Het is vandaag al veertig jaar geleden dat porno-actrice Shauna Grant (Colleen Marie Applegate) zelfmoord heeft gepleegd. Ze werd ook soms aangekondigd als Callie Aim(e)s of gewoon als Colleen Applegate.
Colleen Applegate was een 18-jarige cheerleader uit Kansas, die naar Hollywood trok om daar “een vedette” te worden. Daarvoor laat ze zich inschrijven bij een modellenbureau, dat wat soft erotische foto’s van haar laat nemen om haar te introduceren. Als blijkt dat ze op die manier gemakkelijk geld kan verdienen, schakelt ze nadien over op harde porno (b.v. “The young like it hot”, “Glitter” en “Virginia” van producer Wolf Rademacher of “Suzie Superstar” van Robert McCallum uit 1983) omdat de softe sector voortdurend nieuwe gezichten wil. Shauna daarentegen is ondertussen zwaar aan cocaïne verslaafd en als ze met een dealer gaat samenwonen zit ze natuurlijk aan de bron. De man moet echter een gevangenisstraf uitzitten en Shauna weet niet meer hoe het nu verder moet. Op 21 maart 1984 maakt ze er een eind aan door zich met een geweer door het hoofd te schieten. Ze is hersendood en twee dagen later besluit men het “life support system” uit te schakelen.
In 1988 draaide Sandor Stern hierover een TV-film “Shattered innocence” (met Jonna Lee als Shauna), die erg vergelijkbaar is met wat er gebeurde met Playboy-playmate Dorothy Stratten. Zij werd vermoord door haar echtgenoot/pooier/manager, toen regisseur Peter Bogdanovich haar inpikte. Bogdanovich stopte drie jaar met filmen, schreef een boek over de hele affaire en… trouwde met de zus van Dorothy! Later werd het verhaal tweemaal verfilmd. Op televisie was er “Death of a centerfold” met Jamie Lee Curtis als Dorothy Stratten en Bruce Weitz als Paul Snider. Maar het bekendste was “Star 80” (Bob Fosse, 1983). Het is algemeen geweten dat, om de rol van Dorothy Stratten te krijgen, de 21-jarige Mariel Hemingway (kleindochter van) zowaar haar borsten liet vergroten met siliconen. Tien jaar later zou ze de siliconen vervangen door zouthoudende inplantingen, omdat de geruchten dat siliconeborsten “ontploffen” in vliegtuigen toch ergens juist bleken te zijn. Dit gebruik is zo’n schering en inslag in de porno-business dat in 1997 ene Norm Zadeh een blootblad startte, “Perfect 10”, met als enige norm dat alle afgebeelde borsten “puur natuur” moesten zijn.
Een gelijkaardige hypocriete anti-Playboy-film (hypocriet, want het is tegelijk aanleiding om Kim Basinger in al haar glorie te tonen) is “Katie: portrait of a centerfold”, een TV-film van Robert Greenwald uit 1978. Deze keer loopt het echter niet zo dramatisch af. Als Kim alias Katie na een uitverkiezing als miss Texas en een carrière als centerfold toch maar minnetjes vindt, keert ze gewoon met hangende pootjes naar huis terug.
Een andere “beroemde” pornoster is John Wayne Bobbitt, zij het dat deze al bekend was voor hij zich aan porno waagde. Hij is immers de man wiens penis in juni 1993 werd afgesneden door zijn vrouw Lorena, omwille van “verkrachting binnen het huwelijk”. Ze sprong in haar auto en gooide de penis onderweg uit het venster, maar hij werd wonder boven wonder weergevonden, opnieuw aangenaaid en nu wil mijnheer Bobbitt in de film “John Wayne Bobbitt, Uncensored” bewijzen dat hij het nog kan. De rol van Lorena wordt vertolkt door Veronica Brazil.
Daarna is Bobbitt begonnen aan “Dr.Frankenpenis”, waarbij hij zich geen oor maar een reusachtige penis laat aannaaien, en ook bracht hij een versie uit van Chuck Berry’s “My dingaling”. Eind ‘97 kwam ook Lorena opnieuw in het nieuws. Zonder enige aanleiding ramde ze haar moeder (bij wie ze na haar penisavontuur inwoonde) in elkaar. Net als na het penisincident werd ze “ontoerekenbaar” verklaard, maar nù begint men toch stilaan aan internering te denken.
