25 jaar geleden was “Showgirls”, de film van Paul Verhoeven, de grote winnaar bij de Raspberries (slechtste film van het jaar). Verhoeven veroorzaakte toen ophef door als allereerste zijn “prijs” te komen afhalen (nadien deden anderen hem dit na) en dat terwijl hij – volgens Wikipedia – de film nochtans onder een pseudoniem had gedraaid en dan nog wel onder de naam van Tourwinnaar Jan Janssen! Ik moet echter toegeven dat ik dit laatste nergens bevestigd heb gezien.
Showgirls ‘won’ tijdens de Razzie Awards van 1996 zowel de ‘prijs’ voor slechtste film, slechtste regisseur, slechtste scenario, slechtste hoofdrolspeler (Elizabeth Berkley), slechtste vrouwelijke nieuwkomer (Berkley) en slechtste filmkoppel (*) als die voor slechtste oorspronkelijke filmlied (Walk Into The Wind van David A. Stewart en Terry Hall). De film werd dat jaar bovendien genomineerd voor nog zes andere Razzie Awards, ‘won’ in 2000 een extra Razzie voor slechtste dramafilm van het decennium en werd in 2005 door de organisatie genomineerd voor de titel ‘slechtste drama in 25 jaar’.
Showgirls kreeg in de jaren na het oorspronkelijke verschijnen echter wel een cultstatus. De film bracht in de verhuur meer dan $100.000.000 op en kwam in de top 20 van best verkopende titels van MGM. Het Amerikaanse tijdschrift Entertainment Weekly plaatste Showgirls in 2008 op nummer 36 in hun Top 50 cultfilms van na 1983.
“Showgirls” was alweer op basis van een scenario van Joe Eszterhas, die voor “Basic instinct” het recordbedrag dat ooit aan een scenarist werd uitbetaald binnenrijfde en verder ook nog “Jagged Edge”, “Betrayed”, “Music box” en “Sliver” schreef. “Showgirls” heeft de goegemeente in Amerika echter danig tegen het hoofd gestoten omdat de hoofdactrice (nieuwkomer Elizabeth Berkley) meer naakt dan gekleed rondloopt. Eigenlijk is dat ook logisch, want het gaat over een danseres in de (echt bestaande) Cheetah-club, een zogenaamde “lap dancing club” (een ware rage in de States: sinds 1992 zijn er reeds zo’n 3.000), die door haar act aan een rol als showgirl in Las Vegas geraakt.
De echte showgirls waren trouwens ook danig geshockeerd, omdat met je kont draaien en je tieten onder de neus van de toeschouwers duwen hoegenaamd niet volstaat voor zulke job. Liefhebbers die de documentaires over b.v. de Crazy Horse hebben gezien, zullen ook wel weten dat dit meestal getrainde ballet-danseressen zijn die eigenlijk een hard en niet te benijden (tenzij financieel dan) bestaan leiden. Dat “Showgirls” ondanks het feit dat de mannelijke hoofdvertolker Kyle MacLachlan was, alias agent Cooper uit “Twin Peaks”, een “NC17”-predikaat kreeg opgekleefd, was dus niet zozeer te verwonderen, wel dat de film ongegeneerd werd gepromoot, zodanig zelfs dat de paus himself een fragment ervan ongevraagd in de maag gesplitst kreeg tijdens een nieuwsuitzending.
Wat had men overigens dat jaar toch met dit onderwerp? Eind anno 1995 waren in Hollywood niet minder dan vier striptease-films gepland. De hoofdvogel werd natuurlijk afgeschoten door “Showgirls” van Paul Verhoeven. Het ex-liefje van Clint Eastwood, Frances Fisher, gaat echter ook uit de kleren in “Female perversions”, Sharon Stone doet hetzelfde (maar dat maakt minder ophef) in “Casino” van Martin Scorsese (met Robert de Niro en Joe Pesci) en tenslotte is Demi Moore in “Striptease” een moeder die op deze manier het hoederecht over haar dochter hoopt te kunnen betalen.
“Striptease” was een geduchte concurrent voor “Showgirls” wat de raspberries aangaat, maar zelfs in “Independence day” werd in een nevenintrige geduldig uitgelegd dat dit in feite een eerzaam beroep is. Zoals het in de Verenigde Staten wordt beoefend, heb ik daarover een ietwat afwijkende mening, maar het is waar dat ik in “Exotica” van de Canadees Atom Egoyan wel geneigd was dit zelfs als een soort kunstvorm te aanvaarden.
Ronny De Schepper
(*) Helaas wordt er niet vermeld over welk “koppel” het dan wel zou kunnen gaan, want er wordt nogal wat van bil gegaan in de film en in diverse combinaties. Het zou me b.v. niet verwonderen dat men het samenspel (afstoten en aantrekken; haat en liefde) tussen Gina Gershon en Elizabeth Berkley als zodanig zou kunnen beschouwen.
dagelijks iets degelijks 