Elia Viviani (foto Erik Westerlinck) heeft met de Cholet-Pays de la Loire (1.1) zijn eerste zege in anderhalf jaar gepakt. De Italiaan was de snelste van het peloton in de Franse eendagskoers. De sprint werd wel ontsierd door een ongeoorloofd manoeuvre van enfant terrible Nacer Bouhanni. De reden: een gevaarlijk manoeuvre op 200 meter van de meet, waarbij hij de jonge Jake Stewart bijna ten val bracht. Voor Viviani was het zijn eerste zege sinds september 2019, toen hij een rit won in de Ronde van Slovakije. Daarna had hij problemen met hartritmestoornissen, waardoor hij in de winter van 2020-21 een ablatie onderging. Blijkbaar is deze ingreep bij hem beter geslaagd dan bij mij! (Sporza)
Elia Viviani (Isola della Scala, 7 februari 1989) deed in 2005 mee aan de Olympische Jeugdspelen en won bij de junioren het onderdeel criterium op de weg en de reguliere wegwedstrijd bij de nieuwelingen. Dit vóór respectievelijk de Duitser John Degenkolb en Adam Blythe uit Groot-Brittannië. Later dat jaar werd hij tweede op het Italiaanse kampioenschap op de weg, achter Alfredo Balloni.
In 2006 kwam Viviani uit voor de junioren. Samen met Fabrizio Braggion won hij de ploegkoers en daarbovenop de scratch op het Europese kampioenschap baanwielrennen. Op het wereldkampioenschap in Gent werd hij derde op de ploegkoers bij de junioren, wederom met Braggion als teamgenoot. Dit achter Travis en Cameron Meyer, en het duo Pim Ligthart en Jeff Vermeulen.
In 2007 won hij op de Italiaanse kampioenschappen de ploegenachtervolging voor junioren, samen met Filippo Fortin, Mario Sgrinzato en Mirko Tedeschi, en de ploegsprint met Andrea Guardini en Stefano Melegaro. Op het Europese kampioenschap voor junioren won hij de puntenkoers en werd hij samen met Tomas Alberio derde in de ploegkoers. Samen met Giacomo Nizzolo, Paolo Locatelli en Luca Pirini werd Viviani derde op het wereldkampioenschap ploegenachtervolging voor junioren in Aguascalientes.
In 2008 deed Viviani mee met de beloften. Op het Europees kampioenschap werd hij derde bij de ploegenachtervolging, samen met Omar Bertazzo, Davide Cimolai en Marco Coledan. Hij won individueel de scratch, voor de Nederlander Pim Ligthart. Viviani mocht meedoen met de elite op de discipline Omnium. Hierin werd hij derde, achter gevestigde waarden Robert Bartko en Wim Stroetinga. De ploegkoers deed hij wel mee met de beloften, wederom met Tomas Alberio, en werd hierin Europees kampioen.
Vanaf 2009 begon Viviani zich meer te concentreren op de weg; zo werd hij vierde in de ZLM Tour.
Vanaf 2010 reed de Italiaan bij Liquigas-Doimo (het latere Cannondale) in de UCI ProTour. Zijn eerste wedstrijd voor het team was de Ronde van Turkije van 2010. Hij blonk er onmiddellijk uit door de zevende etappe te winnen. Later dat seizoen zou hij ook nog de Memorial Marco Pantani en de Memorial Frank Vandenbroucke winnen.
2011 werd voor Viviani het jaar van de doorbraak. Het seizoen begon goed met twee zeges op de weg: de Grote Prijs van de Etruskische Kust en de Ronde van Mumbay. Op het WK Baanwielrennen nam hij deel aan het omnium, ploegkoers en de scratch. In de eerste twee onderdelen eindigde hij als respectievelijk zevende en zesde, in de scratch pakte hij het zilver. Het was de voorbode van een goed seizoen waarin hij nog zesmaal zou winnen. De vierde etappe in de Ronde van Peking was tevens zijn eerste zege in de World Tour. In 2011 reed hij ook nog het EK baanwielrennen bij de beloften, waar hij de puntenkoers won en samen met Davide Cimolai vice-kampioen ploegkoers werd.
Het seizoen 2012 stond voor Viviani volledig in het teken van de Olympische Spelen, waar hij in het omnium hoopte deel te nemen. Zijn voorbereiding liep perfect, zo won hij etappes in de Ronde van San Luis, de Ronde van Reggio Calabria en de Internationale Wielerweek. In die tweede won hij tevens het eindklassement. Hij was dus klaar om te schitteren op het olympisch omnium. In alle onderdelen eindigde hij in de sub-top, in de afvalling werd hij tweede. Hij zou uiteindelijk stranden op een zesde plek met 34 punten. Hierna reed hij voor het eerst een grote ronde, de Ronde van Spanje, en won hij wederom een etappe in de Ronde van Peking. Het hoogtepunt van zijn winterseizoen was het winnen van de puntenkoers op het EK baan.
