“The Lion King” is de 32ste in de reeks animatiefilms van de Disney Studio. De film werd geregisseerd door Roger Allers en Rob Minkoff. Het werd genomineerd voor 55 prijzen waarvan het er 30 verzilverde. Het won onder meer twee oscars, drie Golden Globes en drie Annie Awards.
Het verhaal speelt zich af op de Afrikaanse savanne. De leeuw Mufasa heerst over dit land. Zijn slechte broer Scar aast op de troon. Hiervoor werkt hij samen met de hyena’s. Wanneer Mufasa sterft, vlucht zijn zoontje Simba weg van zijn volk en Scar wordt koning. De leeuwenwelp Simba wordt ondertussen gered door een stokstaartje Timon en een knobbelzwijn Pumbaa.
De film had een budget van $45 miljoen en een opbrengst van $987,5 miljoen. Hiermee is het de succesvolste film van 1994. Het was tot 2002 de succesvolste animatiefilm ooit totdat “Finding Nemo” dit record verbrak. Het is nog steeds de succesvolste traditionele animatiefilm ooit. Daarna volgden er nog drie langspeelfilms, twee televisieseries, acht korte films, computerspellen en een musical.
Nochtans, the team working on the film was supposedly Disney’s “team B” who were “kept busy” while “team A” worked on “Pocahontas”, on which the production had much higher hopes. As it turned out, “The Lion King” became a huge critical and commercial success (the best-selling home video of all time, with more than 55 million copies sold to date), whereas “Pocahontas” met with mixed reviews and a much lower box office.
A few weeks before the film opened, Elton John was given a special screening. Noticing that the film’s love song had been left out, he successfully lobbied Jeffrey Katzenberg to have the song put back in. Later, “Can You Feel the Love Tonight” won him an Academy Award for Best Original Song. It was the last Disney film to be supervised by Jeffrey Katzenberg before he left to form DreamWorks. (IMDb)
Zelf vind ik het één van de meest overroepen Disney-films. Ten eerste omdat ik altijd allergisch reageer op barnumreclame, ten tweede omdat onderhuids een paar racistische trekjes worden meegegeven aan deze “familiefilm”, b.v. wat het “slechte” personage betreft (merkwaardig genoeg wordt dit in zijn taalgebruik weergegeven door Jeremy Irons Oxford English te laten spreken; in de Nederlandse omzetting spreken overigens twee redelijk onnozele personages, Timon & Pumbaa, Vlaams). Er zijn duidelijk invloeden van Leni Riefenstahl te herkennen, alhoewel, toegegeven, ook van Sergei Eisenstein, twee cineasten waarvoor wijlen Walt Disney ook veel bewondering had. Kortom, het is een neokolonialistische film, gebaseerd op het recht van de sterkste (antilopen die gaan juichen als de leeuw koning wordt b.v., terwijl zij eigenlijk de hoofdschotel op zijn menu vormen), die onder het mom van ecologisme wordt verkocht. Kortom, een schoolvoorbeeld van ecofascisme. Buiten het feit dat het daarnaast natuurlijk een schaamteloze versie van “Hamlet in Afrika” is! En tenslotte: “Like 99% of American films, this is a film about Men And Their Problems. They might look like lions, they might roar like like lions – but they break just like little boys.” (Julie Burchill in The Sunday Times van 9/10/1994)
Op economisch gebied daarentegen is Disney nog altijd een schoolvoorbeeld van kapitalisme. Zo werd de sequel van de succesvolle “Aladdin”-tekenfilm, “The return of Jafar”, uitsluitend op video uitgebracht om ook die markt onder controle te krijgen.
De Disneystudio’s pakten eind 1995 uit met “The Santa Clause” van John Pasquin. Maar er was vooral de tekenfilm “Pocahontas”, die de historici zich de haren uit het hoofd deed rukken. Het 12-jarige indiaanse meisje werd hier immers voorgesteld als een volwassen barbiepop. Dat 12-jarige meisjes al vrijen, vond men bij Disney blijkbaar te gortig (*).
Daarna werd ook “Gulliver’s travels” verfilmd. Onnodig te zeggen dat het satirische karakter van het boek volledig onder de mat wordt geveegd. En uiteraard is Gulliver plotseling een Amerikaan geworden. De geschokte Britten reageren met een TV-serie, die juist de nadruk wil leggen op de controversialiteit van het boek.
De Disney-tekenfilm “The hunchback of Notre Dame” is de eerste waarmee Jeffrey Katzenberg, de “revivor” van het genre, niks meer te maken heeft. Gary Trousdale en Kirk Wise, die ook tekenden voor “Beauty and the Beast”, klaarden immers alleen de klus. Bij zijn eigen firma, Dream Works SKG (de S en de G staan voor respectievelijk Steven Spielberg en David Geffen), stoomde Katzenberg echter een concurrent klaar, zijnde het bijbelverhaal “The Prince of Egypt”, met een knipoog “The Zion King” gedoopt.
Ook in “The hunchback” (overigens met de stem van Tom “Amadeus” Hulce) speelt de typische Disney-ideologie weer volop, zodat van dit zwartgallige drama van Victor Hugo een feelgood movie voor het hele gezin werd gemaakt. Toegegeven, er was wel wat te doen rond de “zwoele fantasie” van aartsdiaken/rechter Claude Frollo, die in zijn verbeelding Esmeralda een zwoel buikdansje ziet doen. Met name de Southern Baptist Convention riep zijn leden op niet langer Disney-producten te steunen. Maar dat was eigenlijk meer omwille van het feit dat Disneyland de poorten had opengegooid voor de Gay and Lesbian Day, inclusief een toegangsticket met daarop een roze Mickey Mouse.
Ook nog mededelen dat de Nederlandse versie werd geregisseerd door Stijn Coninx en dat de hoofdrol daarbij uiteindelijk toch niet was weggelegd voor Helmut Lotti, zoals eerst voorzien, maar voor Jan Schepens.
Daarna volgde nog “Tarzan”, waarvoor ik voor Het Laatste Nieuws een verslag moest maken over de “afterparty”, maar bij de vertoning zelf mocht ik niet binnen vanwege de organisatoren van het Gentse Filmfestival, zodat ik aan mensen als Paul Michiels en Martine De Regge moest vragen hoe het was geweest!
Ronny De Schepper
(*) The Simpsons (ook een anti-Disney product) maken in een aflevering reklame voor Sacajawea, een eveneens waar gebeurd verhaal à la Pocahontas, maar veel minder gekend. Wie er meer over wil vernemen, kan het gelijknamige boek van Anna Lee Waldo erop naslaan, dat in het Nederlands werd uitgegeven bij Elsevier in 1980.
dagelijks iets degelijks 