Broodje kaas

Gisteren stak Doreen Hendrikx in De Standaard de draak met ons broodje kaas en meer bepaald hoe ze daarmee lachen in Azië, “wat ik helemaal begrijp” voegt ze eraan toe. Dat deed me denken aan een voorval op De Rode Vaan in de jaren tachtig toen we bezoek kregen van een Chinese delegatie…

Dat Doreen een hekel heeft aan “koud voedsel” en dus de voorkeur geeft aan een kom soep boven een broodje kaas interesseert ons hier natuurlijk niet, maar wel wat ze daaraan toevoegt: “Ik snap niet veel van het collectieve besluit om elke middag nogal smakeloze boterhammen of een fletse sla binnen te steken, maar omdat het een stille overeenkomst lijkt te zijn, heb ik er nooit veel van gezegd. Tot bleek dat het merendeel van de wereldbevolking eigenlijk met een opgetrokken neus kijkt naar ons voedsel. In China werd het recent zelfs een trend op Weibo, de Chinese versie van Tiktok: mensen die zichzelf lijken te martelen door lunchboxen samen te stellen geïnspireerd op de onze.”

En ze gaat verder: “Het opvallendste is dat die maaltijden die zij zo vreselijk vinden net in opmars zijn in China. Hoewel de meeste mensen daar nog gewend zijn aan rijst- of noodlemaaltijden bij de lunch met veel ingrediënten en kruiden die onze lunches qua smaak doen lijken op droog papier, zijn ze vaak bijzonder arbeidsintensief. ‘Een nieuw dieptepunt van de 996-mentaliteit’, schrijft een blogger in een lang artikel waarin hij de trend met de grond gelijk maakt. ‘Buitenlanders eten niet om van voedsel te genieten, maar om hun leven te verlengen.’ Even later komt hij tot de kern van de zaak. ‘Op deze manier kan ik mezelf herinneren dat ik hier ben om te werken en niet om te genieten van het leven.’ Zo wordt iets zo eenvoudig als jezelf forceren om smakeloos voedsel te eten een reflectie op de 996-mentaliteit die er heerst en zwaar weegt: 6 dagen per week werken van 9 uur ’s ochtends tot 9 in de avond. Die werkcultuur waar werknemers tot 72 uur per week werken is standaard voor veel bedrijven in China en er worden al langer vraagtekens bij gezet, maar er lijkt weinig te veranderen.”

Welnu, beste Doreen, ik vrees dat ik – of althans samen met mijn collega’s bij De Rode Vaan – hier voor iets tussen zit. In de jaren tachtig kregen wij immers een Chinese afvaardiging op bezoek. Wij waren daar nogal fier op: “den Amada” (zelfs toen al officieel PVDA geheten, maar nog altijd zo genoemd) was op papier de grote aanhanger van China, terwijl de KP ondanks het eurocommunisme nog altijd als “de partij van Moscou” werd beschouwd. Maar onze Chinese kameraden gingen dus niet naar de PVDA maar wel naar ons.

Het vreemdste was echter wat er op de middag gebeurde. Zoals gewoonlijk had iemand broodjes met kaas gehaald bij de beenhouwer op de hoek (jawel, kaas bij de beenhouwer, dan kon toen al) en die gingen wij dan opeten op de “buitenlandredactie” (café Au Coup d’Eclat, gelegen halverwege tussen de redactie in de Lemonnierlaan en de drukkerij in de Kazernestraat). Om de een of andere reden gingen die Chinezen méé en die keken zich de ogen uit: een broodje met kaas, dat hadden ze nog nooit gezien! Maar vooral – en nu komt het – ze vonden dat een enorme tijdsbesparing. Dat zouden ze in het thuisland rapporteren: dat men er hier in het Westen zich met een broodje kon van afmaken, zodat een lunch slechts een half uur hoefde te duren in plaats van de tijd die nodig was om een Chinese warme maaltijd klaar te maken! Dus, je ziet het Doreen, ik vrees dat de redactie van De Rode Vaan hier voor iets tussen zit.

Ronny De Schepper

Referentie

Doreen Hendrikx, Hoe ze in Azië lachen met ons broodje kaas (en ik dat helemaal begrijp), De Standaard, 10 juli 2023