Vijf jaar geleden liet de West-Vlaamse sopraan Françoise Vanhecke me weten dat op nieuwjaarsdag de Braziliaanse componist Gilberto Mendes was overleden. “Ik heb veel werk van hem hier en ook in Brazilië gecreëerd. Ik ben blij hem een aantal ontmoet te hebben hier in België maar ook in Santos in Brazilië. Hij was ook blij met mijn uitvoeringen alsook de CD waaraan ik heb meegewerkt. Hij heeft heel wat betekent voor de Braziliaanse muziek.” Eén van de werken die Françoise heeft gecreëerd was “Opera aberta”, een compositie voor sopraan en… bodybuilder (zie ook de pagina die ik aan Françoise heb gewijd).
Gilberto Mendes is voor zover ik weet geen familie van Sergio Mendes die destijds de hitparade onveilig maakte en waardoor men ten onrechte van Gilberto easy listening muziek verwacht of op z’n minst iets als Gilberto Gil. Niets van dat alles echter. Gilberto Mendes klinkt helemaal niet Latijns-Amerikaans en dat is jammer.
Toch werd er hier bij ons in de jaren negentig een CD uitgebracht door het Spectra Ensemble met uitsluitend werk van hem. Hoe komt het dat een hulde aan een inwoner van Santos op een Belgisch platenlabel terechtkomt? Dat blijkt via Alvaro Guimaraes te zijn gegaan, de Braziliaanse componist die sedert zijn huwelijk met de Gentse pianiste Katrijn Friant in ons land is blijven wonen. Katrijn is trouwens prominent aanwezig op deze CD (b.v. op de “Saudades” samen met saxofonist Rudy Haemers).
Mendes is communist en stelt zijn composities soms ook “ten dienste van de revolutie” (geen voorbeelden op deze CD), maar het zal dan wel zoals bij Luigi Nono zijn! Wat we wél te horen krijgen, is o.a. een referentie naar James Joyce. “Ulysses in Copacabana surfing with Dorothy Lamour” is echter minder leuk als de titel laat uitschijnen. In het begin kan men er nog inkomen (met o.m. de gestopte trompet van Paul Voet), maar het is geen vijftien minuten vol te houden.
Ook “The sentimental gentleman” zou zijn herontdekte liefde voor big band-muziek (cfr. de ondertitel “swing revisited”) moeten weergeven. Het is echter even weinig te genieten als de “motetten”, waaraan Françoise Vanhecke haar medewerking (“doing doing”) ontleent. Het mooiste is nog “Claro Clarone”, met Geert Dhondt in de hoofdrol. Het is ook het kortste…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 