Mathieu van der Poel (bovenstaande foto Axel VH, middelste foto Erik Westerlinck) wint met de sluitingsprijs van Oostmalle zijn 32ste veldrit van het seizoen en evenaart daarmee het record van Roland Liboton uit 1984. Het dient gezegd dat Roland nog één extra had kunnen winnen (en dan meteen ook alle wedstrijden waarin hij was gestart), als hij de veldrit van Milaan niet op vraag van zijn sponsor Guerciotti aan Vito di Tano had gelaten…
Zoals ik al vreesde, is de Wikipedia-pagina van Mathieu van der Poel (Kapellen, 19 januari 1995) veel te lang. In 2015 werd hij in het Tsjechische Tábor de jongste wereldkampioen veldrijden ooit bij de elite. In datzelfde Tábor won hij in 2017 het Europees kampioenschap veldrijden. Daarnaast werd hij vier keer Nederlands kampioen veldrijden, één keer Nederlands kampioen op de weg en één keer Nederlands kampioen mountainbiken. In 2018 werd hij, als eerste ooit, Nederlands kampioen in al deze drie wielerdisciplines.
N.a.v. het EK mountainbiken vroeg ik me nog af: “Wat scheelt er toch met Mathieu van der Poel?” en dat omwille van het feit dat de zoon van Adri, kleinzoon van Poupou en jongere broer van David, zowat alles wint wat er te winnen valt, behalve als het er ECHT toe doet, dan is hij nergens. Kort daarna antwoordde Mathieu al met de pedalen: na een prachtige tweede plaats in het EK op de weg (na Matteo Trentin, maar vóór Wout Van Aert), heeft ook op overtuigende wijze de eerste rit van de Arctic Race of Norway gewonnen. Het was een aankomst op een klimmetje en dan staat er geen maat op Mathieu, al dient te worden toegegeven dat, toen hij ingesloten kwam te zitten, hij zich op een nogal ongelukkige manier heeft vrij gemaakt, waardoor enkele renners ten val kwamen. De organisatoren waren echter (terecht) veel te gelukkig met een dergelijke winnaar om zelfs nog maar aan deklassering te denken!
Daarna heeft hij ook de slotrit in de Arctic Tour of Norway gewonnen, nadat hij een dag eerder al tweede was geëindigd na zijn ontsnapte ploegmaat Adam Toupalik. De hele Corendon Circus dient trouwens in de lof te worden betrokken. Alleen maar jammer dat ze in de enige bergrit in deze ronde allemaal (Mathieu incluis) werden weggereden, zodat een eindzege er niet inzat.
Na zijn brons op het wereldkampioenschap mountainbike in het Zwitserse Lenzerheide wilde Mathieu meteen doorgaan, maar zijn entourage kon hem overhalen om de wereldbekercrossen in de VS aan hem te laten voorbijgaan. Bij zijn wederoptreden in Meulebeke mocht hij al meteen weer met de zegebloemen zwaaien. Nadat hij in Meulebeke zijn eerste veldrit had gereden en meteen ook gewonnen, heeft Mathieu van der Poel daarna op de Hotond in Ronse ook de Grote Prijs Mario De Clercq binnen gehaald.
Een dag na zijn zware val in Lokeren heeft Mathieu van der Poel vriend en vijand weggeblazen in de Superprestige-opener van Gieten. Wout van Aert moest voor de zesde keer dit seizoen vrede nemen met de tweede plaats. Hij eindigde nog op dertig seconden, de andere deelnemers werden op anderhalve minuut gezet en meer. Een dikke enkel liet in Lokeren een sliert alarmbellen afgaan in het kamp-Mathieu van der Poel. De Nederlander had in Lokeren een verrekking opgelopen in de ligamenten van zijn rechterenkel. “Zal Van der Poel starten in Gieten?”, was dan ook de grote vraag. Na een geslaagde test op het parcours gaf Van der Poel zichzelf echter groen licht met het gekende gevolg.
Een week later heeft Mathieu van der Poel met sprekend gemak de SP-cross in Boom gewonnen. Hij liet de tegenstand ter plaatste in de vierde ronde en hield de voorsprong daarna perfect onder controle. Wout van Aert reed niet mee.
Mathieu van der Poel (Corendon-Circus) heeft daarna in het Zwitserse Bern de derde manche in de Wereldbeker gewonnen. De 23-jarige Nederlander soleerde nog voor halfcross. Wout van Aert finishte als tweede op acht seconden. Toon Aerts werd derde en blijft leider in de wereldbekerstand. Na de Berencross in Meulebeke, de GP Mario De Clercq in Ronse, de Superprestigecrossen in Gieten en Boom is dit dus de vijfde zege van het seizoen voor Van der Poel, de eerste in de Wereldbeker. De eerste manches in Waterloo en Iowa, die Aerts won, liet van der Poel aan zich voorbijgaan.
Daarna heeft Mathieu met sprekend gemak de veldrit in Ruddervoorde gewonnen. De Nederlander boekte zo zijn derde zege op rij in de Superprestige. Wout van Aert werd tweede op ruime afstand, Toon Aerts vervolledigde het podium.