In Italië is er dan nog het feit dat een lesbische film uit 1983 gebruikt werd in de oorlog tussen de RAI en president Berlusconi in juni 1994. De rechtse Berlusconi, zelf eigenaar van drie onafhankelijke televisiestations, trachtte met alle middelen de openbare omroep RAI af te schaffen. Vooral RAI 3 waar de Democratische Partij van Links (de vroegere PCI) de plak zwaaide, werd daarbij geviseerd. Daarom programmeerde RAI 3 de film “Sotto Sopra, strapazzato da anomale passione” (zoiets als “Van onderen – verscheurd door vreemde passies”) van Lina Wertmuller, waarin Veronica Lario (echte naam Miriam Bartolini en de huidige mevrouw Berlusconi) een lesbische verhouding heeft met een gehuwde vrouw. Kort daarvoor had de zender trouwens ook reeds willen uitpakken met “Il caso Pupetta Maresca” een film uit 1982 waarin Alessandra Mussolini in de voetsporen van haar tante Sophia Loren wil stappen, maar de nabestaanden van de Maresca-familie hebben deze film over de moord op een mafioso uiteindelijk nog altijd uit circulatie kunnen houden.
Een speciaal geval is Dagmar Wohrl, waarvan na haar verkiezing in 1994 als CSU-afgevaardigde voor de Bondsdag bekend gemaakt werd dat ze twintig jaar geleden in de softpornofilm “Als ‘s nachts de kuisheidsgordels springen” was opgetreden. Dat had ze blijkbaar in 1977 ook nog geheim kunnen houden, want toen werd ze tot Miss Duitsland verkozen en zoals men weet moeten Missen “onbevlekt ontvangen” zijn (*). Dan konden de liberalen uiteraard niet achterblijven en zo kwam een jaar later de 48-jarige Italiaan Rinaldo Talamonti op de lijst van de FDP in München terecht. Hij toonde zijn talenten in “Baron Porno dringt aan op een staakt-het-vuren” en “Dokter Knutselaar en zijn speelkameraden”.
Begin 1995 maakt dan weer de videofilm “De huwelijksnacht van Tonya H.” ophef. Tonya H. is natuurlijk Tonya Harding, de Amerikaanse schaatsvedette tot Nancy Kerrigan met meer belangstelling ging lopen. Met haar medeweten (maar niet met haar goedkeuring, zeggen haar fans zoals Hans Vandeweghe in “De Morgen”) tracht haar echtgenoot Jeff Gillooley (een soort van John Bobbitt) de knieschijf van Kerrigan te verbrijzelen. Het mislukt. Kerrigan haalt zilver op de Olympische Spelen van Lillehammer, het complot lekt uit en Harding wordt veroordeeld tot 100.000 dollar boete en 500 uren werken voor de gemeenschap. Een Japans aanbod om naakt te gaan worstelen, wijst ze af, maar het brengt Gillooley, die zich in de gevangenis toch maar zit te vervelen, wel op een idee. Hij herinnert zich dat hij nog video-opnamen heeft van zijn nachten met Harding en, jawel hoor, alweer een meesterwerk van de zevende kunst!
Om te besluiten: in 1981 was er ook “Exhausted”, een terechte titel voor een documentaire over pornoacteur John Holmes (1945-1988), ook bekend als Johnny Wadd.
KOMISCHE PORNOFILMS???
Er wordt dikwijls gezegd dat “Deep Throat” door de goegemeente werd “aanvaard” omdat het een komische pornofilm was. Zelf vind ik dat een beetje contradictorisch, ik denk zelfs dat het fysisch onmogelijk is tegelijk te lachen én een erectie te hebben. Nu goed, bij “Deep Throat” is er daarvoor geen echt gevaar. ’t Is immers humor van “ga daar liggen”. Letterlijk dan. Eén voorbeeldje: nadat het “probleem” bij Lovelace is vastgesteld, krijgt ze een aanstelling als sekstherapeute. Eén van haar “patiënten” wil per se uit haar vagina drinken. Wijn wil niet zo best lukken, maar bij Coca Cola weerklinkt het bekende reclamedeuntje “It’s the real thing”.
