Er zijn weer Gentse Floraliën…

Af en toe heb ook ik wel eens een bloemetje geplukt en daarna de bloemetjes buitengezet en ik hou natuurlijk ontzettend veel van Gent, maar met de Gentse Floraliën heb ik helemaal niets. Vanaf 29 april t/m 8 mei 2022 zal Gent nochtans opnieuw in het teken staan van de Floraliën, nadat covid er enkele jaren een stokje had voor gestoken. De iconische locatie – de Floraliënhal in het Citadelpark – vormt 10 dagen lang het decor voor de mooiste creaties van nationale en internationale topfloristen, siertelers, tuinarchitecten en kunstenaars. Toch zal er al een klein wonder moeten geschieden, mocht ik mij erheen spoeden. Ik heb ze trouwens nog nooit bezocht. Het dichtste in de buurt kwam ik wellicht in 1990 toen ik in opdracht van Eric Goeman tijdens het kortstondige bestaan van het culturele stadsmagazine Tempo de toen 23-jarige bloemenkoningin Nathalie Van Hoof uit Oostakker moest gaan interviewen in de tropische plantentuin van de R.U.G.

Terwijl ze tussen al dat groen mooi lag te wezen, viel ik haar lastig met vervelende vragen. Zoals: waarom ze heeft meegedaan? Omdat ze omroepster wil worden bij VTM natuurlijk!
“Neenee! Niet dat ik dat niet wil worden, maar dat was niet de reden, nee.”
Ik bind haar vast aan een vleesetende plant en vraag haar nogmaals, maar deze keer met nadruk: waarom dan wel?
“Ik heb meegedaan uit nieuwsgierigheid. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt, ondanks het feit dat al veel mensen mij daartoe hadden aangespoord. Ik ga niet zeggen dat ik daar tegen ben, maar het ligt niet in mijn aard. Er zijn zoveel meisjes die met hun valiesje van de ene verkiezing naar de andere trekken, maar daar hoor ik dus zeker niet bij.”
Oef, een hele geruststelling. Ik maak haar los en kus haar polsen, waar het koord de huid heeft opengereten. Terwijl ik balsem op de wonde aanbreng, wil ik weten waarom het dan juist die verkiezing van bloemenkoningin is die haar uiteindelijk heeft kunnen overhalen.
“Dat trok me meer aan omdat ze een duidelijk doel heeft. Gent vertegenwoordigen vond ik een mooi idee en daarom heb ik toch meegedaan, al heb ik altijd volgehouden dat het bij die ene keer zal blijven, win or lose.”
Better to lose Lautrec than to win Ston Churchill, beaam ik. Maar wanneer komen nu eindelijk die bloemen in the picture?
“Mijn moeder heeft altijd heel veel belangstelling gehad voor bloemen, we wonen b.v. in een huis met een heel grote tuin. Van thuis uit ben ik er dus wel mee vertrouwd. Anderzijds heb ik absoluut geen groene vingers: ik probeer altijd planten op mijn kamer te houden, maar ik luk er absoluut niet in. Ik heb dus hoegenaamd geen aanleg om bloemen te kweken. Wat ik wel van mijn moeder heb geleerd, is de kunst van het bloemenschikken.”
En je vriend, schikt die er zich een beetje in?
Ze bloost. “Hij is de schuldige,” mompelt ze.
Ik breng mijn oor tot bij haar mond, want ik kàn dit niet geloven. Wat? Herhaal!
“Hij is het die mij ertoe aangezet heeft van aan deze verkiezing deel te nemen.”
Ik stuif op. Waarom? Om zijn ego te strelen? “Kijk eens met wat voor een stuk ik vrij”?
“Nee, zeker niet!” Ze sust me met een van haar lachjes: “Ik geloof zelfs dat hij er nu al een beetje spijt van heeft… Nee, zijn nichtje en een vriendin van zijn broer nemen vaak aan dergelijke verkiezingen deel en zij zeiden: ‘Als wij dat kunnen, kun jij dat toch ook?’ Ik ging wel eens mee om een beetje te helpen (en om te kijken natuurlijk) maar ik weigerde mee te doen tot zijn mama (mijn toekomstige schoonmama dus) ter ore kwam dat die meisjes altijd opnieuw werden uitgenodigd om aan verkiezingen deel te nemen. Zij heeft uiteindelijk de doorslag gegeven. Ikzelf denk altijd honderd keer na vooraleer ik iets doe en daardoor ben ik soms bang om aan iets te beginnen. Daarom heb ik uiteindelijk toch toegegeven omdat ik mezelf eens op de proef wou stellen: hoeveel zenuwen heb ik? hoe breng ik het ervan af? Hij is dus wel blij dat ik gewonnen heb, maar ondertussen heeft hij contact gehad met de vriend van Antonia, de vorige bloemenkoningin, en die jongen zegt ook: voor hààr is het een mooi jaar geweest, maar al mocht ik ook wel naar vele plaatsen meegaan, je staat natuurlijk voortdurend op het tweede plan.”
Ik dacht zelfs dat je ging zeggen dat het uitgeraakt was.
“Nee, zeker niet, integendeel: ik vond het heel mooi van Antonia dat ze in haar afscheidsrede haar vriend heeft bedankt, omdat naar het schijnt inderdaad veel relaties stuk lopen op zo’n verkiezing. Ik hoop echt dat ik op het einde van het jaar juist hetzelfde kan zeggen… Ik denk het wel… Ik ben er eigenlijk zelfs van overtuigd.”
Als je al van plan was te trouwen, wordt dat nu zeker voor een jaartje uitgesteld?