Vervolgens heeft Mathieu net als vorig jaar het EK veldrijden gewonnen. De Nederlander nam in Rosmalen na zijn offday op de Koppenberg klinkende revanche en ondanks een goede start van de Vlamingen was de strijd al na twee ronden beslecht. Van der Poel maakte er een ware onemanshow van, wereldkampioen Wout van Aert was weliswaar (veel) sterker dan de rest van het pak maar moest zich tevredenstellen met de tweede plek op ruime afstand van Van der Poel, Laurens Sweeck pakte het brons.
Geen wereldkampioen Wout van Aert op de Jaarmarktcross in Niel. En dus waren alle ogen gericht op kersvers Europees kampioen Mathieu van der Poel, die na zijn offday op de Koppenberg een achterstand van vier minuten goed te maken had op Toon Aerts in het DVV Verzekeringen Trofee-klassement. De Europese kampioen zegevierde zonder noemenswaardige problemen, maar klassementsleider Toon Aerts deed het opnieuw erg goed gaf aan de finish maar een handvol seconden toe op de Nederlander. Laurens Sweeck mocht als derde man het podium op.
Een dag later pakte Mathieu van der Poel in de Telenet Superprestige van Gavere uit van start tot finish. Toon Aerts was opnieuw een knappe tweede, Wout van Aert werd derde. De rest, aangevoerd door de jonge Thomas Pidcock, volgde op ruime afstand.
Een week later pakte Mathieu van der Poel in Tabor alweer op imponerende wijze zijn tiende zege van de winter. ’s Anderendaags heeft hij in Hamme de derde manche van de DVV Verzekeringen Trofee gewonnen. Deze keer nam hij uitzonderlijk zijn ploegmaat Tom Meeusen acht ronden op sleeptouw. Met de aankomst in zicht ging hij er dan toch alleen van door omdat hij zoveel voorsprong had verworven dat, ondanks het debacle van de Koppenberg, een eindzege in deze trofee, die volgens tijd wordt betwist, toch opnieuw binnen bereik is gekomen.
Een week later soleerde hij in de nieuwe Ambiancecross in Wachtebeke probleemloos naar zijn twaalfde zege van het seizoen. ’s Anderendaags pakte hij in het zand van Koksijde andermaal uit met zijn handelsmerk: razendsnel van start gaan: na amper vier minuten was de Europese kampioen reeds vertrokken. “Hij rijdt door het zand, alsof er geen zand is. Ik zag het al tijdens zijn opwarming. Hij springt gewoon van gleuf naar gleuf. Fenomenaal. Nooit gezien”, aldus zevenvoudig winnaar Sven Nys bij Sporza.
En wie gehoopt had dat de winterstages voor extra spanning zouden zorgen in het veldrijden, is een illusie armer. Mathieu van der Poel was ook in de Scheldecross op de Antwerpse Linkeroever een klasse te sterk voor de tegenstand: de Nederlander won met een minuut (!) voorsprong op Wout van Aert. Toon Aerts werd derde en blijft leider in de DVV-Trofee maar ziet Van der Poel zijn achterstand nagenoeg halveren.
De dag nadien duurde het precies drie minuten en 35 seconden vooraleer Mathieu van der Poel de anderen ter plekke liet en fluitend naar zijn vijfde zege in vijf Superprestigemanches fietste. Wout van Aert finishte nogmaals als tweede en Toon Aerts als derde.
Een week later heeft hij in Sint-Niklaas de derde manche van de Soudal Classics gewonnen, ’s anderendaags gevolgd door de wereldbekerwedstrijd in Namen. Eigenlijk was er in Namen meer strijd nà de wedstrijd dan tijdens. Dat had namelijk te maken met de “cooling down” van Wout Van Aert, die alweer eens tweede was geworden. Het zit namelijk zo: al sinds Wachtebeke rijdt de wereldkampioen na een cross uit op de rollen. En dat werkt de tegenstanders op de zenuwen omdat ze langer moeten wachten op het begin van de ceremonie. “Het was al een paar keer dat we écht moesten wachten”, aldus Van der Poel. De Française Christelle Reille, werkzaam bij de Internationale Wielerunie (UCI), duwde dan ook op de timer op het moment dat Mathieu van der Poel en Toon Aerts (alweer derde) zich begonnen schoon te wrijven voor de ceremonie. “Het is me deze week gezegd dat ik tien minuten kreeg”, zei een pissige Van Aert. ’s Anderendaags verontschuldigde hij zich al, omdat hij wellicht inzag dat een podiumceremonie bij het veldrijden toch wel uitzonderlijk is. Dit jaar hebben we (“dankzij” de opwarming van de aarde) gelukkig bijna altijd met milde temperaturen te maken gehad, maar ik herinner mij uit het verleden podia met Marc Janssens of Erwin Vervecken, waarbij de gevierde renner stond te bibberen van de kou!