Maar goed, zijn opvolger, “The devil in miss Jones”, wordt zelfs door “Mail and female” aangeprezen met de woorden: “Is het het bizarre verhaal, of de prachtige manier waarop gestalte wordt gegeven aan vrouwelijke lust en overgave? Justine komt na haar dood in de hel terecht en leert daar beleven wat ze in haar leven niet kende…” Let wel op, de film is op video slechts een uur lang, net zoals de meeste pornofilms. Die worden maar verknipt dat het een lieve lust is. Eigenlijk zouden we Emiel Goelen nodig hebben om er wat consumenteninformatie over te brengen, anders gaat dat bedotten maar ongestraft door!
In 1976 verscheen “The opening of Misty Beethoven” van Radley Metzger, wat naar het schijnt de beste komische pornofilm zou zijn. “Naar het schijnt” zeg ik, want ik heb hem niet gezien, evenmin als de tweede in de rij, “Stiff competition” van Paul G.Vatelli uit 1985, waarin Cyndee Summers, Bridgette Monet, Patti Wright, Gina Carrera en Kitten Natividad deelnemen aan de jaarlijkse Suck-Off-wedstrijd. De “jury” bestaat uit Kevin James en John Leslie. Nummer drie zou Chuck Vincent zijn met “Sex appeal” (de eerste film uit de fameuze Playboy Channel-reeks). Het is zijn eerste softporno-film (hij komt uit het harde circuit). De « acteurs » zijn Louie Bonanno, Marcia Karr, Jerome Brenner en Marie Sawyer. Het thema is hier een sukkel à la “Some mothers do have ‘em” die bij een gespecialiseerd boek te rade gaat om vrouwen te versieren.
Overigens lijkt het “parodiëren” van beroemde films of TV-series een must in het pornowereldje. Iedereen herinnert zich wel de herrie rond “Juranal Park”, maar verder is er ook nog “Hawaii Vice”, “Chears”, “Zane’s sex world”, “Married with a dirty mind”, “Titanic orgy” (met Nicole London) en het – althans in de titel – niet onaardige “A bitch called Wanda”. Als specialist geldt Jerome Tanner, de “ontdekker” van “sterren” als Samantha Strong, Taija Rae, Careena Collins en Rachel Ryan. Hij had b.v. een reeks lopen die hij “Oral Majority” noemde…
Humor schijnt ook het kenmerk te zijn van Vlaamse porno. Sedert de BRTN de concurrentieslag met VTM moest aangaan, weten we nu immers (dankzij Panorama dan nog wel) dat er ook een “professionele” porno-industrie is ontstaan in Vlaanderen. Als blijkt dat de alomtegenwoordige Denise, de zoon van Danny Fabry en Natasja van de lijst van Jean-Pierre Van Rossem de grote namen zijn, dan kan dat toch niet veel voorstellen. De meeste producties zijn van de firma X-Kiss. Zo ook “F.C.De Kapoenen” (1996), een parodie op “F.C.De Kampioenen”. Met Caramel (Carmen), Chico (Pico), Zerooke (Nerooke), Bompa Saucisse (Boma), Chantalleke (Pascalleke) en gewoon Doortje.
Belgische films in dat genre deden het lange tijd al even slecht als Belgische films tout court. Als “Piège pour une fille seule” een flop wordt, draaien Maarten Pliester en Theo Baert bij een tweede film nog maar wat extra naaktscènes die ze dan in de eerste film stoppen om hem alvast in het seks-circuit dan toch van de grond te krijgen.
Net als in het buitenland hebben in Vlaanderen ook “films van de buren” succes. Mensen schijnen nu eenmaal de neiging te hebben zich te exhibitioneren op een televisiescherm (zie Jambers, zie Ysebaert) en dat geldt ook voor porno. Dit soort video’s zijn uiteraard amateuristisch, maar precies dat geeft er een charme aan. Net echt a.h.w.
De oerdeftige “Sunday Telegraph” haalde er een professor van het Institute of Psychiatry bij om het te bevestigen en jawel hoor: het succes van de verkoop van camcorders is vooral te wijten aan het feit dat de meeste mensen zo graag hun seksuele prestaties ermee vastleggen. De meest ondernemingsgezinden onder hen, de kleine zelfstandigen in spe zeg maar, zetten er zelfs een lucratief handeltje mee op. Er bestaan zelfs al “vakbladen” die tips geven waar je de mikrofoon moet plaatsen, welke belichting je moet gebruiken en tot welke standjes de camera (of de “acteurs”) in staat is. Die ondernemingszin wordt door de “Sunday Telegraph” niet aangemoedigd, maar voor de rest staat men niet negatief tegenover het verschijnsel. In deze aidstijden is blijkbaar àlles goed om het seksleven van vaste partners spannend te houden. Alleen raadt men wel aan een goede etikettering aan te brengen. Stel je voor dat je anders vrienden zou uitnodigen om naar “Basic instinct” te komen kijken en dat die niet Sharon Stone en Michael Douglas zouden te zien krijgen!
