.
Hij is sinds 2003 opgenomen op de No-Fly lijst. Deze lijst wordt gebruikt door het Terrorist Screening Centre (TSC) van de regering in Washington. Bij andere gelegenheden hebben Air France, Air Europa en Corsair ook belet dat mensen naar Cuba zouden vliegen. Hiervoor werden valse excuses aangevoerd. Uiteindelijk moesten ze erkennen dat de passagierslijsten worden gecontroleerd en moeten worden goedgekeurd door de TSC-TSA.
Ondanks formele protesten in 2012 van de EU-commissaris voor Binnenlandse Zaken is het vandaag zo dat van de maatregelen nog meer misbruik wordt gemaakt. Europa doet niks wat de Washington dictaten tegen zou werken.
La Coubre
Het verrassende aan het besluit van het Spaanse Iberia is dat de Cubana de Aviación-vlucht tussen Madrid en Santiago de Cuba niet eens in de buurt komt van de door Washington opgelegde no-fly zone.
De reden voor de reis naar Cuba van Calvo Ospina was het afleveren van kopieën van documenten die in Frankrijk werden vrijgegeven over de explosie van het schip La Coubre in de Baai van Havana in maart 1960. Dit was twee jaar nadat Fidel Castro en zijn medestrijders het maffioze regime hadden verdreven.
Ospina had als journalist daarover een belangrijk onderzoek uitgevoerd dat hij publiceerde in de documentaire en in het essay “El Enigma de la Coubre”. Hij had ook 100 exemplaren van dit boek bij zich met het doel het in Cuba bekend te maken en te laten multipliceren.
Cuba had allang een vogel voor de kat geweest indien het wereldwijd niet kon rekenen op actieve solidariteit. Europa geeft op dat vlak niet thuis. Velen van Europees links zitten in de fuik van het narratief van Washington.
In andere delen van de wereld nemen linkse en progressieve nationale krachten wel het voortouw om hun solidariteit te tonen met strijdende volkeren.
We denken b.v. aan de initiatieven van Zuid-Afrika bij het Internationaal Strafhof in Den Haag tegen de moordpartijen van Benjamin Netanyahu en zijn extreemrechtse regering, met de alles omvattende steun van het Westen, tegen de Palestijnen.
Rusland terug van weg
De Sovjet-Unie was jarenlang de bakermat van de solidariteit met Cuba. Toen de Sovjet-Unie uiteenviel en Rusland in een storm van het wilde kapitalisme kwam, stortte de solidariteit met Cuba in. Het werden skeletachtige jaren voor het kleine eiland. Maar het land overleefde het.
De solidariteit van Rusland met Cuba herstelde zich geleidelijk nadat de door Boris Jeltsin verboden Communistische Partij terug opgericht werd (1993). De CP werd de grootste en invloedrijkste linkse oppositiepartij. De partij werkt elke dag aan een democratisch socialisme in Rusland, maar ook aan de solidariteit met progressieve, nationaal vooruitstrevende bewegingen in de wereld, ook Cuba.
In november 2022 werd in Moskou een bronzen monument van Fidel Castro (1926-2016) ingehuldigd (beeldhouwer Aleksej Tsjebanenko).
Op 9 juli 2024 werd aan het Russisch Parlement, de Doema, tijdens een plenaire vergadering de verklaring voorgesteld: “Over de schrapping van de Republiek Cuba van de Amerikaanse lijst van staatssponsors van terrorisme”.
Het ontwerpdocument werd gepresenteerd door de eerste vicevoorzitter van de Commissie Internationale zaken van de Doema en vice-voorzitter van de Communistische Partij, Dmitry Novikov.
De woordvoerder wijst erop dat de economische, wetenschappelijke en culturele banden tussen Rusland en Cuba steeds intenser worden. Washington werpt voortdurend kunstmatige barrières op, om de versterking van de vriendschappelijke banden tussen Cuba en Rusland te hinderen.
De Doema nam eenparig de boven vermelde verklaring aan. En sluit zich zo aan bij de wereldmeerderheid die al decennia eist dat de Republiek Cuba wordt verlost van het juk van een verstikkende blokkade en sancties.
Verscherpte sancties
Echter, in 2015-2016 kwam er een kleine lichtstraal: er werden concrete stappen gezet (officieel bezoek president Barack Obama èn zijn gezin aan Havana) om een dialoog tussen Havana en Washington tot stand te brengen.
Onder president Donald Trump werden de sancties aangescherpt. De vluchten werden verminderd, een nieuw verbod op Amerikaanse cruiseschepen om Cubaanse zeehavens binnen te varen, aanvullende persoonlijke sancties en het blokkeren van geldoverdrachten. In januari 2021 werd Cuba opnieuw op de lijst geplaatst van landen die naar verluidt terrorisme steunen.
Mexico
Ook Mexico heeft zwaar geleden onder het imperialisme van de Verenigde Staten. In de Mexicaans-Amerikaanse oorlog (19e eeuw) veroverden de VS Californië, Texas, Los Angeles, San Diego. Mexico verloor 30% van zijn grondgebied in het verdrag van Guadeloupe Hidalgo (1848). Het wantrouwen zit nog diep bij de Mexicanen tegenover de “gringo’s”. Ze noemen de oorlog: “La Guerra de Intervençion Norteamericana”. (Zie ook de schitterende VRT-Canvas documentaire reeks The Frontier.)
Mexico is vandaag een groot land. Het is de 12e economie van de wereld. Het land telt 129 miljoen inwoners en is, na Brazilië, de tweede economische macht van Zuid- en Centraal-Amerika. Maar het is economisch wel sterk verbonden met de VS, ook politiek. Daar is recent een begin van verandering in gekomen.
Het anti-imperialistisch links in Mexico heeft wind in de zeilen. De linkse Andréz Manuel López Obrador werd als 65e president verkozen in 2018 (hij hielp b.v. president Evo Morales van Bolivia het land uitvluchten met een vliegtuig van de luchtmacht als gevolg van een door de Amerikanen gesteunde ‘lithium’-extreemrechtse staatsgreep).
Obrador werd opgevolgd door zijn strijdgenote Claudia Sheinbaum als 66e president van Mexico (bij haar recente inauguratie nodigde zij de Spaanse koning Filip VI niet uit, tot woede van Madrid).
Onmiddellijk na haar aanstelling kondigde president Sheinbaum aan dat naar aanleiding van de nationale energiecrisis en de orkaan Oscar in Cuba (die het elektriciteitsnet grotendeels vernietigde), Mexico solidair is met de Cubanen. Ondanks de kritiek die zij heeft op sommige aspecten van het beleid.
De president benadrukt dat Mexico nooit de criminele blokkade van het eiland, die door de Verenigde Staten zijn opgelegd, heeft gesteund. Zij beval als begin van haar ambtstermijn de solidariteit door de verzending van 400.000 vaten olie naar Cuba. “Mexico produceert 1,6 à 1,8 miljoen vaten per dag. 400.000 vaten is niet eens de productie van één dag”, stelde ze.
Miel Dullaert
Bron: www.l’antidiplomatico.it en “Red Line” tv zender van de Communistische Partij Rusland.
dagelijks iets degelijks 