Twee dagen later heeft Mathieu Van der Poel in Heusden-Zolder de zevende manche van de Wereldbeker naar zijn hand gezet, waarna hij in Loenhout zijn zegeteller op 19 heeft gezet.
Daarna heeft hij ook de Superprestigemanche in Diegem gewonnen. De Nederlander kwam iets voor halverwege ten val na een botsing met een steward terwijl hij aan de leiding reed, maar kon desondanks toch opnieuw wegrijden van de concurrentie. Michael Vanthourenhout werd tweede, de laatste podiumplaats was voor Toon Aerts. Voor Van der Poel was het zijn twintigste zege van het jaar.
Daarna heeft Mathieu het nieuwe jaar ingezet zoals hij het oude heeft afgesloten: met een zege. Van der Poel reed geen vlekkeloze cross op het parcours van Sven Nys in Baal (Thibau Nys deed daar b.v. iets wat we Mathieu nog niet hebben zien doen), maar had aan de finish toch genoeg voorsprong om Toon Aerts te onttronen als leider in de DVV-trofee.
Een week later was hij, na een dag eerder in Gullegem, ook tussen de universitaire gebouwen van de VUB en ULB weer outstanding en won met overmacht. Toon Aerts werd tweede, Michael Vanthourenhout mocht als derde man mee op het podium. Wout van Aert van zijn kant zat in Frankrijk (waar hij won).
Vervolgens heeft hij in het Nederlandse Huijbergen zijn nationale titel in het veldrijden verlengd. De renner van Beobank-Corendon reed al vroeg in de wedstrijd weg van de concurrentie en soleerde vervolgens oppermachtig naar zijn vijfde Nederlandse titel. De strijd voor het zilver was een pak spannender, Lars van der Haar haalde het uiteindelijk van ploegmaat Corné van Kessel.
’s Anderendaags heeft Mathieu de veldrit in Otegem, waarin de nieuwe kampioenen traditioneel hun trui komen showen, gewonnen. Wout Van Aert bleef langer dan gewoonlijk bij hem in de buurt maar moest uiteindelijk toch het hoofd buigen. Kersvers kampioen Toon Aerts werd na een kort nachtje toch nog derde.
Daarna heeft Mathieu de laatste Wereldbekermanche in Hoogerheide gewonnen. De Nederlander kende een moeilijk moment halfweg en moest zelfs even Toon Aerts laten rijden, maar in de tweede helft van de cross hervond hij zijn oude vorm en soleerde naar de zege.
Dit geweldige seizoen vond dan eindelijk toch zijn bekroning in het Deense Bogense, waar hij voor de tweede keer de wereldtitel veldrijden bij de profs pakte. Daarna heeft hij de Brico Cross in Maldegem gewonnen en pakte hij de eindzege in de DVV Verzekeringen Trofee door de Krawatencross in Lille te winnen. Vervolgens won hij in Hoogstraten en een week later in de Noordzeecross in Middelkerke en werd zo de tweede renner ooit (na Sven Nys) die in één seizoen alle wedstrijden van de Superprestige heeft gewonnen. Van der Poel is vanzelfsprekend ook eindwinnaar van het oudste regelmatigheidscriterium in het veldrijden en dat voor de vierde keer in vijf jaar en de derde keer op rij.
’s Anderendaags was hij ook in zijn laatste veldrit van het seizoen onklopbaar. In Hulst rekende hij halfweg af met toptalent Tom Pidcock. ’s Ochtends hadden Mathieu en Tom nog samen het populaire online-game Fortnite gespeeld (en gewonnen), enkele uren later speelden ze samen tussen de vestingen van Hulst (in Zeeland). Pidcock ging als een wervelwind van start gegaan, waarna Mathieu hem bij haalde en hem enkele ronden masterclass gaf. Aan de meet werd Pidcock nog voorbij gestoken door een sterk terugkomende Lars Van der Haar.
Daarna sprintte Mathieu in de openingsrit van de Ronde van Antalya meteen naar de overwinning vóór de nobele onbekenden Dusan Rajovic en Bas van der Kooij. “Toegegeven, het zijn niet de grootste namen. Maar die renners deden er toch alles aan om hier te winnen. De ploeg heeft de hele dag perfect gecontroleerd en op het einde had ik ook nog twee man van de vijf die de sprint perfect inleidden. Dat ik mijn eerste wegwedstrijd ook meteen win is sowieso goed voor het vertrouwen. De eindzege? We zeiden vooraf dat we vooral een rit wilden winnen. Dat is nu gelukt. Afwachten wat de komende dagen zal brengen, maar ik denk dat de derde rit met de aankomst bergop te zwaar zal zijn.” En gelijk had-ie. In de einduitslag werd hij 63ste op bijna vier minuten van de Poolse winnaar Szymon Rekita.
Daarna heeft hij op een indrukwekkende wijze de Grand Prix de Denain gewonnen. De Nederlandse kampioen van Corendon-Circus werd enkele dagen eerder nog in een ambulance afgevoerd na een spectaculaire val in Nokere Koerse en er werd gevreesd voor het einde van zijn voorjaar, maar nog geen vier dagen later won hij solo de Franse kasseienkoers. Met drie goed geplaatste aanvallen op kasseistroken wist hij zijn concurrenten af te troeven.