FREE-TIME IN DRONGEN
Aangezien dit stuk over porno oorspronkelijk voor een jongerentijdschrift was bedoeld, nam ik ook de proef op de som en ging in drie videowinkels na wat er zou gebeuren mocht een minderjarige een film willen meenemen, die eigenlijk niet voor hem is geschikt.
“Het grootste probleem ligt bij de seksfilms, hé,” weet men mij te vertellen bij Free-Time in Drongen. “Op de andere films stààt er immers meestal een filmkeuring op. Ik heb hier nu b.v. ‘Blue velvet’ vast en daar staat op: vanaf 16 jaar. Maar veel wordt daar toch niet naar gekeken, hoor. Als immers een jonge gast die film wil en hij krijgt hem niet, dan zendt hij er wel een vriend om. En wat actiefilms betreft, die krijgen meestal een filmkeuring ‘voor allen’. Maar voor seks is het bij ons zo dat ze voor soft seks 16 jaar moeten zijn en voor porno 18.”
– Is dat dan ook te zien op de videocassettes?
“Jaja.”
– Hoezo?
(lacht) “Porno is porno, hé!”
– Ja maar, afgaande op het prentje b.v. kun je dat verschil toch niet altijd zien?
“Wij kennen het verschil wel, hoor.”
– En als een gast van 17 dan iets mee wil nemen dat jullie als porno beschouwen, dan zeg je: neem maar iets anders.
“Zeker. Daar zijn we wel streng in, want normaal gezien mag je gewoonweg geen porno verhuren. Enfin, je mag niet, maar iedereen doet het. En zolang er geen klacht wordt ingediend bij de BAF, wordt er ook niet opgetreden.”
– Bij wie?
“Bij de BAF, ken je dat niet? Dat is een organisatie die zich bezighoudt met de originaliteit van de films, of het geen kopieën zijn, weet je wel. Goed, neem nu dat een kleine gast een pornofilm meeneemt en zijn ouders komen dat te weten en zij dienen klacht in, dan komt de BOB daarbij te pas en dan ben je ze allemaal kwijt.”
– Vandaar dat jullie zelf controle uitoefenen.
“Maar het is ook hier weer zo dat als zij het niet krijgen er iemand anders wel om komt. Ik kan dan alleen maar zeggen: ik heb hem niet aan die jonge gast verhuurd. Dat is alles. Wat ze er onderling mee doen, dat kan ik mij niet aantrekken.”
STANDING IN DEINZE
“Wij verhuren alleen op voorleggen van de identiteitskaart en als we dan zien dat ze minderjarig zijn, dan mogen ze gewoon geen erotische films meenemen. En harde porno hebben we zelfs gewoonweg niet.”
– Zou dat kunnen zijn omdat de winkel in Deinze is gevestigd? Denk je dat er een verschil is met de stad?
“In een stad is er inderdaad een andere mentaliteit. Ik heb dat zelf ondervonden, want vroeger heb ik nog in een videozaak in Gent gewerkt. Al verkochten ze daar ook niet van die harde erotiek. In mijn tijd toch niet.”
ROXY CENTER IN GENT
“Wij kijken wel naar het paspoort. Voornamelijk voor de porno’s. En wie geen zestien jaar is, krijgt van ons geen porno mee. Maar eigenlijk kan je er moeilijk controle op uitoefenen, want dan zie je vaak dat nadien een vriend de film komt halen. Daar kan je moeilijk iets tegen beginnen.”
– Een andere zaak maakt een onderscheid tussen erotiek (vanaf 16 jaar) en porno (vanaf 18 jaar)?
“Er is inderdaad duidelijk een verschil. In erotiek zie je ook wel bloot, maar het is mooier, er is een mooie inhoud, eerder naar het romantische toe.”
– Maar ik vraag me vooral af of je dat op de films zelf kan zien door een aanduiding of dat je integendeel de film reeds moet kennen?
