Vandaag is het al 45 jaar geleden dat de excentrieke Hollywood-producer Howard Hughes is overleden.
Zijn geboorteplaats staat niet vast, maar het was alleszins in Texas. Zijn vader Howard R. Hughes sr. had een met diamant bezette boorkop voor het boren naar aardolie uitgevonden. Hughes senior verkocht zijn uitvinding niet, maar gaf die in bruikleen en kreeg geld voor elke keer dat de boorkop werd gebruikt.
Hughes’ moeder overleed in 1922, toen hij zestien was. Twee jaar later overleed zijn vader en zo erfde hij diens zeer winstgevende Hughes Tool Company, omdat hij via een rechter die hij kende van de golfclub had geregeld dat hij wettelijk als volwassene werd beschouwd. Hughes gaf zijn studie op en werd directeur van het bedrijf.
Nog datzelfde jaar verhuisde hij naar Hollywood met Ella Rice die hij in Houston had leren kennen. Ze trouwden in 1925 (de echtscheiding volgde in 1929). Hughes werd filmproducent met The Racket uit 1928 en werd meteen genomineerd voor een Oscar. Hughes produceerde ook de film Hell’s Angels (1930) waarvoor hij het scenario schreef en de regie deed. Hell’s Angels was de eerste Amerikaanse film die meer dan een miljoen dollar kostte. Het was ook de doorbraak voor Jean Harlow, die zijn minnares werd. Jean Harlow kreeg hiermee de (twijfelachtige) eer toegewezen het idee van het domme blondje te hebben doen ontstaan.
Zijn meest bekende film is The Outlaw uit 1943 met Jane Russell in de hoofdrol. Hiermee hoopte regisseur en producer Howard Hughes door de oorlogsomstandigheden, die automatisch toelieten dat er heel wat meer “door de vingers” werd gezien (om het moreel van de soldaten hoog te houden was men immers bereid diep te gaan!), de Hays-commissie voor een voldongen feit te plaatsen. Dat was echter niet zo, maar toch was het de zwanenzang van Will Hays. De Tweede Wereldoorlog had inderdààd het een en ander veranderd. In 1946 kwam de film toch uit en dan nog wel met als slagzin:“Two great new discoveries”. Dat bleek dan zogezegd op de hoofdacteurs Jane Russell en Jack Buetel te slaan, maar aangezien niemand ook maar enige aandacht voor Buetel had, werd de slogan geïnterpreteerd als slaande op de borsten van Jane Russell. Het inspireerde Lukas Devos bij haar dood alvast tot de schitterende titel:“Kloeke klieren, de kleren van de keizerin, Jane Russell”. (*)In fact, Midge’s (Barbara Bel Geddes’) remarks about the “cantilevered” brassiere designed by an aircraft engineer in Hitchcock’s “Vertigo” are a reference to the story that Howard Hughes had an engineer invent a new type of underwired bra for Jane Russell.
Daarnaast had Hughes nog verhoudingen met diverse andere actrices, onder wie Katharine Hepburn, Veronica Lake, Mamie Van Doren en Ava Gardner (zie bovenstaande foto). Aangezien Bette Davis zo “mannelijk” was, werd ze door Howard Hughes uitgekozen om hem te “genezen” van zijn homofiele neigingen, waardoor hij impotent was bij vrouwen. Zij moest hem pijpen en tegelijk vloeken “als een man”, wat eigenlijk toch wel erg moeilijk is, maar het scheen te lukken. Haar toenmalige echtgenoot kwam er echter achter en chanteerde Hughes ermee. Later betaalde Davis uit eigen zak alles terug aan Hughes.
In 1947 maakte hij “The Sin of Harold Diddlebock”, geregisseerd door Preston Sturges, die een hommage aan Harold Lloyd wilde brengen. In 1949 bood Howard Hughes Gina Lollobrigida een contract aan om in Hollywood te draaien. Gina trok vol verwachting naar het zonnige Californië en speelde er de hoofdrol in het somberste hoofdstuk uit haar carrière. Na drie maanden wachten en niks doen, had Hughes nog altijd niets van zich laten horen. Lollobrigida keerde boos terug naar Italië. Daarna nodigt Howard Hughes Martine Carol uit naar de VS, maar als het blijkt dat het enkel om met haar te neuken is, keert ze onverrichterzake terug.
Toen John Wayne ten tijde van het McCarthyisme samen met Ward Bond, Hedda Hopper en Roy Brewer “The Motion Picture Alliance for the Preservation of American Ideals” oprichtte, kreeg hij de steun van RKO-baas Howard Hughes. Die wilde per se ook dat het scenario van “I married a communist” zou worden verfilmd. Zelfs al is het een duidelijk anticommunistische film, dan nog lag de titel zo slecht in de markt dat hij het moest voorleggen aan niet minder dan achttien regisseurs vooraleer iemand toehapte. Uiteindelijk werd het oorspronkelijke scenario in 1950 verfilmd onder de titel “The Woman on Pier 13” door Robert Stevenson. Het gekke is dat de hoofdrol wordt gespeeld door Robert Ryan, die later op de Zwarte Lijst zou terechtkomen.