In Dwars door Vlaanderen nam hij al op meer dan zestig kilometer van de finish het initiatief. Vanuit het peloton kwamen van de grote namen enkel Tiesj Benoot en Bob Jungels nog vooraan aansluiten. Uiteindelijk zouden vijf vluchters onderling uitmaken voor wie de winst zou zijn: Van der Poel haalde het voor Anthony Turgis en Bob Jungels.
Daarna heeft hij de eerste etappe in het Circuit de la Sarthe op zijn naam geschreven. De Nederlandse kampioen haalde het in een massaspurt voor onze landgenoot Boris Vallée (Wanty-Gobert) en de Fransman Bryan Coquard (Vital Concept). In het eindklassement eindigde Van der Poel tiende, op 1’20” van winnaar Alexis Gougeard. (Wikipedia)
Bij het begin van het volgende seizoen had Mathieu gezegd dat de Brabantse Pijl de klassieker was die het meest in zijn bereik lag. En hij heeft woord gehouden, na twee eervolle vierde plaatsen in Gent-Wevelgem en de Ronde van Vlaanderen, heeft hij de kroon op het werk geplaatst door een elitegroepje bestaande uit Julian Alaphilippe, Tim Wellens en Michael Matthews te kloppen in de sprint. Maar de hoofdvogel moest nog komen: een paar dagen later heeft hij de Amstel Gold Race gewonnen. Dat is op zich reeds een formidabele prestatie, maar de manier waarop… Ik kijk nu al zestig jaar naar de koers, MAAR DIT HAD IK NOG NOOIT GEZIEN!!!
Daarna heeft hij zijn rentrée in het mountainbiken niet gemist. Eerst won hij alle ritten van de vierdaagse Belgium Mountainbike Challenge en dus uiteraard ook de eindstand, maar het dient gezegd: de tegenstand was wel tamelijk zwak. Een week later heeft hij echter ook aan de top zijn visitekaartje afgegeven: vrijdagavond heeft hij in het Duitse Albstadt de zogenaamde shorttrack-race gewonnen, de proloog waarin de startplekken voor de wedstrijd op zondag worden verdeeld. Op een verkort, snel rondje liet hij Europees kampioen Lars Forster en wereldkampioen Nino Schurter op spectaculaire wijze achter zich. In de eigenlijke race werd hij tweede na Mathias Flückiger. En daarna heeft hij in Novo Mesto (Tsjechië) ook alweer de proloog gewonnen, maar als klap op de vuurpijl heeft hij ook zijn eerste overwinning in een Wereldbekerwedstrijd binnen gehaald door wereldkampioen Schurter achter te laten in het zicht van de aankomst. Vervolgens heeft hij zijn eerste Europese titel mountainbike veroverd in Brno (Tsjechië). Zelfs een val kon de Nederlander niet afstoppen. Hij reed de halve wedstrijd alleen op kop en tankte zo vertrouwen na zijn tegenvallende prestatie in Les Gets. Hij won vóór “gouwe ouwe” Florian Vogel en zijn jonge landgenoot Milan Vader.
Een week later heeft hij de WB-manche mountainbike in Val di Sole gewonnen. De Nederlander reed in de slotronde weg uit een groepje van drie. Voor Van der Poel was het zijn tweede wereldbekerzege van het seizoen. En nogmaals een week later volgde nummer drie in het Zwitserse Lenzerheide. Hij toonde zich na een beklijvend duel de betere van wereldkampioen en lokaal renner Nino Schurter. Voor Van der Poel was het zijn laatste WB-manche van het seizoen, vanaf nu gaat de focus opnieuw naar de weg, met name naar het wereldkampioenschap in Yorkshire.
En al meteen heeft hij – net als vorig jaar – de eerste etappe gewonnen in de Arctic Race of Norway. De Nederlander van Corendon-Circus, die tot vorig weekend nog focuste op het mountainbiken, haalde het na 181 kilometer tussen Å en Leknes in de sprint en werd daardoor ook de eerste leider. Uiteindelijk zou hij 22ste worden op 4’5″ van winnaar Alexey Lutsenko.
Daarna knalde hij naar winst in de Ronde van Groot-Brittannië: eerst reed hij alles en iedereen los uit het wiel in een sprint bergop. Na een pittige rit door de Yorkshire Dales, de heuvelzone die straks ook het decor vormt voor het WK, finishte MVDP met lengten voorsprong. Tiesj Benoot, die tiende werd, verklaarde aan Het Laatste Nieuws: “Er is geen één Belg die op het WK met hem naar de streep mag. Want we worden allemaal geklopt. We moeten op tijd beginnen te koersen om van hem verlost geraken.” Twee dagen later bevestigde hij dit in de rit met aankomst bovenop de klim naar Burton Dassett. De Nederlandse alleskunner was na een lastige finale de sterkste in een sprintje bergop. Matteo Trentin bolde op ruime afstand als tweede over de finishlijn. Daarna won hij ook nog de slotrit in een massasprint voor Cees Bol en Matteo Trentin. Hij vertrok dus als superfavoriet naar het WK en was inderdaad op post in de finale. Toen kreeg hij echter een hongerklop en eindigde nog op grote achterstand.
