Dertig jaar geleden: “Niet voor publicatie”

« Niet voor publicatie » was een serie die veel inkt deed vloeien. Onder het motto ‘het moeten niet altijd flikken of pompiers zijn’ werden nu immers de journalisten eens te kakken gezet en uiteraard voelden de pennejongens zich dan genoodzaakt achter hun beeldscherm te kruipen om nu eens uitvoerig uit te leggen dat het er in Vlaanderen lang niet zo smerig aan toe gaat als op de manier zoals het in het feuilleton bij het sensatieblad “Express” wordt getoond. De BRT voegde er weliswaar onmiddellijk aan toe dat men zich heeft gebaseerd op Engelse bladen (men zou ook “Bildzeitung” kunnen aanhalen), maar dat belet niet dat door een aantal namen van personages of van bladen die “toevallig” in beeld komen, er wel parallellen worden getrokken naar bestaande toestanden.

Bij het openingsbeeld is het reeds prijs: journalist Tony Verbruggen (een glansprestatie van Vic De Wachter) wordt ontslagen op de krant waarvoor hij altijd heeft gewerkt omdat hij de deontologie heeft geschonden. Als hij dan de mantel wordt uitgeveegd door een hoofdredacteur die Lou heet, dan is het gegarandeerd lachen geblazen voor insiders, aangezien scenarist Ward Hulselmans als gerechtelijk journalist werkzaam is bij “De Gazet van Antwerpen” waar Lou De Clerck baas is. De “Frut” is trouwens zo vriendelijk haar drukkerij als decor te laten fungeren.
De regisseur van de reeks is Peter Simons, die we nog kennen van “Transport”, “Langs de kade” en jammer genoeg ook van “Adriaen Brouwer”. Simons beëindigt hiermee zijn vaste betrekking bij de dienst drama die hij sedert 1976 bekleedde. In die tijd realiseerde hij niet minder dan 36 producties. Niets sluit echter uit dat hij als free-lancer nog voor de BRT zal werken. Blijkbaar houdt Simons de deur reeds op een kier door in een dummy van “Express” een doorzichtige link te leggen tussen zijn situatie en die van zijn hoofdpersonage: “Hij stapt van een krant van vertrouwen naar een commerciële krant en hij moet zich aanpassen. Hij moet werken in een systeem waar niet de authenticiteit wordt hoog gehouden, maar wel het verhaal, datgene wat goed doet verkopen. Zijn moraal is die van de ‘leescijfers’, van de oplage dus.”
De professionele moeilijkheden van het hoofdpersonage doorkruisen (zoals in het beproefde recept van “Langs de kade” of “Transport”) ook z’n privé-leven. Hij leeft gescheiden van zijn echtgenote (een altijd pittige Nora Tilley), zodat hij in zijn nieuwe werkkring meer en meer optrekt met een andere alleenstaande collega Eric De Moor. Deze wordt weliswaar als homofiel flink in de verf gezet, maar toch levert Hubert Damen hiermee een prachtprestatie af.
Andere opgemerkte vertolkingen (althans in de eerste aflevering) kwamen van Jakob Beks als een corrupte politie-inspecteur, Bien De Moor en vooral Christel Domen als cocaïne-snuivende fotomodelletjes en een korte maar leuke interventie van Jappe Claes als een leraar biologie die als twee druppels water op Salman Rushdie lijkt. Viviane De Munck heeft als hoofdredactrice van “Express” naast Vic De Wachter het meeste gewicht in het feuilleton, maar deze doorgaans uitstekende actrice moet hier optornen tegen een rol van een zodanige feeks dat het echt niet meer houdbaar is. Soms lijkt ze Jenny Tanghe wel!
De titel van de reeks tenslotte moet men veel letterlijker opvatten dan men op het eerste gezicht zou denken. De drie zaken die Tony Verbruggen in even zoveel afleveringen op het spoor is, zullen inderdaad uiteindelijk ‘niet voor publicatie’ in aanmerking komen. Aangezien we er dus niet zullen kunnen over lezen, wordt het dus alvast kijken! Gestart op 27 januari 1991 zou de reeks nog driemaal terugkeren, zij het dat voor de derde keer (begin 1995) Vic De Wachter er op eigen verzoek werd uitgeschreven. De nadruk kwam dan te liggen op de stagiaire Ellen De Vos (gespeeld door Ann Ceurvels).