Op 2 oktober 1992 zag ik in Arca “Henry V” van William Shakespeares door Theater Malpertuis gebracht in een regie van Ruurd van Wijk. Een merkwaardige voorstelling die tegengestelde reacties opriep.
Alhoewel Shakespeare gewoontegetrouw komische passages inlast met volkse figuren, was de komische aanpak van dit nogal machtswellustige historisch drama mij oorspronkelijk een doorn in het oog. De flauwe grappen als de twee bisschoppen de “claims” van Henry V op de Franse troon aantonen, irriteerden mij en vooral het hoofdpersonage zelf zat in het begin totaal verkeerd. Hij werd voorgesteld als een weifelaar, een man zonder karakter, tot hij dan plotseling (met een kous over zijn geslacht à la Red Hot Chili Peppers) omslaat in een vastberaden veroveraar. Nochtans zit van dan af de prestatie van Peter De Graef erg goed. Hij is de enige die de kans krijgt een personage volledig tot ontwikkeling te laten komen en hij heeft die kans met beide handen gegrepen. De anderen moeten diverse personages uitbeelden (tenzij misschien Goele Derick maar die krijgt voornamelijk een “commentariërende” functie toebedeeld) en zijn dan ook wisselend van kwaliteit (al dient gezegd dat de overgangen heel spontaan en vlot gebeuren). Daan Hugaert had naar eigen zeggen een off-day door oververmoeidheid (hij struikelde herhaaldelijk over zijn tekst) en Ludo Busschots, die voor het eerst met een bril acteerde, schrok zich een hoedje omdat hij zich plots geconfronteerd wist met een nu eens slaperig, ongeïnteresseerd, dan weer kritisch publiek. Toch is de humoristische aanpak uiteindelijk efficiënt gebleken, omdat hij op het einde, wanneer traditiegetrouw bij Shakespeare de scène bezaaid ligt met slachtoffers, eerder bijtend-sarcastisch overkomt. En daar wordt dan tegenover “de vrouw” geplaatst, die “von Kopf bis Fuss auf Liebe ist eingestellt”.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 