Vandaag is het 65 jaar geleden dat The Coasters “Yakety yak” en “Charlie Brown” opnamen. Het waren de eerste nummers die ze in New York opnamen en het zouden hun grootste hits worden, ook bij ons, zij het dat The Coasters hier nooit echt doorgebroken zijn.
The Coasters werden opgericht in Los Angeles door Carl Gardner (1928-2011) toen hij en Bobby Nunn in 1955 uit de band The Robins stapten. De groep werd aangevuld met Billy Guy, Leon Hughes en in 1956 met gitarist Adolph Jacobs. Bij geen enkele andere doo-wop groep kwamen ooit de onderscheiden stemmen zo duidelijk tot hun recht. Vaak met een wisselende lead-partij. Zo zong Richard Berry “Riot in cell block n°9” naar de top, Bobby Nunn “Framed” en Carl Gardner “Smokey Joe’s Cafe”. Deze nummers verschenen nog op het Spark-label, waarna ze in 1957 de aandacht trokken van de Ertegun-broertjes bij Atlantic, dat hen opnam op het Atco-label. In handen van het legendarische schrijversduo Jerry Leiber en Mike Stoller, die ook als producers optraden, brachten ze enkele van de markantste rock’n’roll-platen aller tijden op de markt, te beginnen met “Searchin’” (1957). Omdat ze niet wilden verhuizen naar New York verlieten Bobby Nunn en Leon Hughes de groep en “Yakety Yak” en “Charlie Brown” (*) werden dan ook opgenomen met Carl Gardner en Billy Guy die voor de gelegenheid versterking kregen van Jessie Young en Will “Dub” Jones. Op beide nummers is een grote rol weggelegd voor saxofonist King Curtis. Na die opnamesessie werd gitarist Adolph Jacobs vervangen door Albert “Sonny” Forriest.
Later startten zowel Nunn als Hughes afzonderlijk van elkaar een nieuwe band die ze respectievelijk The Coasters en The Original Coasters noemden, wat aanleiding zou geven tot vele problemen voor wie de originele opnames zoekt (zie verder).
Jessie Young verdween even snel als hij gekomen was en samen met Cornell Gunter werd dan het rijtje van “Along came Jones”, “Poison Ivy” (alle uit 1959) en “Little Egypt” (uit 1961) volgemaakt. Het zijn zonder uitzondering pareltjes van humor (hun live-show was een gechargeerde dolkomische cabaret-routine), inventief geconstrueerd en technisch perfect opgenomen.
Daarna verliet Cornell Gunter de groep. Net als Bobby Nunn en Leon Hughes startte ook hij een tijd later zijn eigen Coasters: The Fabulous Coasters. Op 26 februari 1990 werd Gunter in Las Vegas, Nevada vermoord. Terwijl hij in zijn auto zat, werd hij beschoten door een onbekende dader. Hij werd twee keer in zijn hoofd geraakt. Hij probeerde nog te vluchten, maar door de ernstige verwondingen reed hij tegen een muur.
In de groep werd Gunter vervangen door Earl “Speedoo” Carroll, voormalig zanger van The Cadillacs. Ook de gitarist Forriest werd vervangen, en wel door Thomas “Curley” Palmer. Met Carroll en Palmer scoorde de groep zijn laatste hitje T’ain’t nothin’ to me in 1964.
Vandaar dat men zo op zijn hoede moet zijn voor later uitgebrachte remakes. Zelf heb ik in de kast b.v. een elpee staan die “The World Famous Coasters” heet (dat is dus nog iets anders dan alle voorafgaande variaties) en inderdaad alle hits van deze fantastische groep uit de jaren vijftig bevat, maar… in remake-versies uit de jaren zeventig die duidelijk de stempel dragen van de toenmalige disco-rage. Zonder tot disco te zijn verwerkt – zo erg is het gelukkig nu ook weer niet! – worden in de nieuwe opname de “onvolkomenheden” uit de oorspronkelijke registratie weggezuiverd, met alle gevolgen vandien: dit is een ontmande plaat, een plaat zonder kracht, zonder kloten. Als je deze elpee ooit tegenkomt in een platenzaak, loop er dan in een wijde boog omheen.
Zonder twijfel of enige discussie is de beste collectie de dubbelcd van Rhino (Atlantic Records hebben die opgeslorpt) waarbij de eerste cd als label draagt: Spark Record en de 2de: Atco. Nadeel is dat er geen begeleidende cd-notes bij zijn. Titel: 50 Coastin’ Classics Rhino R2 71090.
Ronny De Schepper & Raymond Thielens
(*) Officieel heeft dit nummer niets te maken met The Peanuts-strip, maar dat lijkt mij enkel een verklaring te zijn om copyright-problemen te vermijden. Ik vind dat het nummer wel degelijk over de anti-held van Charles M.Schulz gaat. Merk overigens op: Charlie/Charles…
dagelijks iets degelijks 