Ilona Staller alias La Cicciolina wordt zeventig…

Morgen wordt de Hongaarse pornoster Ilona Staller, beter bekend als La Cicciolina, het Italiaanse parlementslid voor de Radicale Partij, zeventig jaar. Ja, ook voor pornosterren staat de tijd niet stil… Ergens in het begin van de jaren negentig haalde de BRT, en dan vooral producer Fernand Verreth (*), haar naar Vlaanderen voor een televisieuitzending van Jessie De Caluwé. Daar hoorde natuurlijk een persconferentie bij, met alles erop en eraan. En eruit natuurlijk ook. ’t Zou anders La Cicciolina niet zijn…

In Europa wierp Ilona Staller alias La Cicciolina zich lange tijd op als dé pornokoningin. Met haar kroontje en haar eeuwig blanke kleed leek Ilona een soort van witte fee, een braaf sneeuwwitje waarvan je amper méér verwacht dan het obligate tonen van haar borstjes. Maar dat was in “Chocolate Bananas” en “Telephone Love”, de twee films die ik van haar heb gezien, dan wel even anders! Haar boodschap mag dan ook in haar films nog zijn dat mensen lief moeten zijn voor elkaar (en dan vooral met hun vogeltjes en hun bloemetjes), van de andere kant geeft ze zich aan de meest gore scènes over. Laten we trouwens de dingen bij hun naam noemen vooraleer er over mijn gevoeligheden misverstanden ontstaan: ik heb het over plas- en poepseks (de titel “Chocolate Bananas” slaat op penissen met ‘nutella’ bewerkt), seks met een slang enz. Misschien was het wel dezelfde film die Frank Dingenen heeft gezien en waarover hij in Humo van 20 januari 1994 zegt hij dat “la Cicciolina in haar mond liet urineren en seks met beesten bedreef… met vijf tegelijk! Twee honden en drie negers.” (sic!)
“Het schoonste van al”, zou Guido Van Meir via de mond van Dora Van der Groen zeggen, was nog dat de regisseur van deze meesterwerken ook op de persconferentie aanwezig was, maar dat men die arme man gewoon achteraan in de zaal had geïnstalleerd (men had het eens met Fellini moeten proberen!). Ik zou dit natuurlijk nooit onthouden hebben, mocht de man (die als haar “manager” werd voorgesteld) niet toevallig de naam van een Puccini-opera hebben gedragen: Gianni Schicchi (al heette hij wel Riccardo met z’n voornaam, hij is echter een schriel mager mannetje dat van geen kanten op zijn naamgenoot in “Nero” lijkt).
Wat is dus de les die ik hieruit moet trekken? Dat ik mijn interviews beter moet voorbereiden. Als ik die video’s vooraf had gezien, dan had ik namelijk wél een aantal interessante vragen aan mevrouw Staller kunnen stellen, toen ze n.a.v. het BRTN-programma “Zeg maar Jessie” in ons land was.
Ondertussen is La Cicciolina, ooit nog figurante in de kunstfilm “Private vices, public virtues” van Janczo, in het huwelijk getreden met de Amerikaanse beeldhouwer en “kitsch-kunstenaar” (sic) Jeff Koons. Maar de liefde was snel over. In oktober 1993 liet Staller Koons alleen achter in New York – ze voelde zich zowel lichamelijk als geestelijk misbruik t- en vertrok met haar zoontje Ludwig, toen nog geen twee jaar oud, terug naar Italië.
Volgens Koons lag hij (dat zoontje dus) aan de basis van hun scheiding. “Ik heb me vooraf vaak afgevraagd: “Jeff, waar ben je toch mee bezig? Toch heb ik me volledig op die relatie gesmeten. Toen het nochtans duidelijk werd dat ik in iets betrokken geraakte dat veel complexer was dan ik ooit had durven dromen, moest ik wel iets ondernemen om mijn zoon te beschermen. Ik moest van haar scheiden”, aldus Koons in 2011 in The Guardian.
Ter wille van zijn zoon vernietigde hij ook verschillende werken uit de “Made in heaven”-collectie, dit zijn foto’s, schilderwerken en glazen sculpturen die niets aan de verbeelding overlieten, maar die tegelijkertijd baadden in een dromerige en kitscherige sfeer van onschuld. Dat zoontje zou daarna nog de inzet worden van een bikkelharde voogdijstrijd.