Enige tijd later heeft Mathieu zijn rentree in het veld niet gemist. De Nederlander trok in de Superprestigemanche halfweg koers weg van de concurrentie en mocht gewoontegetrouw de handen in de lucht steken. Laurens Sweeck (Pauwels Sauzen-Bingoal) werd tweede, Toon Aerts (Telenet Baloise Lions) derde. Eli Iserbyt die tot nu toe het veldrijden had beheerst, moest zich tevreden stellen met een zesde plaats.
Een week later heeft Mathieu in het Italiaanse Silvelle zijn titel als Europees kampioen met een jaartje verlengd. Deze keer bood Eli Iserbyt wel stevig weerwerk. “Ik denk dat ik vandaag een heel goede dag had”, vertelde Iserbyt bij Sporza. “Michael Vanthourenhout was ook goed, daar heb ik een beetje van kunnen profiteren. We probeerden zoveel mogelijk het vuur aan de schenen van Mathieu te leggen. Het is jammer dat hij op het einde altijd twee seconden nam. Ik denk dat er één strook was waar ik hem wel kon pakken, maar daar was ik er net niet. Dat was wel jammer.” ’s Anderendaags reed Van der Poel in de Jaarmarktcross van Niel alweer onbedreigd naar de winst. Laurens Sweeck, de enige andere deelnemer die de oversteek uit Silvelle had gemaakt, werd tweede, Thijs Aerts derde.
Persoonlijk had ik gedacht dat Mathieu van der Poel het volgende weekend niet zou crossen wegens de dood van zijn grootvader Raymond Poulidor, maar hij zag dat zelf anders. Hij vond dat hij zijn opa beter kon eren met twee zeges, wat hij dan ook deed, zowel in de wereldbekerwedstrijd in Tabor als in de Flandriencross van Hamme.
Een week later heeft hij ook zijn zesde cross van dit seizoen gewonnen. In de tweede editie van de Ambiancecross in Wachtebeke speelde hij weer met de tegenstand zoals alleen hij dat kan. Tim Merlier en Quinten Hermans waren deze keer de naaste achtervolgers. ’s Anderendaags heeft hij met de Wereldbekerwedstrijd in Koksijde zijn zevende zege van het seizoen behaald, zijn 33ste opeenvolgende overwinning. Achterop geslagen door een valpartij zat hij al na één ronde opnieuw vooraan. Zandspecialist Laurens Sweeck drong nog even aan, maar besloot snel om toch maar voor de tweede plaats te gaan. Toon Aerts was een gelukkige derde.
Een week later heeft hij de gloednieuwe stadscross in Kortrijk gewonnen. Deze keer hield hij zich veertig minuten rustig, maar daarna reed hij onweerstaanbaar weg. Tim Merlier en Toon Aerts waren opnieuw de nummers twee en drie. ’s Anderendaags heeft hij de cross rond het Zilvermeer van Mol gewonnen. Lange tijd trachtte hij zijn broer David mee te nemen, maar Jim Aernouts zat hem te zeer op de huid. Toch zou David uiteindelijk nog derde worden, terwijl een andere ploegmaat, Tom Meeusen, het Corendon Circus-podium volledig maakte. Het mag wel duidelijk zijn dat de meeste “vedetten” ontbraken: de Spanjaard Orts was na Mathieu de tweede van de naamafroeping…
Na de Fehlschlag op de Hotond in Ronse (derde na Toon Aerts en Eli Yserbyt) heeft Mathieu van der Poel met gemak de zege gepakt in de klassieke veldrit van Overijse vóór Thomas Pidcock en Quinten Hermans, die allebei niet gestart waren in Ronse en dus frisser voor de dag kwamen dan de andere deelnemers. Nu is het afwachten of Mathieu aan een nieuwe reeks is begonnen.
Een week later heeft Mathieu, net zoals vorig jaar, toen Erik Westerlinck bovenstaande foto heeft genomen, alvast de veldrit op de Ster van Sint-Niklaas gewonnen. Tweede en derde waren opnieuw Thomas Pidcock en Quinten Hermans (maar deze keer in omgekeerde volgorde) omdat ook nu weer alle andere toppers ontbraken omwille van de wereldbekerwedstrijd op zondag. Nochtans hadden de organisatoren opzettelijk het parcours een beetje makkelijker gemaakt om de renners niet te zeer te vermoeien, maar dat mocht dus niet baten.
