Vandaag is het al vijftien jaar geleden dat de Amerikaanse filmactrice en danseres Cyd Charisse is overleden. Zelf herinner ik me haar het liefst in de droomscène uit “Singing in the rain”, waarin ze Gene Kelly in de ban brengt van haar eindeloze benen (foto).
Maar enkele jaren later, in 1957, was ze ook te zien in “Silk Stockings”, een adaptatie van Ernst Lubitsch’ “Ninotchka” (1939). Voor deze gewaagde remake door Rouben Mamoulian werd de ijzige Sovjetspionne Greta Garbo dus vervangen door Cyd Charisse, die deze maal het hof werd gemaakt door Fred Astaire. Criticus Tom Milne noemt “Silk Stockings” zonder twijfel Mamoulians grootste film en een van de beste musicals aller tijden. Midden in de Koude Oorlogslogica had de toenmalige filmkritiek geen oog voor de inherente subversieve en tegendraadse kracht van de musical, zegt hij nog, maar persoonlijk denk ik daar anders over. Bij Garbo was deze rol van frigiede ijskast als het ware op haar lijf geschreven, maar de warmbloedige Cyd Charisse heeft heel wat meer moeite om ons hiervan te overtuigen. Het is in dit geval makkelijk te voorspellen dat zij zal ontdooien als de Amerikaanse (what else!) producer Steve Canfield (Fred Astaire) haar de mooiste plekjes van Parijs toont, om nog te zwijgen van de geneugten van zijden kousen! Lode De Pooter denkt er ongetwijfeld ook zo over, maar toch rept hij daar met geen woord over in een stukje over een televisieshow, want hij concentreert zich op een ander aspect: “De met veel tam-tam aangekondigde show met Cyd Charisse en haar man Tony Martin (12-9) is maar een mager beestje geworden. Dit gezegd zijnde, laten wij mekaar goed begrijpen. Wat Cyd toonde, mocht nog gezien worden, vooral dan haar benenspel. En wat Tony zong, liet zich nog aanhoren, speciaal in de lage noten. Maar het geheel deed denken aan een veteranen-voetbaltornooi. Daar geven de vijftigers bijwijlen ook nog knappe staaltjes — gratis en voor niets — ten beste maar moeten nadien dan tien minuten uitblazen langs de lijn of aan de toog in het buffet. In het Casino van Knokke diende de duurbetaalde show echter voort te gaan en… dat werd soms pijnlijk voor mijnheer Charisse. Maar ja, de mens ligt misschien — zoals zovelen — overhoop met zijn belastingcontroleur en dient “om den brode” verder te zingen. Veel zal hem dan vergeven worden.”
Het huwelijk van Charisse en Martin wordt geparafraseerd in “The Band Wagon” van Vincente Minnelli in 1953. “It’s odd that no one seems to have pointed out that the plot line of Cyd Charisse ditching her choreographer boyfriend for Fred Astaire in her reel life copies what happened to Cyd in her real life. She divorced her dance teacher/husband in 1947 and a year later married Tony Martin. Astaire’s character in the movie is named Tony Hunter.” (IMDb) Los daarvan is het opvallend dat de zo geprezen lange benen van Cyd er in deze film kort en dik uit zien. Maar aangezien dit bij de meeste meisjes het geval is, neem ik aan dat ik een slecht aangepaste filmversie voor het kleine televisiescherm heb gezien…
Ronny De Schepper
Referentie
Lode De Pooter, Vooral haar benenspel, De Rode Vaan nr.38 van 1981
dagelijks iets degelijks 