Ondertussen heeft Ilona Staller de Radikale Partij, waarvoor ze in het Italiaanse parlement zat van 1987 tot 1991, vaarwel gezegd en is ze gestart met een nieuwe milieupartij. Het voornaamste programmapunt is een prijsverhoging voor auto’s afdwingen. Daarnaast wil ze de Italiaanse bordelen in ere herstellen. Maar welk een politiek warhoofd ze wel is bleek in 1995 toen ze optrok met de extreem-rechtse Vladimir Zjirinovski.
Staller kreeg ook navolging: Moana Pozzi, een andere pornoster, ging eveneens in de politiek (misschien omdat ze dezelfde manager heeft als Staller: Riccardo Schicchi), eerst (in 1992) voor haar eigen “liefdespartij”, daarna ter ondersteuning van de neofascist Gianfranco Fini. Op 15 september 1994 overleed ze echter op 33-jarige leeftijd aan leverkanker. Aangezien ze is gestorven op dezelfde leeftijd als Christus terwijl ze Sint-Augustinus las, komt ze als een moderne Maria Magdalena zelfs in aanmerking om heilig te worden verklaard. Moana Pozzi en Koning Boudewijn, één strijd! Nochtans was haar miraculeuze ommekeer slechts gebeurd wanneer ze vernomen had dat ze aan kanker leed.
De Hongaars-Italiaanse sterspeelster in het Europese parlement, maar meer nog op de allerlaatste rekken van de videowinkel, van haar kant bleef nooit te beroerd om in te spelen op de actualiteit. Zo heeft zij aangeboden het Golfconflict op te lossen door met Saddam Hussein in bed te duiken en heeft zij ook een bijdrage geleverd voor het welslagen van de Mondiale in 1990. Met zowel bloed van Ferenc Puskas als van Paolo Rossi in de aderen kon dat natuurlijk ook niet anders. Zij zette haar beste beentje voor op eigen veld, zijnde het bed. Het werd evenwel geen veld van eer, want stoute Staller sloeg helemaal geen acht op het fluitje van de scheidsrechter en haalde niemand minder dan Ruud Gullit onderuit door de man zodanig af te matten dat hij ’s anderendaags de grasmat voor een deurmat nam om er als een besneden kater een dutje op te doen. Of hoe La Cicciolina met haar hoge hakken Leo Beenhakker een hak zette… Nou ja, grapje natuurlijk, want de Ruud Gullit uit de videohandel is in feite de Amerikaan André Allen die bij de beoefening van zijn geliefkoosde sport geen beenbeschermers draagt.
Nu, met Ilona Staller zat er toch geen “goed gesprek” in. Dat had ik op de namiddag van de opname reeds begrepen. Aangezien ik tot de nazaten van de Ongelovige Thomas behoor, was ik aanwezig op de persconferentie die de BRT met zin voor publiciteit (de nieuwe huisstijl) ter gelegenheid van het bezoek van Hare Majesteit had ingelegd. Ik wou per se aanwezig zijn omdat ik me afvroeg of het arme wicht inderdaad zo dom was als ze in de pers altijd werd afgeschilderd. Tenslotte was ze toch parlementslid voor een partij met een aantal principes waar zelfs ik kan achter staan? Misschien waren haar politieke boodschappen wel geméénd?
En inderdaad, ze meende het maar al te goed. De hele persconferentie was nog saaier dan die van een Vlaamse minister. Het ene communiqué na het andere werd afgedreund. Het enige waarmee ze me kon charmeren was juist dat naieve geloof dat ze had in de “liefde” (of nog beter: de seks) om alle wereldproblemen op te lossen. De oorlog in de Golf zowel als de milieuproblematiek.
Echt waar, mede omwille van haar leeftijd zie ik haar nu ongetwijfeld meer aan politiek doen dan pornofilms draaien. Maar ze heeft helaas totaal geen politiek inzicht, totaal geen valabele argumentatie. Fluks de cassetterecorder voor het Grote Interview dus maar weer opgeborgen om de fotografen hun werk te laten doen.
En of die hun werk deden! Want plotseling werd het dan toch nog interessant toen onze bloedeigen Wendy Van Wanten ten tonele verscheen. Meteen begon ook Ilona’s hartje wat sneller te kloppen (want haar belangstelling gaat uiteraard naar beide seksen uit), zodat ze niet enkel gewoontegetrouw haar eigen borst ontblootte maar ook de iets beter in het vlees zittende Wendy tot dat voorbeeld trachtte aan te sporen. Tevergeefs echter.

Ronny De Schepper

(*) Verreth werd op de persconferentie door Staller voortdurend “Cicciolino”, wat eigenlijk “klein dik varkentje” betekent, genoemd…