Vandaag is het al veertig jaar geleden dat “Indiana Jones and the Temple of Doom” van Steven Spielberg uitkwam.
Mijn kinderen en ikzelf waren totaal wég van de eerste Indiana Jones-film (“Raiders of the Lost Arc”) en daarom haastten wij ons naar de Decascoop om deze sequel te gaan bekijken. De openingsscène blew my mind away: the dream come true van regisseur Steven Spielberg om eindelijk eens een Busby Berkeley-musical te verfilmen (zie bovenstaande foto), gekoppeld aan ongemeen spannende situatiewisselingen, dolkomische achtervolgingsscènes en dat alles tegen een razendsnel tempo. Wellicht het beste kwartier echte cinema uit de hele filmgeschiedenis. Ik weet niet of mijn kinderen daar ook zo over dachten, maar ik zou me best kunnen voorstellen van wel, ook al hadden zij dan betrekkelijk weinig cinematografisch geheugen om dat alles daarin te plaatsen. Wat echter daarna kwam, was veel duisterder. Erover zelfs soms. Zeker voor de jongste. Maar die openingsscène, daar ga ik af en toe nog eens speciaal voor zitten!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Dat ‘The Unfinished Journey’ u ontgaan is, is niet verwonderlijk. Dit is een documentaire kortfilm die uiteraard ook geen bioscooprelease kreeg.
The Terminal kan gerust Spielberg’s allerslechtste film genoemd worden. John Williams, die ik eigenlijk al heel lang beu ben – Spielberg had sommige van zijn films nog beter kunnen maken als hij er de best passende componist voor had gezocht in plaats van steeds weer te vertrouwen op diezelfde – schreef hier wél een redelijk goeie soundtrack voor, maar verder is dit echt een misbaksel van een film.
War of the Worlds vond ik maar niets: mechanisch, zielloos spektakel, pretentieus. Munich durf ik dan weer een aanrader noemen, een prachtige, spannende film!
LikeGeliked door 1 persoon