Het zal morgen al 75 jaar geleden zijn dat Elisa(beth) Van Puyenbroeck is overleden. Op de afgesneden foto is het niet meer te zien, maar sedert de geboorte van haar vierde dochter zat ze in een rolstoel (en dat waren toen zo geen gesofisticeerde toestanden zoals heden ten dage).
Zij was de moeder van mijn moeder en in principe is ze dus mijn grootmoeder. Maar aangezien ze gestorven is, zes jaar voor ik werd geboren heb ik haar nooit als dusdanig ervaren, dat in tegenstelling tot de moeder van mijn vader, met wie ik een nauwe band had. Ik heb wel heel veel verhalen gehoord over haar, maar die ga ik hier niet herhalen omdat mijn grootvader, Louis Jansegers, daarin geen al te fraaie rol speelt. Het waren verhalen zoals je die aantreft in boeken van Cyriel Buysse, Lode Zielens of Gustaaf Vermeersch. Hieruit zijn twee belangrijke conclusies te trekken. Ten eerste: eigenlijk hoor ik niet thuis in een wereld van computers, ipods en iphones. Mijn roots liggen in la Flandre profonde. En ten tweede: de politiek correcten hoeven mij vanuit hun fermettes in Sint-Martens-Latem of hun afgegrendelde woonerven in de binnenstad geen lessen te spellen wat armoede of sociale achterstelling aangaat…
Ronny De Schepper