“Dat genre is bij ons heel duidelijk gescheiden van de porno. Wij zien dat aan bepaalde nummers. De porno staat tesamen in een hoek, terwijl de erotiek naast de karatefilms staat.”
– Pardon?
“Ja, mijnheer, voorlopig zitten wij in een garage, hé, want de zaak is een tijdje geleden uitgebrand en daardoor hebben we met plaatsgebrek te kampen, want normaal gezien zouden we daar ook een aparte afdeling voor hebben.”
– Eigenlijk mag je nog steeds geen porno verkopen, maar er wordt enkel opgetreden als er een klacht is. Hebben jullie dat al eens meegemaakt?
“Nee. Maar ook dat zou je beter aan mijnheer vragen. Ik weet maar één ding: het is eigenlijk verboden, maar ooit is er sprake van geweest dat men het écht ging verbieden en dan hebben de videotheken zich daartegen verzet. Tenslotte worden ze toch ook op televisie gegeven.”
– Toch niet die harde porno?
“Op betaalzenders toch!”
– Hoeveel maakt de verhuur van porno en erotiek uit?
“Ongeveer een derde. Dat loopt zeer goed, jaja.”
EN DE VROUWEN?
Hierboven wordt uitsluitend over jongens gesproken, zodat men zich de vraag kan stellen: zouden meisjes dan niet naar porno kijken? Met de natte vinger – excuseer – zou ik zo zeggen: minder, akkoord, maar het gebeurt wel. Zelf gaan halen, dat is echter nog een ander paar mouwen!
Alhoewel. Hoezeer de tijden hier nu wel zijn veranderd, mag blijken uit de rel die in Vlaanderen uitbrak toen in mei 1993 de harde porno van de betaaltelevisie Filmnet werd geweerd. Daarop kwamen duizenden brieven met klachten of zelfs opzeggingen van abonnementen en een kwart daarvan was afkomstig van vrouwen!
In 1997 bracht een enquête van het vrouwenblad Elga in verband met genot en schuld aan het licht dat één op drie vrouwen schuldgevoelens hebben bij het fantaseren over seks, masturberen of naar erotische films kijken. Niet alleen heeft een meerderheid daar dus géén schuldgevoelens bij, ook de “boetelingen” gaven toe dat ze er eigenlijk erg van genoten…
Een jaar later bracht de eindverhandeling van Steven Eggermont (KUL) aan het licht dat meer meisjes dan jongens tussen 17 en 21 jaar vinden dat erotiek op televisie moet kunnen (63,5 % tegenover 53 %). Anderzijds vinden zij er meestal niks aan (91 % tegenover 69 % jongens), maar amper 5 % (jongens én meisjes) vindt dat een teveel aan erotiek op televisie de gevoeligheid van de kijker voor seksualiteit zou afstompen en slechts 12 % meent dat het aanzet tot vrouwenhaat.
Deze kleine minderheid ondersteunt precies door het geringe aantal de stelling, die in 1993 door de feministische sociologe Alison King in haar boek “Bad girls and dirty pictures” werd ontwikkeld. Zij kwam namelijk tot de conclusie dat porno i.p.v. aan te zetten tot verkrachting integendeel juist de agressiviteit zou verminderen. Ze kwam tot die conclusie na een onderzoek van gevangenen die omwille van zedenfeiten waren opgesloten. Deze bleken veel minder interesse te hebben voor porno dan andere gevangenen. Wel waren ze vaak mishandeld in hun jeugd en waren de ouders aan de drank verslaafd.
En nog in dat jaar gaf Camille Paglia haar voorliefde voor pornografie te kennen, waarbij ze zich op Simone de Beauvoir beroept, die dat in “De tweede sekse” ook zou beweren. En ’t is maar dat Paglia geen Nederlands kent, want anders zou ze weten dat ook Goedele Liekens zich afzet tegen de stereotiepe gedachte dat alleen mannen iets hebben aan porno. Paglia zegt: “Feminists have over-stated the way men objectify women and turn them into meat. It’s actually the other way round. Men are haunted by sexual anxiety their whole lives. This is what pornography is all about. It’s trying to understand the enormity of female sexual power. Male sexual function depends on women theatrically miming a momentary subordination.”