Die wedstrijd in Namen is de spannendste veldrit van het seizoen geworden en ze werd ook weer door Mathieu gewonnen. Lange tijd zag het ernaar uit dat Toon Aerts hem nogmaals te sterk zou zijn, maar een val in de laatste ronde besliste er anders over. Het dient wel gezegd dat deze val mede werd veroorzaakt door de extreme vermoeidheid van de renners. Dat bleek ook uit het feit dat de opkomende Thomas Pidcock nu nog een gevaar kon vormen voor de tweede plaats van Toon, maar ook hij kwam ten val en verloor zelfs nog zijn podiumplaats aan Corné Van Kessel. Reken daarbij nog dat Eli Yserbyt reeds vroeg in de wedstrijd was afgevoerd met onderkoelingsverschijnselen en men kan niet anders concluderen dan dat dit wel de spannendste wedstrijd was, maar of het ook de “mooiste” was…?
Enkele dagen later heeft Mathieu de Wereldbekerwedstrijd in Heusden-Zolder gewonnen. Het werd een snelle cross met dan ook lange tijd een grote kopgroep. Halfweg vond Mathieu het welletjes, want soms kon je in zo’n grote groep wel eens achteraan verzeild raken en dat is toch altijd gevaarlijk. Laurens Sweeck werd tweede en Quinten Hermans derde.
Daarna heeft hij de veldrit in Loenhout gewonnen. Het was spannend, want na een valpartij bij de start moest Mathieu net zoals in Koksijde vanuit de laatste positie komen. Deze keer duurde het tot halfweg vooraleer hij vooraan verscheen, vooral omdat Eli Iserbyt blijkbaar helemaal terug was. Corné Van Kessel werd derde en Tim Merlier vierde. Een wederoptredende Wout Van Aert legde beslag op een eervolle vijfde plaats.
Daarna is Mathieu van der Poel, na de veldritten van Diegem, Bredene, Baal, Gullegem en Brussel te hebben gewonnen, opnieuw Nederlands kampioen geworden in Rucphen. Een dag later won hij ook de veldrit in Otegem. En daags nadat hij, na een stage in Spanje, de veldrit in Zonnebeke had gewonnen, heeft Mathieu van der Poel ook de wereldbekerwedstrijd in zijn eigen Hoogerheide gewonnen. Dat was zijn aanloop om in het Zwitserse Dübendorf op een weergaloze manier zijn wereldtitel veldrijden te verlengen. Toon Aerts kon nog het langste bij hem blijven: een halve ronde! En dat moest hij op het einde dan nog betalen met Thomas Pidcock die hem het zilver kwam ontfutselen!
In 2020 haalde hij na de corona-lockdown zijn tweede nationale titel van Nederland op de weg binnen. De alleskunner liet geen spaander heel van de concurrentie met een aanval over bijna vijftig kilometer. Van der Poel kwam met anderhalve minuut voorsprong op Nils Eekhoff over de meet op de VAM-berg in Drenthe. Timo Roosen won het sprintje van drie Jumbo-Visma-ploegmakkers op bijna drie minuten. Tien renners beëindigden de wedstrijd.
Later heeft hij de voorlaatste rit in de Tirreno gewonnen. De Nederlander reed de hele dag in de kop van de koers en wachtte in een spannende finale vol pittige kuitenbijters geduldig zijn moment af: op de lastige slotklim knalde hij autoritair naar de winst en bezorgde zo Alpecin-Fenix een 2 op 2 na Tim Merlier een dag eerder. “Die zege gaf een boost,” verklaarde hij aan Sporza. “Ik ben blij dat ik weer op het niveau ben waar ik wil zijn. Ik kan weer agressief koersen.”
En dat heeft hij al meteen bewezen in de BinckBank Tour, waar hij “een van zijn strafste nummers” heeft gereden. Dat zei de Nederlandse topwielrenner zelf aan Sporza na zijn solo van meer dan 50 kilometer in de slotrit. Met een monsteraanval in de oude finale van de Ronde van Vlaanderen haalde hij alsnog de eindzege binnen in de rittenkoers. “Het is ongelooflijk dat ik de BinckBank Tour nog win”, reageerde hij. “Ik was aan de start gekomen voor de winst, maar na de tijdrit van gisteren had ik dat niet meer verwacht.” Daarmee verwijst Mathieu naar Mads Pedersen, Sören Kragh Andersen en Stefan Jüng die na de tijdrit een sterke top drie vormden in het klassement. Mads Pedersen was de eerste die ten onderging (een revanche voor het WK van vorig jaar?), Sören Kragh Andersen daarentegen verloor slechts “dankzij” het feit dat hij in de sprint voor de tweede plaats nog werd geklopt door Oliver Naesen en Sonny Colbrelli.
Daarna heeft Mathieu zijn naam gezet op de erelijst van de Ronde van Vlaanderen, maar Wout van Aert, die met een paar centimeters het onderspit moest delven, kunnen we moeilijk als een verliezer bestempelen. Hij mag apetrots zijn op het coronaseizoen dat hij uit zijn dijen heeft geschud. Ook Julian Alaphilippe was bij zijn debuut een zeer goeie leerling en gaf ook nog een speelse en gretige indruk, maar zijn droom spatte uit elkaar na een ongelukkige ontmoeting met een motard. Kortom, aan het einde van de dag waren we allemaal winnaars. De renners hebben de wielerfans een geweldige finale aangeboden, de organisatie heeft vakwerk afgeleverd en de bevolking had de boodschap om thuis te blijven duidelijk begrepen.
