Louis Neefs (1937-1980)

Kerstmis is altijd een droeve herinnering in de familie Neefs. Morgen zal het immers reeds veertig jaar geleden zijn dat Louis Neefs en zijn echtgenote zijn omgekomen in een verkeersongeluk, veroorzaakt door een wagen die tegen hoge snelheid door het rode licht was gereden.

In De Rode Vaan werd hun dood als volgt aangekondigd: “Het verschijnen van dit feestelijke nieuwjaarsnummer valt samen met het droevige feit van de ter aarde bestelling van de zanger Louis Neefs. Op kerstdag is deze 43-jarige Kempenaar immers, samen met zijn echtgenote, om het leven gekomen bij een auto-ongeluk in Lier. In tegenstelling tot de gangbare opvatting dat wij het talent van Louis Neefs zouden meten aan de hand van zijn politieke opvattingen (hij was CVP-gemeenteraadslid van Mechelen), moeten wij vaststellen dat de r.v. steeds positief heeft gestaan tegenover wat deze zanger binnen zijn genre heeft gepresteerd. En eveneens wat zijn televisiewerk betreft. Het omgekeerde is trouwens evenzeer waar: het politieke engagement van Neefs heeft hem niet belet ooit een (zeer gewaardeerd) optreden te verzorgen op ons jaarlijks feest. Zijn laatste elpee (« Nooit zonder jou », WEA WEAN 58030) mag op de koop toe zeker als zijn beste gelden, die niet alleen uit vals sentiment verdient af en toe op de draaitafel te belanden.”

In mijn archief vond ik nog een oud interview uit Het Laatste Nieuws (afgenomen door niemand minder dan Willem M.Roggeman!) van 1961 met Louis Neefs. Zo’n getuigenis uit de tijd zelf is verhelderender dan beschouwingen achteraf die toch altijd op één of andere manier “gekleurd” zijn.
In dit interview vertelt een nog jonge Louis Neefs dat het volk helemaal niet van Vlaamse liederen moet weten. “Ik zing zeer graag Vlaamse liedjes. Bij het publiek vallen deze echter weinig in de smaak,” vertelt hij tegen Willem M.Roggeman. En hij voegt eraan toe: “Ik ben zeven jaar geleden als zanger begonnen met troubadourliedjes van Jo Erens.”
Die eerste platen van Louis Neefs zijn inderdaad totaal onbekend gebleven. De eerste was “Julia”/”Als ik mijn leven herbeginnen kon” en de tweede “Ja! Ja! Ja!”/”Zigeunerkind”. Hij schakelde dan ook over naar Duits (“Schau nicht weg”) of zelfs Spaans (“El Corococo”). Zijn voorbeelden kwamen nochtans uit de Angelsaksische landen. “Sinatra natuurlijk. Verder nog Louis Prima en Dean Martin.”
Waarop Roggeman natuurlijk vraagt of er geen goede Vlaamse zangers zijn. Het antwoord is kordaat: “Neen. Of toch, Jean Walter, die is werkelijk zeer goed. Maar hij staat gans alleen.”
Daarna heeft Louis het over zijn volgende single “’t Was altijd zo”/”De reuzen dansen” maar hij voegt er onmiddellijk aan toe: “Dat zal waarschijnlijk de laatste zijn. Ik wil het nog één maal proberen met een Vlaamse plaat. Ik verwacht werkelijk zeer veel van deze plaat want ik vind ze zeer goed. Maar het Vlaamse publiek houdt meer van liedjes die in vreemde talen gezongen zijn.”
Terecht wijst Roggeman hem erop: “Je was nochtans vroeger van plan het Vlaamse lied te verbeteren?”
Waarop Neefs antwoordt: “Ja, maar de mensen blijven afkerig. Mijn nieuwe plaat zal een laatste poging in deze richting zijn. Indien het niet gaat, zeg ik het Vlaamse lied vaarwel en ga ik naar het buitenland. Ik zal het waarschijnlijk in Duitsland proberen. Ik zal proberen daar naam te verwerven en pas dan zal ik naar Vlaanderen weerkeren. Maar eerst moet ik meneer geworden zijn met een hoge hoed op.”
Zo ver is het niet gekomen, al heeft het er met zijn versie van “Sixteen tons” wel even naar uitgezien. Achteraf zal blijken dat die aangekondigde single dan toch de tand des tijds heeft doorstaan, al twijfel ik er wel aan of de verkoopcijfers dit lieten vermoeden. Hoe dan ook, Louis bleef hier in het land en timmerde op zijn eigen manier aan de weg.
Op de reeds genoemde elpee “Nooit zonder jou” is oud succesvol materiaal gekoppeld aan een aantal liedjes die meestal beantwoorden aan de omschrijving “netjes opgedirkte smartlappen die ons als het betere lied worden verkocht”..
Er staat een Nederlandse versie op van zijn bijna twintig jaar oude hit “Ein Kleines Kompliment”, het ergerlijke “Margrietje” en het mooiere “Annelies uit Sas van Gent”. Bij de andere zitten matte versies van nummers van Kris Kristofferson en Sandy Denny, die overigens kort voor Louis was overleden. Het beste is naar mijn streng-persoonlijke smaak (d.w.z. overal hoor ik afkeurend gemompel, maar ik sta 100% achter de tekst) het loflied op Martine Bijl, dat ook op single is uitgebracht. Ook de medewerking van Toots Thielemans wordt in dank afgenomen.
De commerciële persinformatie legt ook nogal de nadruk op het feit dat Louis gemeenteraadslid is. Men zegt er evenwel niet bij voor welke partij (CVP), want in Nederland hoopt men deze elpee ook aan PVDA’ers kwijt te kunnen…
Ongeveer tegelijk kwam bij MFP de plaat “Louis Neefs en Marva zingen kinderliedjes” uit en dàt was dan weer een enorme tegenvaller. Louis Neefs heeft wel degelijk goeie kinderliedjes opgenomen, maar die staan hier niet op. Maar toch kan ik net als Rocco Granata (overigens de componist van “Wat een leven”) in de GVA van 18/12/2010 besluiten: “Ik vind nog altijd dat hij de schoonste stem had die België ooit gekend heeft.”
Johan Verminnen zegt in diezelfde krant zelfs: “Ik vond hem de Vlaamse Sinatra, zeker qua timing van zingen.”

Referentie
Jan Segers, Van Zuid naar Noord en omgekeerd, De Voorpost, 27 april 1979