Ine Beyen (Oostende, 1 mei 1987) is een Belgisch voormalig wielrenster. Na haar carrière als wielrenster bleef ze actief in de wielerwereld, onder andere als columniste en commentator. (Foto genomen bij de start van de E3-Prijs 2023 door Jean-Pierre Verstraete).
Beyen begon met wielrennen doordat haar vader, die kinesist was, als amateur voor de Belgische Medische Wielerkring fietste. Toen ook haar zus, Lien Beyen, begon te fietsen besloot ze hetzelfde te gaan doen. Ze bleek talent te hebben, want in 2003 eindigde ze als vijfde op het BK voor nieuwelingen en een jaar later werd ze tweede bij de junioren. Dat leverde haar een selectie op voor de wereldkampioenschappen wielrennen 2004 in Verona. Daar leerde ze haar latere man Serge Pauwels kennen, die ook deelnam aan het WK. Beyen eindigde als veertigste bij de juniores.
Ze behaalde één overwinning bij de profs, in de Ierse rittenkoers Rás na mBan. Daarnaast wist ze negende te worden bij de beloften op het EK in 2007, en een jaar later zesde op het BK bij de elite. In 2009 werden Beyen en Pauwels ook officieel een koppel. In 2011 reed ze de Ronde van Italië uit.
Beyen stopte in 2013 met fietsen om zich te focussen op haar gezin, zodat Pauwels zich kon blijven focussen op zijn wielercarrière. Haar laatste koers, een kermiskoers in Kontich, wist ze wel nog te winnen. Toen Pauwels’ carrière voorbij was, begon Beyen, die een masterdiploma in communicatiewetenschappen bezit, te werken als sportjournaliste. Ze schrijft columns en maakt videoreportages, onder andere voor Het Nieuwsblad en Sporza. Ze heeft een vaste rubriek in Vive le vélo, en maakt samen met Pauwels en psycholoog Pieterjan Kempynck de podcast “Je eigen koers”. Sinds 2022 becommentarieert ze samen met Ruben Van Gucht de vrouwenkoersen op Sporza, met als hoogtepunt de eerste Tour de France Femmes. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 