Het is vandaag 55 jaar geleden dat de single “The Sounds of Silence” van Simon & Garfunkel op nr.1 prijkte van de Amerikaanse hitparade.
Dit betekende eindelijk de doorbraak van het duo, dat reeds lange tijd aan de weg timmerde. In navolging van The Everly Brothers hadden de 15-jarige Paul Simon en zijn een maand jongere buurjongen uit Queens (New York) Art Garfunkel onder de nogal zielige benaming Tom & Jerry in de zogenaamde “Bobbies“-periode een single opgenomen, “Hey schoolgirl”, die eigenlijk niet liet vermoeden dat dit duo tijdens de jaren zestig tot een groot succes zou uitgroeien (onder hun familienamen dan wel). Ook de elpee die ze samen met een andere latere grootheid Carole King opnamen, is nu wel een duur betaald curiosum, maar vanuit muzikaal standpunt is ze haar geld zeker niet waard.
Ook “Sounds of silence” zelf was haast de vergetelheid ingegaan, want de elpee “Wednesday Morning, 3 a.m.”, waarop de originele versie stond, brak totaal geen potten. Tot een radiostation uit Boston die ene track (“Sounds of silence” dus) wél frequent begon te draaien en de luisteraars daarop positief reageerden.
Daarop bracht CBS een singleversie uit met een gewijzigd arrangement (in navolging van The Byrds meer rock getint). Componist Paul Simon die op dat moment een tournee maakte door Engelse folkclubs was eerst verontwaardigd, maar draaide snel bij toen bleek hoe goed het nummer aansloeg.
Naar verluidt baseerde Paul Simon zijn “Sounds of Silence” op de roman “Bonjour tristesse” van Françoise Sagan, of op zijn minst toch op de verfilming door Otto Preminger in 1957 met Jean Seberg in de hoofdrol.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 