2013 begon moeilijk voor Viviani. Hij behaalde weliswaar ereplaatsen in Parijs-Nice, de Driedaagse van De Panne-Koksijde en de Ronde van Italië. Het was wachten tot de tweede etappe van het Critérium du Dauphiné voor zijn eerste zege van het seizoen. Hierna won hij nog wel vijf keer, maar vooral zijn winter was van hoog niveau. Zo won hij op het EK op de piste de derny-race en de puntenkoers met grote overmacht. Samen met Liam Bertazzo won hij ook nog de ploegkoers.
In 2014 was de Ronde van Italië zijn eerste grote doel. Als voorbereiding won hij etappes in de Internationale Wielerweek en de Ronde van Turkije. In de Ronde van Italië kwam hij niet verder dan een derde plek in de derde rit, waar hij Ben Swift en Marcel Kittel voor zich moest dulden. Hierna verscheen hij verrassend ook aan de start van de Ronde van Frankrijk, maar kon daar echter geen potten breken. Met het oog op de Olympische Spelen van 2016 reed Viviani een intensief baanseizoen. Op het Europees kampioenschap won hij het omnium voor de Brit Jonathan Dibben en de Spaanse vertegenwoordiger Unai Elorriaga.
Op 1 januari 2015 stapte Viviani over naar het Britse team Sky ProCycling. Zijn eerste doel was het WK op de baan. Als voorbereiding reed hij de Ronde van Dubai, waar hij de tweede etappe won. Op het WK reed hij een sterk omnium, Fernando Gaviria was echter te sterk. In de afsluitende puntenkoers wipte Glenn O’Shea ook nog over hem. Samen met Liam Bertazzo won hij wel nog zilver in de ploegkoers. Hierna wilde Viviani schitteren in de klassiekers. In Kuurne-Brussel-Kuurne wist hij in de groepssprint derde te worden, in de overige klassiekers speelde hij echter geen rol van betekenis. In de daaropvolgende Ronde van Italië schreef hij voor het eerst een etappe op zijn naam. Hij won de tweede etappe door in de sprint Moreno Hofland te verslaan. Ook zijn najaar was succesvol. Na etappewinst in de openingsrit van de Eneco Tour wist Viviani later in september drie etappes in de Ronde van Groot-Brittannië te winnen. Tijdens het EK baanwielrennen bevestigde Viviani zijn status als wereldtopper in het omnium: hij won er voor regerend olympisch kampioen Lasse Norman Hansen.
In 2016 boekte Viviani op de weg slechts twee zeges: een etappe in de Ronde van Dubai en eentje in de Driedaagse de Panne Koksijde. In de Ronde van Italië werd hij na de achtste etappe uit de koers gehaald nadat hij de tijdslimiet had overschreden. Op de Olympische Zomerspelen in Rio werd Viviani olympisch kampioen in het omnium, waar hij te sterk was voor Mark Cavendish. (Wikipedia)
Sinds 2018 komt Viviani uit voor het Belgische Quick-Step Floors. Hij won onder meer de Ronde van Dubai en werd tweede in Gent-Wevelgem (achter Peter Sagan). Tevens boekte hij maar liefst vier etappezeges in de Ronde van Italië, alle vier in een massasprint. Vanaf de tweede etappe had hij bovendien onafgebroken de leiding in het puntenklassement, waardoor hij vrijwel heel de ronde in de paarse trui reed. In juni werd hij voor het eerst in zijn carrière Italiaans kampioen op de weg. Op het Europees kampioenschap in Glasgow won hij de ploegenachtervolging en nog dezelfde dag nam hij deel aan het omnium en eindigde daarin tweede achter de lokale vedette Ethan Hayter!
Daarna heeft hij de zogenaamde Cyclassic in Hamburg gewonnen. Je weet toch waarom deze wedstrijd “Cyclassic” heet? Omdat het de saaiste klassieker is die er bestaat. Enfin, dat belet niet dat Viviani aan een schitterend seizoen bezig is en een terechte winnaar van deze wedstrijd.