Bij zijn eerste veldrit van het seizoen heeft Mathieu van der Poel enige tijd later meteen de hoofdvogel afgeschoten. De wereldkampioen schudde in de voorlaatste ronde van de Scheldecross in Antwerpen Europees kampioen Eli Iserbyt af. Tom Pidcock nestelde zich ook nog op het podium. Daarna is hij als triomfator uit de eerste clash der titanen getreden. Op de Citadel van Namen hield de wereldkampioen drie seconden over op Wout van Aert. Een beresterke Tom Pidcock reed lange tijd op kop, maar moest vrede nemen met de derde plek. Een week later heeft Van Der Poel opnieuw gewonnen. In de Ethias-cross van Essen liet hij halverwege de wedstrijd Quinten Hermans en Laurens Sweeck achter. Die laatste moest door een lekke band zijn podiumplaats nog afstaan aan Tom Pidcock.
Daarna heeft Mathieu met groot machtsvertoon de Superprestige-veldrit in Zolder gewonnen. De Nederlander had een ruime voorsprong op Wout van Aert. Deze keer was het onze landgenoot die al vroeg in de wedstrijd af te rekenen kreeg met een lekke band. Een andere landgenoot had nog meer pech: Eli Iserbyt werd naar het ziekenhuis gevoerd na een zware val.
Zonder Wout Van Aert was de veldrit in Bredene kort daarna een kolfje naar de hand van Mathieu van der Poel. Toon Aerts (tweede) kon de wereldkampioen het langst volgen, maar werd genekt door een lekke band. De strijd om de derde plaats was een prooi voor Michael Vanthourenhout, die Gianni Vermeersch onderweg had afgeschud.
Voor het vierde jaar op rij heeft Mathieu van der Poel het nieuwe jaar daarna ingezet met een overwinning. De Nederlander was de sterkste in de Grote Prijs Sven Nys in Baal. Wout van Aert finishte als tweede op een handvol seconden van de winnaar. Een verrassend sterke Eli Iserbyt werd vierde en redde zijn klassement.
Daags na Baal stond er ook in Gullegem geen maat op Mathieu van der Poel. Tom Pidcock (tweede) kon de wereldkampioen tot drie rondes voor het einde bijbenen. In het duel om de derde plaats bleef de wederoptredende Jens Adams Gianni Vermeersch de baas. Daarna reed hij in de Wereldbekercross van Hulst van start tot finish op kop. Wout van Aert versloeg Pidcock in de strijd voor de tweede plek en bleef leider. Vervolgens heeft Mathieu voor de vijfde keer op een rij de Flandriencross in Hamme naar zijn hand gezet. Wout van Aert hield de wereldkampioen de hele cross lang in het vizier en eindigde tweede. Dat was ook zijn plaats toen Mathieu aan het strand van Oostende het hele deelnemersveld op een hoopje veegde in het wereldkampioenschap cyclocross. Jammer genoeg kon men niet van een volwaardig duel spreken door een lekke band bij Wout van Aert. Toon Aerts werd voor de derde keer goed voor brons.
Nadat hij in de eerste etappe van de UAE Tour al meteen voor sensatie had gezorgd door een onder invloed van de wind ontstane kopgroep van 26 te kloppen en op die manier een optie te nemen op de eindoverwinning, is Mathieu van der Poel samen met zijn hele ploeg uit de UAE Tour gestapt. Een staflid had positief getest op het coronavirus en de teamleden die in nauw contact kwamen met de man zijn in afwachting van verdere tests in isolatie gegaan.
Een en ander belette Mathieu niet om daarna als eerste Nederlander de Strade Bianche op zijn erelijst te zetten. In een editie voor de geschiedenisboeken, met alle grote namen op de afspraak, rekende hij op de steile klim naar het Piazza del Campo af met Julian Alaphilippe en Egan Bernal. Titelverdediger Wout van Aert moest lossen op de laatste grindstrook maar werd toch nog vierde, net voor Tom Pidcock.
In de Tirreno Adriatico was Mathieu tuk op een herkansing na zijn misser van een dag eerder en haalde hij zijn gram na een nieuw onderonsje met Wout van Aert. “Ik wou niet dezelfde fout maken als gisteren”, analyseerde Mathieu van der Poel de ontknoping. “Ik denk dat ik vooral een beetje geluk had dat Wout (van Aert) reageerde toen Julian (Alaphilippe) het gat liet vallen op Zdenek (Stybar). Ik was perfect gelanceerd vanuit die laatste bocht. De finish kwam vrij snel en het was man tegen man. Ik ben blij dat ik aan het langste eind trek. Ik had gisteren ook al het gevoel dat ik had kunnen winnen tegen Julian. Daarom was ik kwaad.” (Sporza)
Daarna schudde hij in de Tirreno een kunststukje uit zijn mouw. De Nederlander van Alpecin-Fenix dynamiteerde de etappe over de “muurtjes” al op 65 kilometer van de streep. “Het was op dat moment verschrikkelijk koud. Ik hoopte het warm te krijgen door beginnen te koersen. Het ging goed tot het ingaan van de laatste ronde. Maar toen liep ik helemaal leeg. Ik weet zelf niet hoe ik nog tot aan de streep ben geraakt. De laatste 10 à 15 kilometer waren een hel voor mij. (Tadej Pogacar naderde nog tot op tien seconden!) Ik kan me niet herinneren dat ik ooit al zo diep ben geweest in een wedstrijd,” aldus Van der Poel. (Sporza)
In Milaan-San Remo kwam hij met de eerste groep boven op de Poggio, maar moest hij vrede nemen met de vijfde plaats. Een week later werd hij derde in de E3 Saxo Bank Classic. In de Ronde van Vlaanderen plaatste Van der Poel een snedige aanval op de laatste passage van de Oude Kwaremont. Alleen Kasper Asgreen kon daarna nog komen aansluiten, waarop hij Van der Poel in de sprint wist te verslaan.
