De oerconservatieve bodybuilder, acteur (?) en politicus (???) Arnold Schwarzenegger viert vandaag zijn 75ste verjaardag.
Hij debuteerde in 1970 als Hercules in “Hercules in New York”. Zoals de titel al aangeeft, was dit een giller en het was misschien maar best dat Schwarzenegger toen een schuilnaam had (Arnold Strong) zodat hij in 1985 een tweede kans kon wagen als “echte” acteur (als we dat “echte” dan tegenover zijn films als bodybuilder willen plaatsen, zoals “Pumping iron”, die vooral in homofiele middens veel succes hadden) in “Red Sonja” van Richard Fleischer, waarin hij meteen al Brigitte Nielsen moest partij geven.
In 1987 was Arnold Schwarzenegger te zien in “Predator”. Weinigen weten echter dat Jean-Claude Van Damme zijn debuut maakte in deze film. Hij speelde weliswaar de titelrol, maar was heel ontgoocheld toen hij moest vaststellen dat niemand ooit zijn gezicht zou zien. Schwarzenegger herinnert zich hem dan ook als “een onophoudelijke klager”…
In 1991 volgde dan “Terminator 2: judgement day”, zeven jaar na deel één uiteraard opnieuw (aangezien de film het zesvoudige opbracht van wat hij had gekost) een film van ex-vrachtwagenchauffeur James Cameron, die ook het scenario schreef, samen met William Wisher, aangezien Cameron nu de echtgenoot van Kathryn Bigelow is, terwijl hij deel één nog met z’n toenmalige eega Gale Ann Hurd schreef.
Linda Hamilton zorgt voor vrouwelijk schoon, maar i.p.v. moederlijke gevoelens tegenover haar tienjarige zoon (in deel één mislukte een aanslag op haar leven toen ze zwanger was) is ze eerder een macho-vrouw, zoals het de laatste tijd past in Hollywood.
Robert Patrick steelt de show als de “slechte” robot in politiekleren (in deel één was Schwarzie dat nog, maar hier zet hij zijn kindvriendelijk imago van “Kindergarten Cop” nog wat in de verf) en aangezien het vooral een high tech-film is, lopen Edward Furlong als de jonge “profeet”, die moet worden omgebracht, en Earl Boen als professor er een beetje verloren bij.
Daarna bestreed Arnold Schwarzenegger als internationale spion het nucleaire terrorisme in “True Lies”, alweer van James Cameron, maar deze film krijgt terecht heel wat verwijten te horen als zijnde anti-arabisch, racistisch zelfs. Bovendien noemt men de film ook misogyn, vooral de striptease die Jamie Lee Curtis erin moet uitvoeren en de vechtpartij met Tia Carrere.
Toch is deze film komisch bedoeld, want het is een remake van “La Totale” van Claude Zidi, die de remake echter weer ontelbare keren overtreft. Neem alleen nog maar de drugproblematiek van de dochter. Die wordt in de Amerikaanse versie bijna helemaal weggelaten, maar in ruil mag ze op het einde (zonder veel aanleiding) wel de grote heldin uithangen. Want Cameron zou Cameron niet zijn als er weer niet ontzettend veel stuntwerk, ontploffingen en vooral veel, heel veel nodeloos verkwist geld bij te pas kwam.
In “Last Action Hero” nam Arnold Schwarzenegger het samen met een jeugdige fan op tegen geboefte als Anthony Quinn (Zorba) of F.Murray Abraham (Salieri). En ook tegen Tina Turner, maar daar moest hij gelukkig niet tegen knokken, want anders had hij wel eens een pak slaag kunnen krijgen! Een pak slaag kreeg hij alleszins van de Box Office. Met een verlies van bijna vier en een half miljard frank werd het één van de grootste flops aller tijden. Dat kwam ook omdat Schwarzenegger in deze film eigenlijk zijn eigen personage parodieert. Anderzijds waren er Raspberries galore: slechtste film, regisseur (John McTiernan), acteur (Schwarzie zelf uiteraard), nieuwe ster (Austin O’Brien: hij speelde geen enkele andere noemenswaardige rol meer, maar studeerde wel musicologie en had een carrière als fotograaf), slechtste scenario en zelfs “slechtste lied” (the AC/DC song “Big Gun” was specifically written for this movie after Arnold Schwarzenegger personally approached the group and asked them to write a song for it) Schwarzenegger considered this movie his first real failure after an unbroken string of successes. He also considered it the beginning of the end of his movie career.
Arnold Schwarzenegger wanted this movie to be PG-13, so it would appeal to a broader audience. Being executive producer (for the first time) he approved script, director, cast, studio financing, distribution, marketing, budget, PR firm, planning a foreign release, et cetera. Schwarzenegger enjoyed the added responsibility, because he could be involved in every facet of production.
Sharon Stone’s casting in a brief cameo as her Basic Instinct (1992) character was somewhat surprising, because she and Arnold Schwarzenegger had clashed on the set of Total Recall (1990). She was reluctant to do the cameo, but did it as a favour to Schwarzenegger, who reminded her that Total Recall had helped her career.
Na de problemen met “Crusade” (niet te verwarren met de Britse TV-serie “Crusaders”) had Schwarzenegger ook nog horen waaien dat men voor “Total recall II” geen beroep meer op hem zou doen en daarom dat hij het nu vooral in komedies probeerde. Het jaar 1995 begon alleszins voor hem met het onwaarschijnlijke verhaal van “Junior”. Hierin vindt hij weliswaar Danny De Vito terug (van “Twins”), maar deze keer is het verhaal over een dokter die zichzelf bezwangert als experiment veel onnozeler. Ook de aanwezigheid van Emma Thompson kan de boel niet opvrolijken.
In 2002 speelde hij in “Collateral damage” van Andrew Davis een brandweerman, Gordon Brewer, die bij een bomaanslag zijn vrouw en kind verliest. Als hij voelt dat de Amerikaanse regering niet staat te springen om op zoek te gaan naar de dader, de Colombiaanse vrijheidsstrijder Claudio Perrini (Cliff Curtis), doet hij het dan maar zelf. Schwarzie moet af en toe wat dieper graven dan gewoonlijk, maar dat gaat hem minder goed af dan de actie, die bovendien een toch wel verrassende wending bevat. The film was originally scheduled to be released on October 5, 2001, but it was postponed due to its terrorism theme (cfr. the twin towers!) and eventually released on Friday, February 8, 2002. An early draft of this film’s screenplay set the action in Libya and involved the Gordon Brewer character tracking down the Arab terrorists who killed his family. Andrew Davis changed the story’s setting (and terrorists) to Colombia. Well-known Vietnam War veteran and radical anti-war activist Stan Goff briefly worked as a technical military adviser on the film. He later said it was one of the worst experiences of his life and that the finished product was “yet another guns and fire-balls, macho death-cult, fascist film-myth.” (IMDb)
Gelukkig stortte Schwarzenegger zich nadien op de politiek (hij werd zowaar gouverneur van Californië) en op die manier bleven we van zijn “acteerkunsten” gespaard. Alhoewel, “gelukkig”…?
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 