Vandaag is het al vijftien jaar geleden dat de Amerikaanse cultregisseur Russ Meyer (foto Wikipedia) is overleden.
In 1959 draait de gewezen oorlogsreporter Russ Meyer zijn eerste film, “The Immoral Mr.Teas”. Meteen maken we kennis met zijn obsessies: Geld, Geweld en Grote borsten. In totaal zou hij 25 films draaien, waaronder “Supervixens” en “Faster, Pussycat! Kill! Kill!” (foto) uit 1964. Nadat hij in 1977 tevergeefs een film trachtte te draaien met The Sex Pistols (”Who killed Bambi?”), trekt hij zich twee jaar later op 70-jarige leeftijd terug. Tot zijn “fans” behoren John Landis, Joe Dante, John Waters en zelfs Alfred Hitchcock en Martin Scorsese. Er worden zelfs soms “retrospectieven” aan hem gewijd in filmmusea!
Zelf begrijp ik het niet helemaal, zeker niet op basis van “Beyond the valley of the dolls” uit 1970, waarin Dolly Read, Cynthia Myers en Marcia McBroom het proberen te maken als rockgroep, een film die in de zomer van 1994 op televisie was te zien (niet toevallig bij Veronica). Gewoon vanuit technisch oogpunt was deze film al heel slecht. Zo was de montage zo nerveus dat je amper kon volgen, wat vooral voor een erotisch bedoelde film catastrofaal is. Doorgaans blijft de camera immers “plakken” op allerlei onderdelen, maar dat was hier zelfs niet bij de “grote borsten” het geval (al waren die er wel). Bovendien wordt beweerd dat de vrouwen bij Meyer dominant zijn en dat in tegenstelling tot de meeste andere pornofilms, het de mannen zijn die uiteindelijk “afgestraft” worden en dan meestal nog omdat ze te dom, te arrogant of te gierig zijn. Bijgevolg zouden de vrouwen “uiteraard” ook met elkaar optrekken, omdat ze met zo’n domme kloten van venten dat natuurlijk aan zichzelf verplicht zijn. Niets daarvan echter in deze film, integendeel: bij de uitzinnige moordpartij op het einde wordt juist het groepslid gedood dat zich stilaan tot een lesbienne (overigens uitgebeeld als een enorm cliché) aangetrokken voelde. Als “straf” als het ware. En de krankzinnige moordenaar is uiteraard zelf homofiel, wat dacht je wel! Bovendien eindigt de film met niet minder dan drie huwelijken: de rijke tante met een oen, de zangeres van de groep met de manager en het zwartje met een zwarte (nadat ze deze al eens had “bedrogen” met een andere zwarte: we zijn geen racisten hoor, maar dat die zwarten toch maar onder mekaar rotzooien!). Meyer progressief? Laat me niet lachen!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Zo wordt al jaren gewerkt aan het voltooien van Que Viva México, de film die Sergej Eisenstein in 1932 moest staken vanwege de economische crisis. Delen van de episodefilm over de sociale geschiedenis van Mexico werden al eerder in verschillende montages vertoond, maar een Mexicaanse stichting probeert de film nu in zijn beoogde staat te restaureren. Op basis van fragmenten is de film al uitgeroepen tot meesterwerk. Volgens de producent van het project is de ware Que Viva México ‘een schat die nog ontdekt moet worden’.
LikeLike