Na een korte onderbreking hervatte Van der Poel begin juni met winst in de tweede en derde etappe van de Ronde van Zwitserland. Op het Nederlands kampioenschap startte hij opnieuw als topfavoriet, maar gaf hij voortijdig op nadat hij in een achtervolgende groep was verzeild geraakt. Een week later, op 27 juni, won hij de tweede etappe in de Ronde van Frankrijk. Hij viel aan op de slotklim van de Mûr-de-Bretagne en hield solo stand. Dankzij de bonificatieseconden nam hij bovendien de gele leiderstrui over van Julian Alaphilippe. Hij droeg zijn zege op aan zijn grootvader Raymond Poulidor, die in zijn roemrijke carrière zelf nooit het geel had kunnen dragen. Zijn vader Adrie van der Poel deed dat wel, waarmee zij de eerste vader en zoon werden die de gele trui hebben gedragen. Van der Poel hield de leiderstrui uiteindelijk zes dagen vast en ging niet meer van start in de negende etappe, met het oog op de Olympische Zomerspelen.
Tijdens de olympische mountainbikewedstrijd in de Japanse stad Izu maakte Van der Poel in de openingsfase een zware val van een rotsblok. Hij zette zijn weg aanvankelijk nog wel verder op zoek naar een ereplaats, maar stapte twee ronden voor het einde toch uit de wedstrijd. Een maand later moest hij door rugproblemen passen voor het wereldkampioenschap in Val di Sole.
Nog altijd omwille van problemen met de rug kon Van der Poel in het najaar zijn titel in de Benelux Tour niet verdedigen. Hij maakte zijn wederoptreden twee weken later in de Antwerp Port Epic, die hij meteen won door Taco van der Hoorn in de sprint te verslaan. Met ook nog de Primus Classic en de Gooikse Pijl in de benen verscheen hij eind september aan de start van het wereldkampioenschap in Vlaanderen. Hij werd er na een slopende wedstrijd achtste, op meer dan een minuut van winnaar Julian Alaphilippe. Een week later maakte Van der Poel bij zijn debuut in een natte en modderige editie van Parijs-Roubaix indruk door op 70 kilometer van de streep weg te rijden uit de favorietengroep. Hij bleef in de finale vooraan over met Sonny Colbrelli en Florian Vermeersch, maar moest in de sprint op de velodroom uiteindelijk vrede nemen met de derde plaats.
Door een hardnekkige rugblessure begon Van der Poel pas op 19 maart aan zijn wegseizoen in Milaan-San Remo. Hij won er de sprint van de favorietengroep en eindigde daarmee als derde, net na de ontsnapte Matej Mohorič en Anthony Turgis. Een week later schreef hij de vierde etappe van de Internationale Wielerweek op zijn naam. Van der Poel reed de hele dag in de aanval en werd op vijf kilometer van de streep gegrepen, maar zette toch nog de sprint van het uitgedunde peloton naar zijn hand. Eind maart won hij voor de tweede keer Dwars door Vlaanderen, door Tiesj Benoot te verslaan in een spurt met twee. Enkele dagen later behaalde hij ook zijn tweede overwinning in de Ronde van Vlaanderen. Hij slaagde er als enige in om alle versnellingen van Tadej Pogačar te beantwoorden en klopte hem in de sprint. Daarin liet Pogačar zich insluiten door Dylan van Baarle en Valentin Madouas, die vanuit de achtergrond nog waren komen aansluiten. In de Amstel Gold Race bleek de vierde plaats dan weer het hoogst haalbare voor Van der Poel. Met een negende plaats in Parijs-Roubaix sloot hij een week later zijn voorjaar af om de draad weer op te nemen in de Giro en Mathieu heeft zijn debuut in de Giro niet gemist. De Nederlander hield Biniam Girmay (Intermarché-Wanty-Gobert) in de 1e rit af op een punchersaankomst in Hongarije, maar moest wel tot het uiterste gaan. Pechvogel Caleb Ewan (Lotto-Soudal) kwam ten val in de slotmeters. (Sporza)
dagelijks iets degelijks 