Hughes was gedurende zijn hele leven een luchtvaartgek, een piloot, en een autodidactisch luchtvaarttechnisch ontwerper. In 1932 begon hij in Burbank de Hughes Aircraft Company, als subdivisie van de Hughes Tool Company. Hij vestigde diverse wereldrecords, en ontwierp en bouwde diverse vliegtuigen terwijl hij aan het hoofd stond van Hughes Aircraft. Op 19 januari 1937 vestigde Hughes een nieuw record door in 7 uur, 28 minuten en 25 seconden van Los Angeles naar New York te vliegen. Op 10 juli 1938 vestigde hij een wereldrecord door in 91 uur rond de wereld te vliegen. Lors de ce tour du monde il traverse par surprise l’Allemagne nazie malgré l’interdiction d’Adolf Hitler. À son retour à New York, il est accueilli en héros.
Op 7 juli 1946 maakte Hughes de eerste proefvlucht met het experimentele vliegtuig XF-11, maar het stortte neer en explodeerde. Hughes lag naast het vliegtuig, maar had wel een sleutelbeen en zes ribben gebroken en had derdegraads brandwonden. Het letsel had tot zijn dood invloed op hem en velen schrijven zijn latere verslaving aan opiaten toe aan de hoge dosering morfine die hij na het ongeluk voorgeschreven kreeg. Zijn kenmerkende snor die hij later in zijn leven droeg was een poging om een klein litteken in zijn gezicht te verbergen.
Hughes werd een kluizenaar. Hij was verslaafd aan medicijnen en leefde in verduisterde kamers, doodsbang voor bacillen. Hij wikkelde alles wat hij moest aanraken in papieren handdoekjes, om zichzelf te beschermen tegen bacillen. Als jonge man had hij syfilis opgelopen en sommige van zijn biografen schrijven zijn vreemde gedrag toe aan het derde stadium van deze ziekte.
Kort voor de presidentsverkiezingen van 1960 raakte de reputatie van Richard Nixon beschadigd door onthullingen over een bedrag van 205.000 dollar dat Hughes (die ondertussen was gehuwd met actrice Jean Peters) aan een broer van Nixon had geleend en dat nooit was terugbetaald. Volgens sommige speculaties inzake de Watergate-affaire werd de inbraak in opdracht van Richard Nixons medewerkers gepleegd om potentieel gevaarlijke documenten terug te halen waaruit betalingen van Hughes aan Nixon bleken.
Ondertussen was Hughes in 1971 wettelijk gescheiden van Jean Peters. Hoewel Hughes normaal erg paranoïde was, eiste hij tot verbazing van zijn ondergeschikten geen geheimhouding van Peters. Peters weigerde te vertellen over haar leven met Hughes en wees diverse lucratieve aanbiedingen om dat wel te doen af. Ze zei alleen dat ze Hughes voor de scheiding in geen jaren had gezien.
Hughes stierf op 70-jarige leeftijd aan boord van een vliegtuig, terwijl hij op weg was van zijn penthouse in Mexico naar het Methodist Hospital in Houston. Hij was zo onherkenbaar dat de FBI erop stond vingerafdrukken te gebruiken om Hughes’ stoffelijk overschot te identificeren. Uit de autopsie bleek dat nierfalen de doodsoorzaak was. Hughes liet twee miljard dollar na. Een zekere Melvin Dummar beweerde dat hij in 1975 Howard Hughes had meegenomen als lifter, en dat Hughes hem na afloop van de reis zijn hele vermogen had nagelaten. Maar na diverse rechtszittingen bleek dat Dumars beweringen frauduleus waren. De film Melvin and Howard (1980) gaat over dat verhaal. Over het leven van Hughes zijn trouwens nog drie films gemaakt: The Amazing Howard Hughes (1977); regie William A. Graham, met Tommy Lee Jones in de hoofdrol; The Aviator (2004); regie Martin Scorsese, met Leonardo DiCaprio en The Hoax (2006); regie Lasse Hallström. In deze film speelt Richard Gere de rol van Clifford Irving, de auteur van de fictieve autobiografie van Howard Hughes in de jaren zeventig. Irving tekende zelf voor het scenario van deze film waarin hij af en toe wel een poging doet om zichzelf te vergoelijken, maar waaruit toch vooral blijkt wat voor een onbeschrijflijke klootzak hij is geweest. Irving had ondertussen zijn gevangenisstraf uitgezeten en kon dus opnieuw als schrijver aan het werk gaan. En natuurlijk was ook Citizen Kane oorspronkelijk op zijn leven geïnspireerd, voordat elementen van Randolph Hearst toegevoegd werden
Ook diverse andere mensen claimden Hughes’ nalatenschap. Na jarenlange processen werd de erfenis ten slotte in 1983 verdeeld over 22 verwanten. In 1984 betaalden de erfgenamen actrice Terry Moore een bedrag, dat verder geheim bleef. Moore beweerde dat ze in 1949 in het geheim met Hughes was getrouwd, en dat ze nooit waren gescheiden. Ze schreef een boek over haar relatie met Hughes, onder de titel The Beauty and the Billionaire. In hetNederlandse taalgebied wijdde Willem Frederik Hermans een essay aan hem (Wikipedia)
(*) Lukas Devos, Kloeke klieren, de kleren van de keizerin, Jane Russell (1921-2011), Film nr.94, juni/juli/augustus 2012
dagelijks iets degelijks 