“VROUWVRIENDELIJKE” PORNO
Een speciaal geval is Candida Royalle (1950-2015), die zich na haar “carrière” als pornovedette aan de productie van “vrouwvriendelijke” porno zou gaan wijden (b.v. “Rites of passion”, “Christine’s secret”, “Femme”, “A taste of Ambrosia”, “Sensual escape”, “Urban heat” en “Three daughters”. In het feministische tijdschrift “Opzij” werd van de vrouwenpornofilms van Candida Royalle echter brandhout gemaakt: “gewone porno, maar dan slapper. Softer, maar niet opwindender.”
Een andere dame die zich met “vrouwvriendelijke” porno bezighoudt, is Anna Span (°1971). Zij is niet via de “praktijk” tot dat inzicht gekomen, maar wel heel duidelijk via de “theorie”. Zij is in 1998 namelijk afgestudeerd aan de Britse filmschool met een thesis voor vrouwvriendelijke porno. Gestart als anti-porno feministe (zie hoger) is ze uiteindelijk tot het inzicht gekomen dat haar afkeer van porno eigenlijk te maken had met het feit dat bijna àlle porno uitsluitend op mannen is gericht. Ze geeft toe dat haar eigen porno gedeeltelijk aan het cliché beantwoordt dat vrouwen “een verhaal” nodig hebben, maar daarnaast is een andere opmerkelijke doelstellingen dat ze op zoek gaat naar mooie mannen. Dat vrouwen porno meestal als “vuil” bestempelen heeft inderdaad vaak te maken met de letterlijke betekenis van dat woord. Vandaar b.v. hun belangstelling voor het werk van Andrew Blake (zie verder) al kan dat inhoudelijk niet altijd “vrouwvriendelijk” worden genoemd.
De films aangeboden door Velvet daarentegen zijn van een heel ander kaliber. Karin Spaink: “Om U niet langer in spanning te laten: ja, deze dames‑voor‑damesporno is anders dan wat het gemiddelde videoverhuurbedrijf aan visuele stimuli te bieden heeft. Nauwelijks knappende houtvuurtjes, weinig vaselineplaatjes, het blijft niet bij gezoen, gestreel of gerotzooi met groente, en glurende heren die zichzelf binnen de kortste keren tot triomferende leider van een triootje weten te promoveren zijn prettig afwezig. Er komt zegge en schrijve één meneer voor in de veertien video’s die ik gezien heb, maar die diende dan ook als onmisbare figurant in een klassieke lesbo‑fantasie: doorgewinterde pot verleidt heterodame voor de ogen van heur vent. U kunt zich verder tegoed doen aan de aanblik van talloze dominante femmes; ik hoop persoonlijk erg op een nieuwe trend. Verheugend is dat handelingen die tot voor kort vrijwel uitsluitend in een SM‑licht stonden, nu te hooi en te gras gepraktiseerd worden. U kunt zich zelfs laten vergasten op lichtelijk pedofiel getinte scènes. In Bathroom Sluts is het voornaamste personage een bottom die me schaamteloos jong voorkomt; wanneer haar haren nat worden onder de douche en ze haar dunne kaalgeschoren lijf begerig tegen die grote, forse top aanduwt breekt mijn hart wegens haar verregaande kwetsbaarheid en noteer ik geschrokken op de schootcomputer: ‘Ze lijkt nog geen dertien!’ Ik ben onthutst maar opgewonden, of opgewonden doch onthutst. Of er een verband tussen beide bestaat weet ik niet ‑ maar ik vrees van wel.”
Toch was ook dit blijkbaar nog altijd niet voldoende, want later in de jaren negentig begon ook Lars Von Trier zich voor het genre te interesseren. Zelf maakte hij – ondanks zijn voornemen uitgesproken in tal van interviews – uiteindelijk géén pornofilm, maar zijn firma produceerde er wel twee (Constance en Pink Prison), waarbij ze ook een soort dogma-regels hanteerden: geen come-shots en geen anale seks. “De meeste vrouwen vonden dat soort scènes vernederend. Achteraf hoorde ik van andere vrouwen dat ze zulke dingen net wel opwindend vinden.” (Lene Börglum van Puzzy Power, zo heet de firma, in De Standaard Magazine van 1/12/2000)
In datzelfde nummer van DSM vertelt Ingrid Neujens van de “vrouwvriendelijke” erotiekshop De Erotische Verbeelding trouwens dat ook vrouwen wel degelijk “de daad” willen zien. Zij citeert als goede regisseurs Andrew Blake en Michael Ninn.