Na de derde en de tiende etappe in de Ronde van Spanje heeft hij daarna ook het afsluitende criterium in Madrid op zijn naam geschreven. Voor Viviani was het al zijn achttiende zege van het seizoen. Elia Viviani leek even kansloos voor de ritzege in Madrid toen hij de aansluiting met zijn lead-out verloor in de slotfase. “Dit was de laatste sprint in de derde week van een heel erg zware Vuelta a España, dat maakte het verschil. Ik heb krachten verloren ten opzichte van het eerste deel van de koers”, verklaarde Viviani achteraf op televisie. “Ik verloor de aansluiting met mijn lead-out op de rotonde. Echter, ik had er vertrouwen in dat ik nog kon terugkeren, nadat ik via de oortjes had gezegd dat ik niet in het wiel zat. Vanaf dat moment wisten ze dat ze niet plankgas moesten gaan. Immers, als ze het peloton op een lint zouden trekken, was ik wellicht te ver weg geweest. Van onze fouten leren we echter, en vandaag stopten ze toen ze wisten dat ik daar niet was. Uiteindelijk kwam ik van achteruit nog terug. Ik ben erg trots zijn op onze ploeg, niet alleen omwille van die drie ritzeges, maar ook omwille van de tweede plaats in de eindklassering van de jonge Enric Mas. Hij is een kandidaat voor een latere eindoverwinning, zoals Contador al wist toen hij hem als zijn opvolger aanduidde. Kortom, het was echt een prachtige Vuelta.”
In november heeft Viviani aan de zijde van Iljo Keisse de 78ste Gentse Zesdaagse gewonnen. Het duo van Deceuninck-Quick.Step trok aan het langste eind na een spannende ploegkoers. De Ketele/Ghys en De Buyst/Van der Sande werden respectievelijk tweede en derde. Enkele jaren geleden had Viviani reeds deelgenomen in het Kuipke, maar toen kwam hij onvoldoende voorbereid aan de start, wat wel wat irritatie opwekte bij Keisse, die toen ook zijn ploegmaat was. Maar als olympisch kampioen heeft Elia dit nu op een schitterende wijze rechtgezet.
Bij het begin van het nieuwe wielerseizoen heeft Viviani in de Tour Down Under voor overwinning nummer één van Deceuninck-Quickstep gezorgd. En zoals ploegleider Rik Van Slijcke zei: “De eerste overwinning van het nieuwe jaar is altijd de belangrijkste. En wel helemaal als je zoals Viviani een zegerecord te verdedigen hebt.”
Daarna heeft hij de vijfde etappe van de UAE Tour gewonnen. In Khor Fakkan nam de Italiaan nipt de maat van Fernando Gaviria en Marcel Kittel, waarna hij in de derde etappe van de Italiaanse rittenkoers Tirreno-Adriatico naar ritwinst sprintte voor Peter Sagan en Fernando Gaviria.
Daarna leek hij de derde etappe in de Giro d’Italia naar zich toe te trekken, maar daar besliste de jury toch nog anders over. Enkele minuten na de finish werd Fernando Gaviria als winnaar uitgeroepen omdat Viviani te veel van zijn lijn afweek en daarbij zijn jonge landgenoot Moschetti hinderde. Zijn voormalige ploegmaat was niet gelukkig met de beslissing: “Ik was vandaag de tweede snelste sprinter”, aldus de Colombiaan. “De echte ritwinnaar is Viviani. Hij is een goede gast en een sterke sprinter. Elia probeert zich altijd correct te gedragen in de sprint. Ik ben ontgoocheld voor hem. Hij is een goede vriend en de winnaar van de derde rit in de Giro”, aldus een eerlijke Gaviria. In de Ronde van Zwitserland heeft Viviani daarna twee ritten gewonnen.
Ook in de Tour won hij de sprintersrit met aankomst in Nancy. Hij liet een sprinterskeur van Alexander Kristoff, Caleb Ewan, Peter Sagan en Dylan Groenewegen duidelijk achter zich. Zijn ploegmaat Julian Alaphilippe, die zijn aandeel had in de sprinttrein van Viviani, bleef in het geel. Voor Viviani was het zijn eerste zege in de Tour. Hij behoort nu ook tot het puikje dat in elke grote ronde een etappe heeft gewonnen. Ploegmanager Patrick Lefevere maakte (een beetje voortijdig) bekend dat Viviani op het einde van dit seizoen vertrekt. Viviani betreurde dit (zowel het feit zelf als het lekken ervan) omdat hij zich goed voelt bij Quickstep, maar blijkbaar werd geen financiële overeenkomst bereikt. Dat hij naar Cofidis zou gaan, weigerde hij te bevestigen, maar dat Sam Bennett zijn plaats zou innemen, blijkt vast te staan, want hij had er volop commentaar op. “Bennett was mijn grootste tegenstander in de voorbije Vuelta,” aldus Viviani, “hij zal dus in de toekomst zeker te duchten zijn met zo’n ploeg ter zijner beschikking!”
