Morgen wordt Ursula Andress 85 jaar. Ik zou wel kunnen huilen! Niet dat ik het haar niet gun natuurlijk, maar omdat de tijd zo onverbiddelijk verder schrijdt. Time’s winged chariot hurrying near, zoals John Milton het formuleerde.
Bij het grote publiek is Ursula wellicht vooral bekend als de nimf die uit het water oprijst in de eerste James Bond-film “Dr.No” uit 1962 (zie bovenstaande foto), maar ikzelf bewaar de mooiste herinnering aan haar als de titelfiguur in de verfilming in 1965 van “She”, het intrigerende boek van Henry Rider Haggard (1856-1925), dat verscheen in 1886.
Tussen deze twee films liggen nog “Fun in Acapulco” met Elvis Presley en “4 for Texas” van Robert Aldrich uit 1963. Ursula is daarin een kwart van de (eigenlijk niks zeggende) titel, ook al verschijnt ze slechts na bijna driekwart van de film in het beeld. Zij vormt in deze film een koppel met Dean Martin, terwijl Anita Ekberg het met Frank Sinatra aanlegt. De rolverdeling was als volgt: Ekberg zorgt voor de tieten, terwijl Andress letterlijk haar beste beentje mag voorzetten. Voor het eerst in de geschiedenis van Hollywood hadden beide “actrices” een naakte screentest gedaan, maar uiteindelijk werden geen naaktscènes in de uiteindelijke film behouden. Wat er wél inbleef, was een merkwaardige referentie naar “These booths are(n’t) made for walking”, waarmee dochter Sinatra pas drie jaar later een wereldhit zou scoren. Zou Lee Hazlewood de inspiratie voor zijn song soms in deze film hebben gevonden?
Na “She” was Ursula Andress nog te zien in “What’s new pussycat”, “Les tribulations d’un Chinois en Chine”, “Casino Royale” en “Soleil rouge”. Maar nadien deemsterde ze weg in B-films als “Africa Express”, “Safari Express” en “La montagna del dio cannibale”, waarin ze vooral teerde op haar “persona” van onweerstaanbare schoonheid. Wat ze ook lange tijd is gewéést trouwens…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 