In de zomer van 2008 deed het vrouwenblad “Flair” een enquête bij zijn lezeressen, waarbij niet minder dan 65 procent toegaf soms naar porno te kijken. 43 procent daarvan hield dit pleziertje wel geheim voor de eigen partner. Seksuologe Ann De Lamper gaf als commentaar in Het Nieuwsblad van 1/7/2008 dat porno blijkbaar nog altijd tot de taboesfeer behoort, waardoor het vaak een probleem blijft om aan je partner te zeggen waar je opgewonden van wordt en van wat niet. Ze wijst er wel op dat deze enquête niet wetenschappelijk is: “Ze is uitsluitend afgenomen onder Flair-lezeressen. Die zijn tussen de 15 en 30 jaar oud. Dat zijn vrouwen die opgegroeid zijn in een open cultuur. Ik denk niet dat 65 procent van de vrouwen tussen 40 en 60 jaar naar porno kijkt.”
Precies een jaar later komt Goedele Liekens voor haar tijdschrift “Goedele” aanzetten met een pornofilm van lingerie-ontwerpster Murielle Scherre, die eerder besteld was door Studio Brussel, maar uiteindelijk toch werd geweigerd. Liekens voegt het dus bij haar blad en geeft daar in Het Nieuwsblad van 26/6/2009 onder meer de volgende verklaring voor: “Zogenaamd vrouwvriendelijke porno zet de stereotiepen gewoon op hun kop door de vrouw te laten domineren. Dat is ook maar niks. Misschien zouden we (in het geval van Scherre, RDS) beter spreken van de eerste genderneutrale pornofilm, waarin mannen en vrouwen zichtbaar plezier beleven en genieten. Ik hoop dat het inspireert!”
Hoe dan ook, één van de meest geliefde pornofilms van de Flair-lezeressen was “Pink Prison”, geproduceerd door de cultregisseur Lars von Trier. In 1997 werd een goed beeld van de pornowereld gegeven door Paul Thomas Anderson in “Boogie Nights”. Er zaten zelfs scènes bij die de acteurs heel dicht op de huid zitten. Zo werd hoofdfiguur Mark Wahlberg (de vroegere Marky Mark van New Kids on the Block) in mekaar geslagen door homo-bashers, iets waarvoor hij zelf ook nog veroordeeld is geweest. Wat dan anderzijds niet realistisch was, is het enorme geslacht waarmee Mark alias Dirk Diggler zou gezegend zijn. Omdat zijn hoofd niet in beeld komt, hebben de meeste kijkers wel door dat het zijn geslacht niet is, maar ook de voor de hand liggende conclusie dat een echte pornoster eens eventjes zijn plaats inneemt is evenzeer verkeerd. Het betreft gewoon een goed gemaakte prothese.
“A l’école du X” is dan weer een documentaire van Ella Cerfontaine uit 2008 over de “pornogeneratie”, de jongeren die “dankzij” het internet met porno grootgebracht zijn. Uit het onderzoek dat aan de documentaire voorafging, leren we bijvoorbeeld dat twee op drie elfjarigen op het internet reeds porno hebben bekeken. En niet zo maar een blote tiet hier of daar, nee, het complete oeuvre: homo en hetero, sado en maso, pijpen en knijpen, anaal en banaal. Tot bukkakes toe! (Ja, zoek het maar op, dat heb ik ook moeten doen.) De vraag stellen of ze daar beter van worden, lijkt me ze meteen ook beantwoorden.
Overigens is pas sedert 28 juni 2008 officieel bepaald dat porno verspreiden, màg in België. De senaat heeft dan pas een verouderde wet afgeschaft die het invoeren van ‘ontuchtige publicaties’ verbood. Die wet dateerde van 1936, maar werd in de praktijk al lang niet meer toegepast. Het was kamerlid Martine Taelman (Open VLD) die het wetsvoorstel voor de afschaffing heeft ingediend, vooral op basis van de Europese wetgeving op het vrije verkeer van goederen binnen de Europese Unie. Het verbieden van import van ‘ontuchtige publicaties’ zou namelijk discriminerend zijn voor buitenlandse pornografie. Het is belangrijk dit in het achterhoofd te houden bij het lezen van wat voorafging, vooral het artikel waarin het o.m. gaat over het verkopen van porno aan minderjarigen. Dat is immers ondertussen bijna twintig jaar oud.
