Met “Het Lollekenstribunaal” trok de Van Daele Compagnie voor tien voorstellingen 1.600 toeschouwers. Aangezien een verlenging van de zaalhuur niet mogelijk was, zal het stuk dan ook worden hernomen tijdens de Gentse Feesten 2001. Liefst in de Minardschouwburg, al zal het wellicht weer het Achturenhuis worden. (Foto Facebook)
Tussendoor voerde men in Centrum Seleskest van 24 maart tot 8 april “Manke Stiene, de beste kaartlegster van de stad” op. Zoals gewoonlijk staat Lea Van Volsem in voor de regie. Tenslotte is zij, via haar tante Henriette Piens, de dochter van Henri Van Daele die het grootste deel van haar leven in Egypte heeft doorgebracht, de erfgename van Henri Van Daele. “En wat voor een erfenis!” roept haar man, tevens voorzitter van de Compagnie, Willy Everaert uit. “Die mensen schreven destijds op behangpapier! We hebben hele stukken bij elkaar moeten puzzelen. Uit 106 versies heb ik zo 62 stukken kunnen distilleren.”
“Was het vorig stuk pure humor, dan is het nu iets mysterieuzer,” zegt Lea Van Volsem. “Volkstheater moet immers ook variëren.”
Eveneens zoals gewoonlijk, heeft ze het stuk van Henri Van Daele bewerkt en het naar een moderner tijd gebracht. “De jaren zeventig. Omdat er toch nog een zekere nostalgie moet bij komen kijken. En voor onze toeschouwers die tot de ‘middle-age bubble’ behoren zijn dat dan de jaren zestig en zeventig.”
Bovendien heeft ze het liefdesverhaaltje wat “explicieter” gemaakt. “Nee, nee, geen bloot, dat is er op televisie al genoeg te zien, maar in het stuk van Henri Van Daele wordt er alleen maar over het wulpse lief van Frans geprààt, wij voeren ze wel in levende lijve op in de persoon van Jeannine Vanhecke.”
Dat Lea zelf ook de hoofdrol vertolkt, daarbij zouden we evenzeer “zoals gewoonlijk” kunnen schrijven, maar toch is er een verhaal aan verbonden: “Eigenlijk wilde ik niet op de planken staan deze keer. In onze groep was er echter geen enkele stoute beeste met zo’n slecht karakter als Manke Stiene, daarom heb ik het toch maar zelf gedaan.”
Is Lea ooit zelf te rade gegaan bij een kaartlegster? “Alleen maar in mijn jeugd. Ik heb er wel uit onthouden dat klavers en harten de positieve tekens zijn, want die staan respectievelijk voor geld en liefde, terwijl koekens en pijkens negatieve signalen zijn.”
De uil die op haar tafel staat is echter helaas een opgezet dier. Nog een gevolg van de klacht van GAIA tegen een stuk van Jan Fabre. Of hoe “hoge” en “lage” cultuur elkaar soms op een rare manier de hand reiken…
Alhoewel het stuk waarschuwt tegen de misbruiken die kaartlegsters van hun (psychologische) macht kunnen maken, blijken de voorspellingen van Stiene in het stuk wel degelijk uit te komen. Meer zelfs, de affiche met daarop dus de slogan “de beste kaartlegster van de stad” heeft er zelfs reeds voor gezorgd dat Lea Van Volsem enkele telefoontjes heeft gekregen met de vraag de toekomst te voorspellen. Haar man is daar allerminst over te spreken. Als illusionist bekampt hij (in navolging van James Randi) juist alle vormen van bijgeloof en probeert hij duidelijk te maken dat het vaak enkel goocheltruken zijn. Ook bij de opvoering van het stuk zelf zal hij met die bedoeling trouwens de zaal intrekken.
In november zal men dan “De deken van de Muide” opvoeren, waarin een aantal legendarische historische figuren uit die buurt voorkomen. Trouwens, volgens sommigen zou ook Manke Stiene echt bestaan hebben. Zij zou aan de Vismarkt gewoond hebben, zegt men. Nu hebben we in Gent geen echte Vismarkt, maar wellicht wordt het Veerlepleintje naast de Vismijn bedoeld.
En oh ja, niet enkel Carol Poe (*) is op zoek naar een amateurtheater, ook Koen Crucke heeft al eens belangstellend geïnformeerd bij de Van Daele Compagnie… hoeveel daarmee te verdienen valt! Helaas voor Koen: niets. Het gezelschap telt nu zo’n 25 medewerkers op en achter de scène en als men daarmee zou beginnen…
Ronny De Schepper
Op de foto (helaas nog niet teruggevonden) van links naar rechts: Lea Van Volsem als Manke Stiene, Johan Luca als de schoenmaker, Jeannine Vanhecke als het wulpse lief, waarop de zoon (Robert de Herckenrode) verliefd is en tenslotte Willy Everaert in de rol van een Amerikaanse oplichter. Foto Vandevelde.
(*) De tweede vrouw van Helmut Lotti, die om Nederlands te leren in het amateurtheater wenste mee te spelen. Uiteindelijk is daar nooit iets van gekomen.
dagelijks iets degelijks 