“Dat is zo’n beetje een hangend probleem. We begonnen inderdaad reeds stilaan over trouwen te spreken. Dat het zo lang heeft geduurd heeft natuurlijk weer met mijn terughoudendheid te maken, naast onze studies en het zoeken naar werk. Nu was zowat het moment aangebroken, maar nu weet ik het weer niet meer natuurlijk, het zal ervan afhangen hoe druk ik het heb.”
Màg je eigenlijk wel trouwen?
“In het reglement staat dat je op het moment van de verkiezing niet getrouwd mag zijn, ik denk dat dit impliceert dat je wel mag trouwen als je al verkozen bent.”
Als hobby’s heb je film en poëzie opgegeven. Geef toe dat je dat hebt gedaan omdat dat goed overkomt!
“Absoluut niet. Vroeger gingen we echt alle weken naar de film, soms zelfs twee, drie keer per week. Maar toen waren we student en werden we gefinancierd van thuis uit. Nu laten de financies dat minder toe. Een keuze dringt zich op. Ik zal trouwens mijn keuze wat moeten verstrakken, want onlangs zijn we naar Total recall gaan kijken en dat was echt verschrikkelijk. Maar ik wil hier mijn persoonlijke mening niet opdringen…”
Please do!
“Ik hou meer van films met een inhoud. Psychologische drama’s b.v. Daar kan ik me echt in verkneukelen. Probleemfilms met ingewikkelde toestanden, heerlijk!”
Sedert Goedele Liekens is alles mogelijk, wie weet zelfs een klein filmrolletje?
“Oh, daar durf ik niet aan denken! (De fotografe moedigt haar aan: the camera loves you, zegt ze) Ik zou niet terughoudend zijn, hoor, maar ik laat het liever aan andere mensen over om daarover te oordelen.”
Welke actrice zou je als voorbeeld nemen?
“Alhoewel ze naar het schijnt in haar privéleven geen gemakkelijke is, heb ik nogal bewondering voor Catherine Deneuve. Zo’n koele verschijning, dat ligt me wel. Bij haar heb je nooit de indruk dat er een regisseur achter de camera heeft gestaan die haar volledig naar zijn hand heeft gezet. Haar persoonlijkheid is altijd sterk genoeg. En zo iemand zou ik ook wel willen zijn. Geen pop aan een touwtje. Dan nog liever een rol met een slecht karakter.”
En wat die poëzie betreft?
“Toen ik jonger was, heb ik zelf heel wat poëzie geschreven. Literatuurontleding was op school mijn lievelingsvak, alhoewel de meesten dat verafschuwden. Ik vond het wel spijtig dat we een iets oudere, conservatieve leerkracht Nederlands hadden. Als zij gedichten uitlegde, vroeg ik me soms af of de dichter dat wel zo bedoeld had. Ik heb dat ook met mijn eigen gedichten ondervonden. De mensen gaan daar vanalles achter zoeken.”
Laat hier ook eens een naam vallen?
“Nee. Thuis heb ik voornamelijk verzamelalbums en het is dan zo moeilijk om er iemand uit te pikken. De meeste dichters veranderen trouwens zelf voortdurend van strekking en telkens als je dan denkt iemand te hebben ontdekt, dan kom je later wel andere gedichten tegen die je dan tegenvallen.”
Een andere hobby van je is kookboeken verzamelen. Nu, iemand die kookboeken verzamelt, gaat misschien ook graag eens eten?
“Absoluut! Wil je een paar tips? Het Italiaans restaurant op het Sint-Annaplein, daar moet je het degustatiemenu eens proberen, schitterend (*). En wat minder bekend, maar waar ikzelf zeer tevreden over ben is het restaurant in de promenadegalerij op de Brabantdam, met uitkijk op de Leie. Een stemmig kader met pianobegeleiding. En wat café’s betreft, mijn lievelingscafé is het Druppelkot.”
Om je te bezatten?
“Nee, want je wordt dat gewoon na een tijd. Ik ben daar nog nooit dronken buitengegaan. Ook van het Bierhuis daarnaast, de Hopduvel en ’t Veloke in het Patershol hou ik. Allemaal typisch Gentse café’s, vind ik.”
Je hebt er zelf al op gewezen dat je Gent zal moeten vertegenwoordigen, dat betekent dus ook dat je voldoende over Gent moet weten. Ben je een beetje op de hoogte van het culturele gebeuren en het uitgaansleven in Gent? Stort je je daar wat in?
“In het uitgaansleven niet zo veel meer. Toch niet ’s nachts, als je dat bedoelt. Ik weet wel waar the places to be zich bevinden, zo goed ken ik Gent wel. Maar cultureel en historisch ben ik toch meer op de hoogte denk ik. Het liefste ga ik naar typische plaatsen zoals het Patershol. De lawaaierige dancings en zo die hebben we reeds achter ons gelaten, we gaan naar rustiger oorden.”
Dat komt natuurlijk omdat je reeds 23 bent, is dat overigens niet “oud” voor een bloemenkoningin vraag ik me af, maar ze verdwijnt in de richting van de ondergaande zon. Ik hoor mezelf zingen: “I’m a poor lonesome cowboy, I’m a long way from home…”

Ronny De Schepper

(*) Dat was de Italia waar ik destijds met Hugo Claus (ook tot zijn grote tevredenheid) ben gaan eten. Nu is het karakter van het restaurant wel totaal veranderd (het is meer een pizza-restaurant geworden).