Claudia Cardinale wordt 85…

De Italiaanse filmactrice Claudia Cardinale wordt vandaag 85 jaar. Door haar initialen (CC) werd zij oorspronkelijk als Italiaanse tegenhanger van BB gelanceerd.

Claudia Cardinale werd geboren in Tunesië, maar haar beide ouders waren van Siciliaanse afkomst. In 1957 won zij een schoonheidswedstrijd in Tunesië; haar prijs was een bezoek aan het filmfestival van Venetië, waar zij werd ontdekt door haar latere echtgenoot Franco Cristaldi. Zij maakte haar debuut in 1958 met de film Goha, in datzelfde jaar gevolgd door I Soliti ignoti. In de jaren 60 speelde zij in vele Italiaanse films, beginnend in 1960 met Rocco e i suoi fratelli van Luchino Visconti en Austerlitz van Abel Gance, een monsterproductie die niet werd afgewerkt en enkel de geschiedenis is ingegaan omdat filmcomponist Jean Ledrut vond dat Joe Meek het thema van Telstar van hem had afgekeken, een aanklacht die pas na de zelfmoord van Meek werd afgewezen.
Later volgde Il gattopardo (1963) van Luchino Visconti. Fellini draait in 1963 “Otto e Mezzo” met Marcello Mastroianni, Claudia Cardinale, Anouk Aimée, Sandra Milo, Rosella Falk, Barbara Steele, Mario Pisu, Guido Alberti, Madeleine LeBeau, Jean Rougeul. Een regisseur tracht in een kuuroord tijd en inspiratie te vinden voor een nieuwe film. Niet alleen zijn echtgenote en minnares verstoren zijn zoektocht naar inspiratie, maar ook de diverse actrices die om rollen komen bedelen en de lastige critici die hem op de hielen zitten zorgen ervoor dat het scenario niet vordert. Vlak voor de opnamen besluit de regisseur om de zoektocht naar inspiratie en de vele obstakels tot onderwerp van de film te maken. Ook de eigen jeugdherinneringen, dromen en fantasieën van de regisseur komen in deze schildering van een creatief gedachtenproces bovendrijven. Deze film over gebrek aan inspiratie werd paradoxaal genoeg een van Fellini’s rijkste en meest meeslepende films, vol indringende scènes en beelden en verrassende, groteske personages.

Nog in 1963 was er The Pink Panther met Capucine als de onbetrouwbare echtgenote van Clouseau (Peter Sellers), David Niven als Sir Charles, Robert Wagner als zijn neef George en Claudia Cardinale als Princess Dala. Director Blake Edwards wanted Audrey Hepburn to play The Princess, but Hepburn declined and suggested that he cast her friend, Claudia Cardinale. However, Claudia Cardinale could not speak English, so Princess Dala’s dialogue was dubbed by 20-year-old Gale Garnett.
“The magnificent showman” van Henry Hathaway uit 1964 gaat over circuseigenaar Matt Masters, die als ik me niet vergis echt heeft bestaan (rol helaas gespeeld door John Wayne) en die op zoek gaat naar de moeder van een meisje dat aan hem is toevertrouwd nadat haar vader (één van de circusmensen) zelfmoord had gepleegd. Dat meisje wordt gespeeld door Claudia Cardinale en haar moeder door Rita Hayworth.
Haar grootste succes was in Once Upon a Time in the West (1968) van Sergio Leone. Een enorme flop daarentegen was de oorlogsfilm “Escape to Athena” van George Pas Cosmatos uit 1979. Daarin speelt ze een hoertje in een bordeel van waaruit het verzet tegen de nazi’s opereert, maar ze heeft geen enkele zinvolle scène. Het meest opvallende is uiteindelijk nog de pseudo-sirtaki die ze op het einde danst met verzetsleider Telly Savalas. Componist Lalo Schifrin was overigens totaal niet geïnspireerd, want zijn “gewone” filmmuziek bestaat uitsluitend uit pastiches op Amerikaanse standards zoals “When the saints go marchin’ in”, “John Brown’s body”, enz.
Carole Laure is in 1993 zowaar de dochter van Claudia Cardinale (op dat moment toch ook nog steeds niet te versmaden) in “Elles ne pensent qu’à ça”, een titel die typisch is voor Wolinski en die is inderdaad verantwoordelijk voor het scenario. De regie is in handen van Charlotte Dubreuil, die twaalf jaar uit de beweging is geweest.
Tot slot nog een persoonlijke anekdote. In de jaren zestig had ik onderstaande foto in kleur uit de “sjiekenbak”. Samen met nog een aantal dergelijke foto’s had ik die in een boek gekleefd dat ik mee naar school bracht in die periode na de examens en vóór de vakantie, zo’n periode dat de leraars niet goed weten wat ze met hun leerlingen moeten aanvangen. In dit geval was dit bij de heer Calmeyn, bijgenaamd “de klos” (hij moet ooit eens gezegd hebben: “Ik ben weer eens de klos!”) en op dat moment al stokoud in onze ogen. Hij stond wellicht op de drempel van de pensioenleeftijd en was zeer behoudsgezind. Toen hij die foto zag, schoten zijn ogen vuur en werd ik aangemaand om dat boek vlug op te bergen. Later, toen we alweer gewoon les kregen, vroeg hij aan een leerling: “Soutenu, de quel verbe est-ce que c’est, Hectors?” En Chris doodserieus: “Soutien, monsieur!” Achteraf zou hij me vertellen dat hij eigenlijk “soutiendre” had gezegd, maar dat deed er niet meer toe, want ik was natuurlijk al in lachen uitgebarsten, waarop de Klos heel boos tegen mij: “Ja, daar weet gij alles van, hé De Schepper?” Doelend op het incident met de foto van mooie Claudia…