Neil Diamond wordt tachtig…

Radio 2 besteedt veel aandacht aan de tachtigste verjaardag van de Amerikaanse singer/songwriter Neil Diamond en terecht, want hij is enorm belangrijk geweest.

Dat heeft overigens niet belet dat ik me in 1981 in De Rode Vaan nogal druk heb gemaakt over de film “The Jazz Singer” met Neil Diamond als zwartgeverfde jood (onder de titel “De smartlap singer“). “Dat Al Jolson (als vertolker in de originele film) geschiedenisboeken haalde is dan ook enkel te wijten aan het feit dat het de eerste klankfilm was,” schreef ik, “terwijl Diamond – als hij daar dan al in geraakt – daar eerder aanspraak mag op maken door zijn tranerige maar professionele smartlappen als Girl you’ll be a woman soon of Jonathan Livingstone Seagull (Sweet Caroline en Kentucky Woman rocken zowaar een beetje!). Het epitheton jazz singer is in beide gevallen echter een aanfluiting van de goede zeden.”

Diamond begon in 1958 in de Brill Building met nummers als Blue Destiny en A Million Miles Away, maar hij werd vooral populair in de jaren zestig en zeventig. Hij schreef daarbij niet alleen voor zichzelf, maar ook bijvoorbeeld voor The Monkees (I’m a believer). Zijn livealbum Hot August Night (1972) vormde de definitieve doorbraak. De plaatverkoop stagneerde een beetje vanaf de jaren tachtig, al werden en worden zijn concerten nog steeds goed bezocht.

Neil Diamond heeft overigens altijd toegegeven dat hij voor het schrijven van “Song sung blue” uit 1974 zich door het andante uit het 21ste pianoconcerto van Wolfgang Amadeus Mozart heeft laten beïnvloeden.

Will Tura zegt over zichzelf: “Ik vergelijk mij nogal eens met Neil Diamond, zij het dan dat die ook zijn eigen teksten schrijft, maar de stijl van de man met de gitaar, dat is het voor mij, ook voor een jeugdig publiek. Weet je waarom ik eigenlijk Omdat ik Vlaming ben heb gemaakt? Dat is met een knipoogje naar Neil Diamond die, zoals alle Amerikanen trouwens, steeds met veel branie verkondigt: I’m an American!“

Ronny De Schepper