Meestal gaat men ervan uit dat het de televisieshow van Ed Sullivan was die het succes van Elvis Presley over de hele Verenigde Staten heeft uitgedragen. Dat kan wel zijn, maar de eer om hem voor het éérst op televisie te brengen, komt de Dorsey-broertjes toe en dat zal morgen precies 65 jaar geleden zijn.
Onnodig er nogmaals op te wijzen dat de opkomst van de rock’n’roll meteen ook de neergang van de big bands inluidde. De kijkcijfers van de show van de broertjes Jimmy en Tommy Dorsey (die tien jaar eerder nog Frank Sinatra hadden gelanceerd) waren dan ook aan het slabakken. Vooral in het zuiden van de VS. Tino Barzie, de manager van het Dorsey-orkest vertelt aan de Elvis History Blog: “I started looking around for new acts—like some country-and-western people. Somebody [Steve Yates, a country music agent] turned me on to an act handled by Tom Parker. I asked, ‘What’s his name?’ ‘It’s Elvis Presley.’ I said, ‘Elvis? What kind of name is that?’ I tracked Presley down in New Orleans [where he was headlining The Louisiana Hayride] and spoke to Tom Parker. I told him we’d like to use Elvis on several shows. He was thrilled to death. I booked Elvis for the following Saturday. I bought him for four shows for a total of five thousand dollars.”
New York disc jockey Bill Randall introduced Elvis that first night. “We think tonight that he’s going to make television history for you,” Randall said. Elvis performed two R&B standards, “Shake, Rattle and Roll” and “I Got a Woman.”
Nu, alhoewel het inderdaad “television history” zal blijken te zijn, was het optreden zelf niet echt een succes. Dat kwam vooral omdat de band erop stond Elvis te begeleiden, terwijl dit eigenlijk uiteraard geen big band-muziek was. Bovendien lachten de musici van Dorsey de jonge Elvis uit in zijn gezicht. En de “argumenten” waren toen al dezelfde als later bij Beatles en Stones: “We didn’t like him because he looked dirty, and he needed a haircut. We thought he never bathed,” aldus John Frosk, één van de muzikanten.
Maar erger was dus dat muzikale arrangement. Criticus Ernest Jorgensen vatte het goed samen n.a.v. Elvis’s performance of “Heartbreak Hotel” on the February 11 Dorsey show: “The fault the first time out had lain not with Elvis or the band but with the Dorsey orchestra, who tried to fill out the song with a full-band arrangement but achieved only confusion; unable to follow the singer’s rhythms, they performed the entire last verse off-beat … That was the end of the fancy Dorsey arrangements.”
Zoals men kon verwachten, stonden de meeste briefschrijvers die in een reactie hun mening wilden te kennen geven, aan de kant van de Dorsey Brothers. “Hoe is het mogelijk dat ze zo iemand in hun show wilden opnemen!” Maar… de kijkcijfers gingen opnieuw de hoogte in en ook het waarderingscijfer! Zodat zoals de Elvis History Blog besluit: “There was some irony in Tommy Dorsey providing Elvis a national stage to build his popularity. Presley would soon surpass Dorsey as the biggest-selling recording artist in RCA history.”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 