Het laatste woord is aan… Andrea Bocelli, jawel de blinde zanger. Alhoewel het helemaal niet te pas kwam in het interview voor Dag Allemaal (10/12/1996) gaat hij plotseling te keer tegen “al die cultuurpessimisten die overal het verval van de zogezegde westerse wereld zien.” En, jawel hoor, hij gaat dan over op “seks op televisie” en zo stel je vast dat ook een blinde zowaar zapt: “Op televisie vermijd ik reclame, verander ik van kanaal als er porno op zit, ook al heb ik op zich geen morele bezwaren tegen porno. Je kunt kiezen. Dat is juist vrijheid. (…) Ik ben ervan overtuigd dat we alle problemen zullen zien te overwinnen. Dat we in de volgende eeuw naar een beter wereld zullen evolueren.”
Dat men trouwens enkel al “zappend” op porno terechtkomt (zoals men sommige tijdschriften enkel bij de kapper leest) wordt tegengesproken door cijfers die werden bekend gemaakt door de hotelketen Holiday Inn: niet minder dan zeventig procent van de hotelgasten kijkt immers in de late uurtjes naar porno. En dan hebben we het enkel nog maar over de betaalzenders, waardoor Holiday Inn over dit cijfermateriaal kon beschikken…
Misschien is het nog best een parallel te trekken met de houding die velen aannemen ten overstaan van godsdiensten waarin de vrouw totaal ondergeschikt is aan de man. Daarvoor moeten we dan begrip opbrengen onder het motto: “respect voor de eigenheid van de cultuur”. Mag ik op die manier ook wat meer respect vragen voor de eigenheid van onze seksueel toch min of meer bevrijde westerse cultuur?
PRIJSVRAAG (**)
Het zou dan ook interessant zijn om, b.v. in samenwerking met een videozaak, aan dit artikel een lezersprijsvraag te koppelen. De bedoeling is een kleine enquête te houden over de vraag welke film voor de lezers de meest erotische is. Tevens willen we graag vernemen welke acteur en welke actrice het meeste sex-appeal hebben. Let op: we vragen niet wie u de mooiste vindt! Iemand die sexy is, is meestal ook wel mooi, maar omgekeerd is dat zeker niet het geval. Graag zouden we ook van u vernemen wat u de meest erotische filmscène vindt. Dat is bedoeld voor films die eigenlijk niet als erotisch kunnen worden bestempeld, maar die toch een “dampende” passage bevatten. Ik denk b.v. aan “Batman returns”. Hierop is het label “erotisch” uiteraard totaal niet van toepassing, maar Michelle Pfeiffer in haar zwart lederen “catwoman”-pakje, inclusief zweep, maakt toch wel indruk op tal van mensen…
En tenslotte willen we ook de grootste erotische flop kennen. Dit gaat wel degelijk over een erotisch bedoelde film die echter vreselijk saai blijkt te zijn of zelfs zo oerdom dat hij op de lachspieren werkt.
De mensen die in de prijzen willen vallen (gratis huren van, al dan niet erotische, films), vermelden uiteraard naam en adres. Lezers die echter wel graag hun mening willen te kennen geven, maar bang zijn dat die ook met hun naam voluit erbij in het blad zal te zien zijn, mogen gerust anoniem een antwoord binnensturen. Wel willen we in alle gevallen graag uw geslacht en uw leeftijd kennen. Dit uiteraard om na te gaan hoe de opvattingen over erotiek met de jaren en met het geslacht evolueren.
En nu allen knus naar jullie warme nestjes, de video aan en… spelen maar!
Ronny De Schepper
(*) En nee, dat heeft niets met spermavlekken te maken, ook al is dit misverstand niet meer te stoppen. Lees elders op mijn blog wat dit dan écht betekent.
(**) Aangezien mijn blog opzettelijk niet commercieel is, heb ik geen enkele band met een of andere videozaak en is deze prijsvraag dus puur Spielerei. Dat belet niet dat ik benieuwd ben naar jullie mening!
(Zeer) selectieve bibliografie
Ronny De Schepper, Seks & geweld, Graffiti, october 1991
Marie-Françoise Hans & Gilles Lapouge, Vrouwen, pornografie & erotiek, Amsterdam, Arbeiderspers, 1979
Olivier Smolders, Eloge de la pornographie, Editions Yellow Now, 1992.
dagelijks iets degelijks 