Het is vandaag 105 jaar geleden dat de Duitse neuropatholoog en psychiater Alois Alzheimer is overleden. Ik mag hem hier zeker niet vergeten te vermelden (daar is de eerste grap al!) want zijn naam gaat hier nogal vaak over de tong. De laatste keer zelfs tegenover mijn huisarts. Maar die vond dat er niks aan de hand was: “Iedereen vergeet wel al eens iets.” Daarom hou ik deze bijdrage in de luchtige sfeer, ook al betreft het hier een ernstige ziekte natuurlijk. Maar zelfs al zou mijn dokter ongelijk hebben, dan nog kunnen we er maar beter om lachen, zoals Beaumarchais placht te zeggen: “Je ris de peur d’être obligé d’en pleurer”. En daarom herdenk ik de dood van de eerbiedwaardige dokter met een recensie van het stuk “Tante Euthanasie gaat achteruit” van Kamagurka, waarin de dokter ook een rol mag vertolken…
Ik ben nooit een grote fan geweest van Het Salon, het experiment van Sam Bogaerts in het NTG, en daarom keek ik erg sceptisch aan tegen de “bekroning” die de “salonisten” kregen in “Tante Euthanasie gaat achteruit” van Kamagurka, vandaag precies twintig jaar geleden (14/5/1994).
Niet enkel speelde Tania Van der Sande (foto) hier de titelrol, ook andere van haar kornuiten werden met rollen bedeeld. Zo was Jobst Schnibbe te zien als Anthony, de Hollandse uitbater van een fitness-centrum, waar Euthanasie terechtkomt als ze is ontsnapt aan haar neefje Marnix (Walter Moeremans) die haar dood tot nu toe rustig had zitten afwachten, maar aangezien het een beetje te lang duurt (ze ligt reeds 64 jaar op sterven) eindelijk een handje wil helpen. Hij moest daarvoor wel wachten tot pastoor Tytgat (Erik Van Herreweghe) en dokter Gandhi (Eddy Spruyt) weg waren. Dat lukt als Jacques de Quaasstecker (Mark Willems), een getuige van Jehova, de dokter komt opeisen om zijn vrouw bij te staan bij de bevalling. Het water is immers gebroken en ze kan niet zwemmen! Maar Marnix krijgt opnieuw geen kans om het lot een handje te helpen, want daar komt Leo (Peter Marichael) binnen. Helaas heeft hij zich gesneden aan de messcherpe klink van Marnix’ deur (om ongewenst bezoek buiten te houden), zodat hij doodbloedt. In stervensnood biecht hij Marnix op dat diens vrouw Marie-Claire al vijf jaar gestorven is, maar dat hij al die tijd haar plaats heeft ingenomen om zijn hemden te strijken en eten te koken.
“En om te vrijen?”
“Ook.”
“Hoe komt het dat ik daar nooit iets van heb gemerkt?”
“Gij niet, maar ik wel!”
Tante Euthanasie maakt van de gelegenheid gebruik om Marnix te verblinden met haar urine (“Biologische oorlogsvoering is niet toegelaten!“), hem een morfinespuit toe te dienen en te ontsnappen. Ze vlucht dus naar een fitness-centrum, want dat kan ze wel gebruiken voor haar doorligwonden. Hier krijgt ze ruzie met Dominique (Chris Thys), aangezien haar man Steven (Herman Coessens) necrofiel is en haar wil bedriegen met Euthanasie. Chriske zoekt soelaas bij Freddy (opnieuw Erik Van Herreweghe), maar aangezien deze te veel anabole steroïden heeft genomen, biedt hij zijn kloten aan voor in de kiwi-cocktail. Zelf bezat hij zich en neemt hij de sauna voor een toilet.
Dan besluit Euthanasie maar “hier en nu” dat dit een overval is en met een bom bedreigt ze de aanwezigen. De rijkswacht omsingelt het gebouw en eist dat ze haar wapens naar buiten gooit. Dat doet ze prompt, waarna het gebouw nog voor de helft is omsingeld en Euthanasie door de gendarmen Fons (alweer Erik Van Herreweghe) en Jean-Pierre (nogmaals Peter Marichael) wordt gearresteerd voor moord en voor menstrueren in het openbaar. Een rijkswachter krijgt daarvan uitslag en doet daarover zijn beklag in de rechtzaal tegenover griffier Magda Cnudde. Want die uitslag neemt steeds maar uitbreiding. Zelfs zijn tapijt heeft het nu al.
“Hebt gij dat ook, jeuk aan uw tapijt?”
“Bij mij is’t allemaal planché.”
De rechtzaak wordt voorgezeten door rechter Alzheimer (Cyriel Van Gent), die het woord geeft aan meester ’t Schijt (Blanka Heirman), die prompt haar familienaam in praktijk brengt, waarna ze dat als baxter aan Euthanasie bevestigt (ja, het gaat er niet altijd even subtiel aan toe). Dat kost het mens haar leven, maar dan verrijst ze, want ze was de dochter van God die na 2000 jaar eindelijk nog eens het woord neemt, maar door voorzitter Alzheimer meteen weer de mond wordt gesnoerd.
De regie was van Sam Bogaerts, het decor van Valentine Kempynck, de kostumes van Hedy Grunewald, het lichtontwerp van Jaak Van de Velde en de muziek van Johan De Smet.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 