Vandaag is het 45 jaar geleden dat er een incident plaats vond met Rod Stewart in London Airport: omdat hij 750.000£ achterstallige belastingen zou moeten betalen, weigerde hij de internationale zone te verlaten om een vlucht naar Dublin te nemen. Uiteindelijk lukte het via Amsterdam. Twee dagen later laat hij in The Daily Express weten dat hij zal betalen, maar dat de som overdreven is. Uiteindelijk vestigde hij zich toch in de Verenigde Staten omdat hij de “wealth tax” (bijna 90%) in zijn eigen land (Groot-Brittannië dus) niet aanvaardde. Ik heb geen begrip voor mensen die hun burgerplicht niet nakomen (*), ook niet als ze Rod Stewart heten, maar ik moet toegeven dat we er enkele maanden later wel een prachtige elpee aan te danken hebben, die heel toepasselijk “Atlantic Crossing” werd gedoopt…
Tegelijk ging Ron Wood Mick Taylor bij de Rolling Stones vervangen, zodat Rod Stewart dat moment aangreep om met de rest van The Faces te breken. Bassist Ronnie Lane had de groep toen al verlaten (hij werd vervangen door de Japanner Tetsu Yamauchi) en zou even later in een rolstoel belanden wegens multiple sclerose en daar uiteindelijk ook aan overlijden.
In Los Angeles bracht Rod Stewart “Atlantic Crossing” uit, geproduceerd door Tom Dowd. Samen stellen ze ook een nieuwe groep samen. Deze bestaat uit niet minder dan drie gitaristen: Billy Peek, die als leerling van Chuck Berry uitstekend geschikt is voor de rocknummers, en Gary Grainger en Jim Cregan (van Cockney Rebel) die vaak in harmonie met elkaar spelen, zo een beetje in de stijl die door The Eagles werd gepromoot. Bassist Philip Chen komt uit Jamaica (dat zegt genoeg). Pianist John Jarvis is een gewaardeerd studiomuzikant (o.a. voor Leo Sayer) en Carmine Appice komt van de legendarische Vanilla Fudge.
Op de zogenaamde “slow side” vinden we “I don’t want to talk about it”, “Sailing”, “This old heart of mine”, “Still love you” en “It’s not the spotlight”, een weggevertje van Gerry Goffin en Barry Goldberg aan The Bobby Blue Band voor diens California Album, een plaat waaruit Rod Stewart later (op “Foot loose”) ook nog “If loving you is wrong” zal opvissen. Met deze vijf meesterwerkjes is deze “slow side” meteen de meest homogene plaatkant ooit geperst (een gegeven dat bij het heruitbrengen op CD uiteraard verloren is gegaan).
Ronny De Schepper
(*) En ik was blijkbaar niet de enige. Toen Rod aan één van zijn beste vrienden, namelijk Elton John (die mocht hem de hele tijd “Phyllis” noemen, al was Rod voor de rest allergisch aan enige allusie op mogelijke biseksualiteit), meldde dat hij een belastingontduiker zou worden, gooide deze hem het huis uit, terwijl hij keihard “Pomp and Circumstance” van Edward Elgar speelde!
dagelijks iets degelijks 