Nadat Brigitte Bardot in 1952 op 18-jarige leeftijd was getrouwd met haar “ontdekker”, regisseur Roger Vadim, scheidde ze van hem in 1957 en trouwde twee jaar later met acteur Jacques Charrier. Het huwelijk zal standhouden tot in 1962.
Jacques Charrier werd geboren op 6 november 1936 in Metz. Hij komt uit een gezin van zeven kinderen. In 1953 onderbrak Jacques Charrier zijn klassieke studies en ging naar de kunstacademie in Straatsburg , waar hij het vak van keramist leerde. In 1956 bood een professor aan het conservatorium van Montpellier hem de rol van Frédéric aan in de film L’Arlésienne, gebaseerd op het werk van Alphonse Daudet. In hetzelfde jaar bracht een klein succes in de lokale media hem ertoe zijn geluk te beproeven in Parijs: hij ging naar de Nationale School voor Theaterkunsten en -technieken (ENSATT) aan de rue Blanche , waar hij leerling werd van actrice Berthe Bovy.
In 1958 kreeg hij, na verschillende baantjes, waaronder die van theaterdecorateur, een baan als figurant bij de Comédie-Française en werd vervolgens door Marguerite Jamois uitgekozen om in het theater van Montparnasse de mannelijke hoofdrol te spelen in het toneelstuk Le Journal d’Anne Frank met Pascale Audret in de hoofdrol. Daar zag Marcel Carné hem en bood hem de hoofdrol aan, die van Bob, in zijn film Les Tricheurs met verder nog Laurent Terzieff, Pascale Petit, Andréa Parisy, Dany Saval en Jean-Paul Belmondo. Vrijgegeven in oktober 1958 genoot de film een enorm publiek succes en van de ene op de andere dag werd Jacques Charrier een ster die zeer gewild was in de filmwereld.
In 1959 drong Brigitte Bardot er dan ook bij regisseur Christian-Jaque op aan dat hij in de film Babette goes to war haar tegenspeler zou worden. Bardot en Charrier worden verliefd en trouwen aan het einde van de opnames in de schijnwerpers van de wereldmedia. Wat de film zelf betreft, deze kende dat jaar een groot commercieel succes.
Tegelijkertijd vroeg René Clément hem om te spelen in de thriller Plein Soleil, die hij aan het einde van de zomer wilde opnemen in Napels, Ischia en Rome, maar omdat zijn vrouw zwanger was, weigerde Charrier en uiteindelijk werden het Alain Delon. en Maurice Ronet die Tom Ripley en Philippe Greenleaf verpersoonlijken.
Op 11 januari 1960 kregen Bardot en Charrier een zoon, Nicolas-Jacques, wiens geboorte eveneens een media-evenement is. Op 30 januari 1963 volgt echter al de echtscheiding. Charrier kreeg de voogdij over het kind en nadat hij hertrouwd was, voedde hij hem op bij zijn nieuwe vrouw, France Louis-Dreyfus. Tegenwoordig woont zijn zoon in Noorwegen; hij is vader van twee dochters geboren in 1985 en 1990, Anna-Camilla en Théa-Joséphine, van wie er één zelf moeder werd.
Met France Louis-Dreyfus kreeg Charrier twee dochters kreeg: Marie en Sophie. In 1995 werd nog een dochter, Rosalie, geboren uit zijn verbintenis met zijn derde vrouw, Linda. Sinds 2009 is hij hertrouwd met een Japanse fotografe, Makiko.
Als acteur verscheen Jacques Charrier in een twintigtal films, met name van Claude Chabrol, Jean-Pierre Mocky, Agnès Varda, Jean-Luc Godard, Michel Deville, Gérard Oury en André Cayatte. In 1969 richtte hij samen met Jean-Claude Brialy het productiebedrijf Films Marquise op om low-budget films te produceren. De firma ging failliet in 1975 na de mislukking van It’s Raining on Santiago, een speelfilm over de staatsgreep van generaal Pinochet in 1973 in Chili.
In 1980 hervatte Jacques Charrier de artistieke studies aan de Beaux-Arts in Parijs en wijdde zich voortaan aan de schilderkunst. Zijn picturale productie wordt gekenmerkt door verwijzingen naar zijn twee passies: reizen en de oudheid. Hij exposeert geregeld in Parijs, Genève en San Francisco. Hij woont sinds 1997 in Parijs en kwam in de media terecht met de publicatie door Grasset van de memoires van Brigitte Bardot, Initiales BB. Hij klaagde de publicatie met succes aan wegens “schending van de privacy” en publiceerde in 1997 Mijn antwoord aan Brigitte Bardot bij Michel Lafon.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 