Naast Paul Auster en Dave Davies viert ook de Amerikaanse zangeres en songwriter Melanie Safka haar 75ste verjaardag.
Melanie Safka werd geboren in Astoria, een wijk in Queens in New York. Op vijfjarige leeftijd maakte ze haar eerste plaatje, het in de stijl van Shirley Temple gezongen Give A Little Kiss.
Na de high school trad ze met haar gitaar op in ‘coffeehouses’ in Greenwich Village. Overdag ging ze naar de ‘American School of Drama’. Bij een auditie voor een toneelstuk liep ze de verkeerde deur in, waardoor ze op de jonge producer Peter Schekeryk stuitte, die haar vroeg wat te zingen. Hij was zo onder de indruk van haar stem en liedjes dat hij haar prompt een contract aanbood. In 1968 trouwde ze met hem. Ze kregen samen drie kinderen: Leilah, Jeordie en Beau-Jarred, zelfs de familie Pfaff kon dit qua naamgeving niet overtreffen!
Gilbert Bécaud haalde Melanie naar Parijs, waar ze tussen de kamelen en revuedanseressen (aldus Wikipedia) in L’Olympia optrad. Ze zou hier later een nummer aan over houden: het door Edith Piaf geïnspireerde Look What They’ve Done To My Song, Ma (Ils ont changé ma chanson, ma). Daarna trad ze op tijdens het Woodstock-festival (1969) waar ze ook weer een nummer aan overhield: Lay down (“we all had caught the same disease/we bled inside each other’s womb”). Omdat Melanie in 1969 een in Nederland gepland optreden wegens ziekte af moest zeggen, zag de organisatie van het evenement zich gedwongen een alternatief te verzinnen. Dit alternatief werd een popfestival in Geleen, dat later de eerste editie van Pinkpop zou blijken te zijn. Ik schafte me destijds de elpee “Candles in the rain” aan, waarop al deze nummer te horen zijn, mede omdat ze ook twee gedichtjes van Alan Alexander Milne op muziek had gezet: “Forgiven” (uit “Now we are six”) werd “Alexander Beetle” (uit “Candles in the rain”, 1970) en “Vespers” (uit “When we were very young”) werd “Christopher Robin is saying his prayer” (Born te be”, 1971). Daarnaast kocht ik ook nog een andere elpee met daarop o.m. versies van Ruby Tuesday van The Rolling Stones en Mr.Tambourine Man van The Byrds en haar eigen Beautiful people natuurlijk.
Melanie maakt sindsdien jaarlijks een plaat of cd, maar ikzelf heb ondertussen al lang afgehaakt. Ook de nummers waarvan ik vroeger zo gek was, draai ik nu nog maar heel zelden, omdat ze een heel apart stemgeluid heeft, waarvan ik vroeger blijkbaar heb gehouden, maar nu krijg ik er de kriebels van (*).
Ronny De Schepper
(*) Alhoewel, eerlijk is eerlijk: gisteren heb ik nog eens naar haar versie van “Ruby Tuesday” geluisterd en ik was toch opnieuw sterk onder de indruk.
dagelijks iets degelijks 