Daarna rondde hij uitstekend voorbereidend werk van zijn ploeggenoot Michael Mørkøv af in de Prudential Ride London-Surrey Classic, waardoor hij zijn achtste overwinning van het seizoen boekte. “Dit was een van de drie klassiekers die ik nog wilde winnen”, liet de winnaar weten. “Nu is het nog de beurt aan Gent-Wevelgem en Milaan-San Remo.” Amper een week later heeft hij in Alkmaar de Europese titel veroverd. De Italiaan klopte na een wedstrijd van 172,6 kilometer Yves Lampaert in een sprint-a-deux. Eigenlijk was het een drietrapsraket: al van bij de start ontstond er door waaiervorming een kopgroep van ruim zestig renners. Met nog zes ronden voor de boeg gingen de Italianen over tot een putsch. Het gevolg: de kopgroep helemaal uit elkaar geranseld en dertien man weg met daarbij vier ‘azzurri’, drie Duitsers en Yves Lampaert. Na een haakse bocht liet Rudiger Selig het gat vallen en reden Lampaert, Viviani en Ackermann plots met hun drietjes voorin. Het trio had snel gewonnen spel. Lampaert ging er in de slotronde alleen vandoor. Ackermann moest passen, Viviani jumpte echter wel naar zijn (voorlopig nog) ploegmaat bij Deceuninck-Quick.Step. In de spurt stond zoals verwacht geen maat op de Italiaan, Lampaert stelde zich tevreden met zilver.
Vervolgens heeft hij voor de derde keer op een rij de Cyclassics in Hamburg gewonnen. De Italiaan van Deceuninck-Quick Step was in de sprint sneller dan Caleb Ewan. Het was zijn eerste zege in de trui van Europees kampioen. Het was overigens een heuglijke dag voor de familie Viviani. Niet alleen Elia mocht immers zijn handen in de lucht steken, zijn jongere broer Attilio was de snelste in de Schaal Sels. Attilio was stagiair bij Cofidis en zal volgend jaar dus allicht ploegmaat worden van zijn broer.
Patrick Lefevere van Deceuninck-Quick Step is geen fan van degemengde ploegenaflossing, een nieuw event met landenteams waarin vrouwen en mannen samen uitkomen: “Mocht het alleen van mij afhangen, dan zou ik dit event zwaar boycotten. De ploegentijdrit was een prachtige discipline en dat zeg ik niet alleen omdat we vier keer wereldkampioen zijn geworden. Het was prestigieus, de beste ploegen stelden allemaal hun beste renners op. Ook bij de fietsenconstructeurs leefde dat enorm. En nu neemt de UCI ons dit af.” Velon, een joint venture van elf wielerteams, zou tegen het initiatief van de UCI moeten ingaan, vindt Lefevere: “Wij zouden onze renners hiervoor niet moeten vrijgeven. En dan op dezelfde dag een eigen WK ploegentijdrijden organiseren. Elia Viviani wilde per se meedoen omdat hij dan samen met zijn vriendin Elena Cecchini kan rijden. Daarvoor wilde hij een paar dagen voor het einde forfait geven in de Ronde van Slovakije. Maar no way dat hij dat mag doen. De Ronde van Slovakije is zaterdag gedaan, het gemengde WK is zondag. Hij moet maar zorgen dat hij er op tijd raakt.” Elia antwoordde met de pedalen: hij won de slotrit op zaterdag. ’s Anderendaags stond hij wel degelijk aan de start van de mixed relay en won samen met zijn vriendin bijna nog een medaille. Een lekke band gooide roet in het eten. (Het Nieuwsblad)
Op het EK in Apeldoorn spurtte de Italiaan daarna naar de gouden plak in de afvalling. In het Engels wordt de naam van deze wedstrijd van de uitdrukking “The devil take the hindmost” afgeleid.
Sommige renners nemen nooit vakantie. Elia Viviani heeft daarna samen met zijn landgenoot Simone Consonni ook nog de Zesdaagse van Londen gewonnen. Ze deden dit in de laatste ploegkoers, want eerder in de wedstrijd hadden zij nog nooit op kop gestaan. Met vier ploegen in dezelfde ronde was het een strijd op het scherp van de snee, waarin nog eens duidelijk werd dat er tegenwoordig geen geschenken meer worden gegeven in het zesdagenwereldje. Mark Cavendish kon er met zijn ploegmaat Owen Doull van meespreken: ze werden tweede op enkele punten van de winnaars…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 